♦ Στα σίγουρα
Προεκλογικά, ο Καραμανλής δεν τόλμησε να εμφανιστεί στις πυρόπληκτες περιοχές. Με το που κέρδισε τις εκλογές έσκασε μύτη. Σαν το στρατηγό των νικητών που επισκέπτεται το λαό των ηττημένων, για να επιδείξει τη μεγαλοψυχία του. Είδε το αποτέλεσμα των εκλογών, ξέρει πως πλέον τον έχουν ανάγκη (εξέλιπε η ελπίδα κυβερνητικής αλλαγής ακόμα και από εκείνους που την έτρεφαν προεκλογικά), γνωρίζει καλά τη δουλοπρέπεια που διακρίνει τους τοπικούς παράγοντες, οπότε έκανε μια εκ του ασφαλούς περιοδεία στην Ηλεία. Διαπράττοντας μιαν ακόμα ύβριν. Γιατί ύβρις είναι να προσπαθείς με τόσο μελετημένα αισχρό τρόπο να εκμεταλλευτείς την απόγνωση.
♦ Προπαγάνδα
Στον Δούκα άλλαξαν πόστο. Τον έστειλαν εκεί που δεν θ’ ακούγεται καθόλου εντός Ελλάδας. Τον Κουρή (γενικό γραμματέα του υπουργείου Οικονομίας) τον παραίτησαν «για προσωπικούς λόγους». Το ίδιο και τον Τσουπίδη, αρχιμάνατζερ του Ταχυδρομικού Ταμιευτήριου. Με άλλα λόγια, η «παλιοπαρέα» των δομημένων ομολόγων αραίωσε στα κυβερνητικά πόστα. Οχι πως φοβούνται τίποτα αυτή τη στιγμή (ό,τι και να προκαλέσει το αναμενόμενο δεύτερο πόρισμα Ζορμπά για το ομόλογο του ΤΣΠΕΑΘ θα είναι διαχειρίσιμο), αλλά θέλουν να φτιάξουν την κυβερνητική εικόνα για το επόμενο χρονικό διάστημα. Αν αυτές οι αλλαγές είχαν γίνει προεκλογικά, θα ήταν σαν η κυβέρνηση να παραδεχόταν την ενοχή της. Ενώ τώρα, με τον αέρα της νίκης, έχει την άνεση να αναδιατάξει το προσωπικό της. Κοντολογίς, τίποτα απ’ όλ’ αυτά δεν αφορά την ουσία. Για καθαρή προπαγάνδα πρόκειται.
♦ ΚΟ και «λόμπι»
Πόσες Κοινοβουλευτικές Ομάδες έχει η νέα Βουλή; Πέντε; Λάθος. Το πέντε αφορά το τυπικόν του πράγματος. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν μια σειρά αφανείς κοινοβουλευτικές ομάδες, διακομματικού τύπου. Στην Αμερική τις λένε «λόμπι». Δηλαδή, ομάδες υποστήριξης συμφερόντων. Κάθε καπιταλιστικός όμιλος που σέβεται τον εαυτό του (και έχει φράγκα να χαλάσει την προεκλογική περίοδο) έχει φροντίσει να σχηματίσει το δικό του «λόμπι» εντός Βουλής, το οποίο ενισχύεται με στελέχη εκτός Βουλής αλλά εντός των μηχανισμών των κομμάτων, καθώς και με δημοσιογράφους πρόθυμους να λειτουργήσουν σαν παπαγαλάκια, όταν τα αφεντικά τους χρειαστούν.
♦ Ποιο ήθος;
Οι «βαρόνοι» του ΠΑΣΟΚ έχουν κάθε λόγο να εμφανίζονται τάχα σαν ουδέτεροι στο παιχνίδι της διαδοχής. Αυτό το έργο το ξέρουν καλά. Αν σπεύσουν από τώρα να επιλέξουν στρατόπεδο, πρώτο μπορεί να βρεθούν στη μεριά του χαμένου και δεύτερο θα έχουν «πουλήσει» σε τιμή ευκαιρίας τον «τίτλο ευγενείας» που διαθέτουν. Στέκονται, λοιπόν, «υπεράνω», βλέπουν το «χαρτί» τους να βαραίνει στο κομματικό χρηματιστήριο και αντί να πάνε αυτοί στους υποψήφιους αρχηγούς, περιμένουν να πάνε οι αρχηγοί σ’ αυτούς, προκειμένου ν’ αρχίσει το παζάρι. Παραπάει, όμως, να μιλούν για πολιτική ηθική άνθρωποι σαν τη Δαμανάκη και τον Ανδρουλάκη, που αποτελούν την επιτομή του σαλταδορισμού και της πολιτικής ανηθικότητας. Μπορεί ο Γιωργάκης να τους έβγαλε από τη ναφθαλίνη και να τους έδωσε πάλι πολιτική υπόσταση, όμως και οι δύο είναι έτοιμοι να πάνε με τον Βενιζέλο. Αν αποκρυπτογραφήσει κανείς τις δηλώσεις τους το βλέπει καθαρά. Απλά, κρατούν ακόμα την πισινή τους, γιατί έτσι το όνομά τους συζητιέται περισσότερο και προβάλλονται κι αυτοί σαν «βαρόνοι».
