♦ Παραμύθια
Ενα από τα μεγαλύτερα παραμύθια που ακούγονται αυτές τις μέρες είναι πως η νέα κυβέρνηση Καραμανλή είναι μια αποδυναμωμένη κυβέρνηση, επειδή στηρίζεται μόνο σε 152 βουλευτές. Το ερώτημα είναι έναντι τίνος είναι αποδυναμωμένη αυτή η κυβέρνηση. Εναντι των εργαζόμενων ή έναντι των καπιταλιστικών συμφερόντων; Το 1990-93 ο Μητσοτάκης κυβέρνησε με 151 βουλευτές (ο 151ος ήταν ο εκ μεταγραφής από τη ΔΗΑΝΑ Κατσίκης). Εκανε σημεία και τέρατα. Αλλαξε δυο φορές το Ασφαλιστικό σε βάρος εργαζόμενων και συνταξιούχων. Πέταξε έξω από τη δουλειά δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχους. Εφάρμοσε την περιβόητη εισοδηματική πολιτική του0+0=14%. Παρέδωσε την ΕΑΣ στους «νοικοκυραίους» και πέταξε τους εργάτες στο δρόμο. Συγκρούστηκε με μαθητές, φοιτητές και εκπαιδευτικούς και οι μπράβοι της ΟΝΝΕΔ δεν δίστασαν να δολοφονήσουν τον καθηγητή Νίκο Τεμπονέρα κ.λπ. κ.λπ. Οι εργαζόμενοι και οι νέοι με τις κινητοποιήσεις τους δεν κατάφεραν να κλονίσουν το «μπετόν» των 151 ψήφων, γιατί τα κόμματα της αντιπολίτευσης λειτουργούσαν σαν ανάχωμα και εγκλώβιζαν τις κινητοποιήσεις στο πλαίσιο της αστικής νομιμότητας, εκφυλίζοντάς τες σε ανώδυνες διαμαρτυρίες (τους ήταν αρκετή η είσπραξη της πολιτικής φθοράς της κυβέρνησης). Ο Μητσοτάκης έπεσε πρόωρα (δεν κατάφερε να συμπληρώσει τετραετία). Επεσε όταν αποφάσισε να τον ρίξει ο Κόκκαλης, για λόγους που είχαν να κάνουν με το επιχειρηματικό παιχνίδι στον ΟΤΕ.
Η κυβέρνηση Καραμανλή, λοιπόν, είναι αδύνατη έναντι των καπιταλιστών, με τους οποίους όμως δεν έχει λόγο να συγκρουστεί, ενώ τα ‘χει βρει και στο μοίρασμα της πίτας. Εναντι των εργαζόμενων και της νεολαίας, υπό τις σημερινές συνθήκες, δεν είναι αδύναμη. Αν αλλάξουν οι ταξικοί συσχετισμοί, αν αναπτυχθεί η ταξική πάλη, αν αρχίσει να σπάει -έστω και περιστασιακά- ο στενός κορσές της αστικής νομιμότητας, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για αδυναμία έναντι του λαού. Οχι επειδή θ’ αλλάξει το 152 (σε τέτοιες περιπτώσεις τα στελέχη των αστικών κομμάτων σπρώχνονται σε συσπείρωση, λόγω του ενστίκτου της πολιτικής αυτοσυντήρησης), αλλά επειδή θ’ αλλάξουν οι κοινωνικοί συσχετισμοί και δε θα μπορεί ν’ αντέξει. Στους δρόμους παίζεται πάντοτε το παιχνίδι και όχι στην κοινοβουλευτική αριθμητική.
♦ Ποια επέλαση;
Οσοι μιλούν για «επέλαση της Αριστεράς» και «ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού» είναι ή εντελώς άσχετοι ή απατεώνες. Δεν χρειάζεται να πάμε στο σχετικά μακρινό 1989, όταν ο ενιαίος τότε Συνασπισμός είχε ξεπεράσει το 13% και να θυμίσουμε τι έγινε μετά. Μας αρκεί να πάμε στο σχετικά κοντινό 1996 και να θυμηθούμε: ΚΚΕ 5,61%, ΣΥΝ 5,12%, ΔΗΚΚΙ 4,43% (σύνολο 15,16%, μεγαλύτερο από το 13,17% που είναι το τωρινό άθροισμα ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ). Κι ακόμη, το 1996 είχαμε: ΠΑΣΟΚ 41,49%, ΝΔ 38,12% (άθροισμα δικομματισμού 79,61%, ίσο σχεδόν με το τωρινό 79,96%). Θυμόσαστε μήπως τι ακολούθησε το 1996; Οχτώ χρόνια σκληρού «εκσυγχρονισμού» με πράσινο χρώμα και τρία χρόνια σκληρών «μεταρρυθμίσεων» με γαλάζιο χρώμα. Μην παραμυθιάζεστε, λοιπόν, με τέτοιου τύπου αλλαγές στα εκλογικά ποσοστά (στους απατεώνες της πολιτικής ανάλυσης δε μπορούμε να πούμε να μην παραμυθιάζουν τον κόσμο, γιατί τότε θα γίνουμε εμείς αφελείς).