♦ Τα μπόσικα
Ενας βέρος «εκσυγχρονιστής» Πασόκος, ο εκ των διευθυντών της «Ελευθεροτυπίας» Σήφης Πολυμίλης, έδωσε την καλύτερη απάντηση στην πασοκική φιλολογία των ημερών περί «αριστερής στροφής»:
«Είναι εύκολο λοιπόν να μιλάμε για στροφή προς τα αριστερά, για κοινωνική αριστερά, αλλά δύσκολο να την κάνουμε πράξη. Κάποιες επιμέρους λύσεις υπάρχουν σίγουρα, αλλά δεν αποτελούν συνολική πολιτική πρόταση. Γιατί, από τη στιγμή που δεν αμφισβητείται από κανέναν το κυρίαρχο μοντέλο της οικονομίας της αγοράς, ούτε μπορείς να ενισχύσεις τον παρεμβατικό ρόλο του κράτους, ούτε να αυξήσεις υπέρμετρα τη φορολογία για να βρεις τους αναγκαίους πόρους για κοινωνική πολιτική. Το πώς μια σύγχρονη Αριστερά θα καταφέρει να αξιοποιήσει τη θετική δυναμική της οικονομίας της αγοράς και να δημιουργήσει τα οικονομικά αποτελέσματα, που θα της επιτρέψουν να ασκήσει μια πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης, είναι ένα πολιτικό στοίχημα που ακόμα δεν έχει βρει τη λύση του. Αν μέσα σε λίγες μέρες κατάφεραν οι ΠΑΣΟΚοι να το λύσουν, ας μας το πουν και μας, μήπως και καταλάβουμε τι είδους Αριστερά εννοούν…».
Εννοείται πως το ερώτημα θα μείνει αναπάντητο. Αλλωστε, η ίδια η φυλλάδα του Πολυμίλη πρωτοστατεί στη σχετική φιλολογία. Αυτός, ανέλαβε απλά να σφίξει λίγο τα μπόσικα.
ΥΓ: Στο ίδιο μήκος κύματος, άλλος γνωστός Πασόκος, ο Π. Παναγιώτου, έγραφε την ίδια μέρα στη στήλη του στο «Εθνος»: «Η αντίδραση που βλέπουμε να κυριαρχεί στα στελέχη και τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ είναι “στροφή στ’ αριστερά”. Είναι η συνηθισμένη ενστικτώδης αντίδραση παγκοσμίως σε όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, όταν ηττώνται. Δεν είναι …άσχημο αντανακλαστικό, αλλά θέλει “ψάξιμο”, γιατί μπορεί να το οδηγήσει σε άλλα μεγαλύτερα αδιέξοδα. Εξάλλου, όλα τα σοσιαλδημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα εξουσίας δυσκολεύονται να βρουν νέα μείγματα προοδευτικών πολιτικών, που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των σύγχρονων κοινωνιών. Ας μπει λοιπόν η δημόσια συζήτηση στο “ψαχνό”. Και ας μην το “ζαλίζουν” γύρω – γύρω». Τόμπολα!
♦ Πέρα από το παραλήρημα
Συμπαθέστατος άνθρωπος ο Περικλής ο Κοροβέσης (όπως όλοι οι άνθρωποι που παραδίνονται στα πάθη τους), όμως οι πολιτικές απόψεις πρέπει να υφίστανται κριτική, όταν μάλιστα εκφέρονται με την ιδιότητα του βουλευτή. Θαυμάστε, λοιπόν, τον νεότευκτο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ
«Εγώ είμαι με το φινλανδικό σύστημα Παιδείας. Να έχουμε μια καλή Δημόσια Παιδεία και αν θέλει κάποιος να την ανταγωνιστεί, ας το κάνει, δεν με πειράζει. Ο Προυντόν, ο μέγας αναρχικός, ο οποίος παραπονιόταν ότι ο Μαρξ τού είχε κλέψει τις ιδέες του, ήταν υπέρ των τραπεζών. Σου λέει, αφού λέμε ατομική ελευθερία δεν μπορούμε να το εμποδίσουμε. Το θέμα είναι ο κοινωνικός έλεγχος, δεν μπορούμε όμως να δώσουμε στο κράτος τον ρόλο του παντογνώστη» (συνέντευξη στα ΝΕΑ, 22.9.07).