♦ Μανιπουλάτσια
Πανέτοιμα τα εκδοτικά συγκροτήματα, έσπευσαν από την επομένη κιόλας των εκλογών να μανιπουλάρουν την κατάσταση του ΠΑΣΟΚ, λειτουργώντας ως στυλοβάτες του συστήματος. Τι λέει ο κόσμος; «Ολοι τα ίδια σκατά είναι. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι το ίδιο». Τι πρέπει να περάσει στον κόσμο, για να λειτουργεί ομαλά η εναλλαγή ανάμεσα στα δυο κόμματα εξουσίας; Οτι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν είναι το ίδιο, ότι έχουν βαθύτατες προγραμματικές διαφορές. Και ποιος φταίει που το ΠΑΣΟΚ φάνηκε στους ψηφοφόρους το ίδιο με τη ΝΔ; Φταίει ο Γιωργάκης, που τοποθετείται ήδη στο βάθρο του αποδιοπομπαίου τράγου, για να εισπράξει αυτός το ανάθεμα και η ζωή να συνεχιστεί με τον Μπένι.
Ιδού πανομοιότυπα κύρια άρθρα σε δυο εφημερίδες της «δημοκρατικής παράταξης», που κρεμάστηκαν από τα μανταλάκια το πρωί της Δευτέρας:
«Η δραματική κάμψη στην επίδοση της αξιωματικής αντιπολίτευσης οφείλεται εν πολλοίς στην αδυναμία της να προβάλει έγκαιρα τους προγραμματικούς της στόχους.… Πρέπει τώρα να ανανεώσει το ΠαΣοΚ, πάντα ενωμένο, την εικόνα του και τον τρόπο λειτουργίας του» («Βήμα»).
«Δεν έχει το ΠΑΣΟΚ την ίδια πολιτική με τη Νέα Δημοκρατία αλλά δεν μπόρεσε να πείσει για τις σοβαρές διαφορές με την κυβερνητική παράταξη και να δείξει καθαρά πως έχει κοινωνική ευαισθησία» («Ελευθεροτυπία»).
♦ Πέρα από τις… τζουμακίες
Αγαπημένος των καναλιών έγινε ξαφνικά ο Στέφανος Τζουμάκας. Στενοχωρημένος σφόδρα από τη μη επανεκλογή του (την προηγούμενη φορά που δεν επανεκλέχτηκε την έκανε για μερικά χρόνια… μετανάστης στην Αμερική), ξιφουλκεί κατά του Βενιζέλου, τον οποίο κατηγορεί ως «συντηρητικό πολιτικό». Οι συνήθεις τζουμακίες, θα έλεγε κανείς. Να συμφωνήσουμε, αλλά ας το ψάξουμε λίγο βαθύτερα. Μήπως δεν είναι συντηρητικός ο Βενιζέλος; Φυσικά και είναι. Και ο Γιωργάκης τι είναι, σοσιαλιστής; Ας γελάσουμε. Μήπως είναι σοσιαλιστής ο Τζουμάκας; Ας ξαναγελάσουμε. Σοσιαλιστής ο υπουργός Γεωργίας του Σημίτη, που προώθησε όσο λίγοι το ξεκλήρισμα της φτωχής αγροτιάς και το ‘λεγε στα ίσια!
Τα πράγματα είναι απλά. Εκ των ιστορικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ ο Τζουμάκας, δε μπορεί να χωνέψει ότι ο Βενιζέλος, που πήγε στο ΠΑΣΟΚ το 1990, ως νομικός σύμβουλος στην «αυλή της Εκάλης», θα βρεθεί τώρα αρχηγός, ενώ ο ίδιος ο Τζουμάκας κινδυνεύει με πρόωρη αποστρατεία. Φωνάζει, λοιπόν, αυτοπροβάλλεται ως «βαρόνος», προσπαθεί να συμπήξει ομάδα κι αν του κάτσει θα μπορεί να διαπραγματευθεί με το Βενιζέλο το ρόλο του στο «όλον ΠΑΣΟΚ». Ενώ αν δεν φωνάξει, θα τον φάει η μαρμάγκα, καθώς δεν είναι πια ούτε βουλευτής.
♦ Φτηνολαμόγια;
Τουλάχιστον ο Ρωμύλος έπαιζε με πολλά. Και κατάφερε να κάνει τον ανεπάγγελτο γιο του επιχειρηματία του real estate. Τι να πεις, όμως, για τους ανώτερους δικαστές που –σύμφωνα με ηχηρή καταγγελία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (την έκανε ο ίδιος ο πρόεδρός του Δ. Παξινός)- διόρισαν τα παιδιά τους και τ’ ανίψια τους δικαστικούς αντιπροσώπους, κόντρα στο νόμο (χωρίς κλήρωση και χωρίς την παράσταση εκπροσώπων των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας);
Αυτή η καταγγελία διαβάζεται κι αλλιώς. Αυτοί που δεν διστάζουν να εκτεθούν (να ξεφτιλιστούν, καλύτερα) για λίγα χιλιάρικα, πώς συμπεριφέρονται όταν μπροστά τους χορεύουν τα «πακέτα»;
♦ Καραγκιόζης με λεφτά
Αμα έχεις λεφτά, και καραγκιόζης να ‘σαι περνιέσαι για σπουδαίος. Το δόγμα αυτό ακολουθεί χρόνια τώρα ο βιομήχανος Γιάννης Μπουτάρης, που «έπαιξε» και σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο. Εχοντας κατά νου τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, ποντάρισε καταρχάς σωστά: «Στις εκλογές στηρίζω το ΠΑΣΟΚ και τον Ευάγγελο Βενιζέλο». Του παραπονέθηκε, όμως, ο φίλος του ο Ακης, που ήταν στα κάτω του, οπότε τον στήριξε κι αυτόν. Ο Ακης, βέβαια, δεν εκλέχτηκε, όμως μια κάποια πολιτική επιρροή στη Θεσσαλονίκη θα εξακολουθήσει να τη διαθέτει. Τα ορφανά του Ακη χρειάζεται ο Μπουτάρης, για να πάρει, ως… ανεξάρτητος, το χρίσμα του ΠΑΣΟΚ το 2010.
♦ Μπρρρ!!!
Είθισται ο αρχιεπίσκοπος (που στη θεσμικά καθυστερημένη ψωροκώσταινα αποτελεί πολιτειακό παράγοντα) να συγχαίρει τον πρωθυπουργό που εκλέγεται, αλλά μήνυμα σαν κι αυτό που έστειλε ο Χρυσόδουλος στον Καραμανλή δεν θυμόμαστε να έχει ξανασταλεί. Διαβάστε και φρίξτε: «Αγαπητέ μου Κώστα, ούτες τις μεγάλες στιγμές για την προσωπική σου ζωή και για τη γλυκυτάτη πατρίδα μας, μακράν σωματικώς αλλά εγγύς σου κατά πνεύμα, σου σφίγγω θερμά το χέρι και μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου αφήνω να έρθουν στα χείλη μου τα ολοκάρδια συγχαρητήριά μου. Η Εκκλησία, που τη σέβεσαι και την αγαπάς, ως φιλόστοργη μάνα σε αγκαλιάζει και σε τιμά, δι’ εμού του προκαθημένου της, σε ευλογεί και διακαώς προσεύχεται στον Κύριόν της για μια αρίστη επιτυχία στο έργο σου με αγλαούς καρπούς σ’ όλους τους τομείς, για το καλό της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού στον ευλογημένο τόπο μας. Ο Θεός μαζί σου».
♦ Ο ανθός του φασισμού
Ποιοι εκλέχτηκαν με τα ψηφοδέλτια του ΛΑΟΣ; Ο ανθός του εθνικοφασισμού: Βορίδης, Πλεύρης (υιός), Βελόπουλος, Γεωργιάδης, Χαρίτος (τους υπόλοιπους δεν τους γνωρίζουμε). Διάφοροι άλλοι εθνικιστές (όπως ο Ναξάκης, ο Θεοδωρακίδης κ.λπ.) δεν κατάφεραν να εκλεγούν, παρά την προβολή που είχαν. Αυτό δείχνει ότι το ΛΑΟΣ μάζεψε δεξιές ψήφους διαμαρτυρίας, αλλά στηρίχτηκε κυρίως στον πυρήνα της φασιστικής ακροδεξιάς. Η ύπαρξη, για πρώτη φορά ενός φασιστικού πυρήνα βουλευτών (τα απομεινάρια της χούντας, την πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης, δεν είχαν πυρήνα) δημιουργεί ένα καινούργιο δεδομένο. Πρέπει να θεωρείται σίγουρο ότι αυτός ο πυρήνας ονειρεύεται να φτιάξει και στην Ελλάδα ένα κόμμα στα πρότυπα των ευρωπαϊκών ακροδεξιών κομμάτων, για να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Οι ειδικές συνθήκες δεν φαίνεται να τους ευνοούν, αλλά είναι τέτοια η κρίση αντιπροσώπευσης του συστήματος που δεν ξέρεις πώς μπορεί να εξελιχτούν τα πράγματα.