Και να καταπιείς το παραλήρημα περί Μαρξ και Προυντόν (που υποδηλώνει βαθύτατη άγνοια), δε μπορείς να καταπιείς την υποστήριξη των αντιδραστικών αλλαγών στην Παιδεία. Αν δεν το καταλάβατε, φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, ο Περικλής δηλώνει από άποψη αρχών κατά του άρθρου 16.
♦ Ονειρεύονται την «κεντροαριστερά»
Ο Α. Αλαβάνος ονειρεύεται το γερμανικό μοντέλο, «όπου συνενώθηκαν οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας με εκείνες των πρώην κομμουνιστών του Δημοκρατικού Κόμματος υπό τον Οσκαρ Λαφοντέν και δημιούργησαν το κόμμα της Αριστεράς, που φέρει το όνομα Die Linke – Η Αριστερά – και το οποίο κέρδισε στις περασμένες εκλογές το 8,8% των ψήφων και πλέον έχει προοπτικές να ξεπεράσει το 10%», ενώ αναφερόμενος στις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ συμπληρώνει με νόημα: «Νομίζω ότι όταν μένεις στην ίδια γειτονιά δεν μπορείς να αδιαφορείς για το τι συμβαίνει στη διπλανή πολυκατοικία, ακόμη κι αν μένεις σε μονώροφο σπίτι» (συνέντευξη στο «Βήμα», 23.9.07).
Η νεοεκλεγείσα Αννα Φιλίνη κάνει πιο τολμηρά το άνοιγμα: «Κατά καιρούς ακούμε διάφορα για προσέγγιση της Αριστεράς (σ.σ. εννοεί από το ΠΑΣΟΚ), αλλά αυτό θα πρέπει να το δούμε στις προγραμματικές θέσεις» (συνέντευξη στην «Ελευθεροτυπία»). Το ίδιο και ο Γ. Μπαλάφας: «Για πιο προωθημένες πολιτικές προσεγγίσεις ο χρόνος και οι εξελίξεις θα δείξουν» (άρθρο στην «Αυγή»).
Το ξέρουν καλά εκεί στην Κουμουνδούρου πως πρέπει να «ανεβάσουν» κάπως το φλερτ με το ΠΑΣΟΚ, για να ευελπιστούν ότι θα κρατήσουν κάποιους από τους ψηφοφόρους των τελευταίων εκλογών. Αλλιώς, το 5% θα ξαναγίνει 3%, όπως μετά το 1996. Και βέβαια, έχουν και τα δικά τους εσωτερικά προβλήματα, όπως φαίνεται καθαρά και στις διαφορετικές αποχρώσεις των τοποθετήσεών τους.
♦ Γενική κατεύθυνση
Δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας η ασφαλιστική μεταρρύθμιση που προωθεί ο Σαρκοζί στη Γαλλία. Δύο είναι τα ζητήματα αιχμής: Πρώτο, η κατάργηση των «προνομιακών όρων συνταξιοδότησης», δηλαδή όλων των ορίων ηλικίας που είναι μικρότερα από τα 65. Δεύτερο, η «εθελούσια παράταση του εργάσιμου βίου» και μετά τα 65, με τη θέσπιση κάποιας μορφής «ενθάρρυνσης» (οικονομικής προφανώς). Με τις ρυθμίσεις αυτές η κυβέρνηση Σαρκοζί ευελπιστεί ότι θα αυξήσει το μέσο όριο ηλικίας συνταξιοδότησης, χωρίς να αλλάξει τα γενικά όρια που ισχύουν.
Τις ίδιες ακριβώς κατευθύνσεις ετοιμάζεται να εισάγει στο ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα η κυβέρνηση Καραμανλή. Κατάργηση των ορίων ηλικίας που είναι μικρότερα από τα 65 (βαρέα και ανθυγιεινά, 35ετία) και καθιέρωση κάποιων «κινήτρων» για παράταση της δουλειάς και μετά τα 65 (σε συνδυασμό με την παραπέρα εξαθλίωση των συντάξεων, που επίσης προωθείται).
Οπως βλέπετε, η κατεύθυνση είναι πανευρωπαϊκή και σε τίποτα δεν πρωτοτυπεί η κυβέρνηση Καραμανλή. Είναι μια γενικευμένη επίθεση των δυνάμεων του κεφάλαιου ενάντια σ’ αυτές της εργασίας.