Υπό το φως των τελευταίων οικονομικών εξελίξεων, διεθνών και εσωτερικών, αποκτά μια ξεχωριστή σημασία η –με συνοπτικές διαδικασίες– υπογραφή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Ξεχωριστή σημασία και για το κεφάλαιο και για τους μισθωτούς εργαζόμενους.
Ο διεθνής καπιταλισμός εισέρχεται σε μια βαθιά κρίση, η οποία αναπτύσσεται στο έδαφος της ανεξέλεγκτης διεθνοποίησης του κεφάλαιου (αυτής που ονομάστηκε παγκοσμιοποίηση). Ακόμα και στην κοιτίδα του νεοφιλελευθερισμού, τις ΗΠΑ, ακούγονται φωνές για «επιστροφή στον Κέινς» και παίρνονται αποφάσεις εθνικού προστατευτικού χαρακτήρα. Οι έχοντες την ευθύνη της πολιτικής διαχείρισης του συστήματος, προσπαθούν να ξαναβάλλουν το τζίνι στο μπουκάλι, γιατί αφέθηκε εντελώς ανεξέλεγκτο και άρχισε να κάνει «τρέλες». Στην Ευρωλάνδη της σκληρής μονεταριστικής διαχείρισης, οι προβλέψεις αναθεωρούνται κάθε τρίμηνο: προς τα κάτω για το ρυθμό ανάπτυξης, προς τα πάνω για τον πληθωρισμό.
Στην Ελλάδα, όπου η πολιτική διαχείριση γίνεται με όρους προπαγάνδας γκεμπελικού τύπου, η κυβέρνηση αναθεωρεί μεν τις προβλέψεις στις ίδιες κατευθύνσεις με την Κομισιόν, επιμένει όμως ότι η χώρα αποτελεί το σύγχρονο νησί των Μακάρων, όπου ουδείς πρέπει να ανησυχεί! Κι ας καλπάζει ο πληθωρισμός κι ας πέφτει η βιομηχανική παραγωγή κι ας καταβαραθρώνεται η οικοδομική δραστηριότητα.
Σε συνθήκες κρίσης, η πολιτική διαχείριση των συμφερόντων του κεφάλαιου προσπαθεί να φορτώσει τα αναπόφευκτα βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων. Το βασικό επιχείρημα που επικαλείται, ανεξάρτητα από τα ιδεολογήματα με τα οποία κάθε φορά το επενδύει, είναι παμπάλαιο: «Οταν μικραίνει η πίτα, οι εργαζόμενοι πρέπει να μειώσουν τις απαιτήσεις τους, γιατί αλλιώς οι επιχειρήσεις θα κλείσουν».
Εκείνο που πρέπει να γίνει συνείδηση είναι πως οι πολιτικές εξουσίες δεν στέκονται πάνω από τάξεις, πως ο ρόλος τους δεν είναι να διευθετούν τα αντιτιθέμενα συμφέροντα στο όνομα του γενικού καλού. Οι πολιτικές εξουσίες υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφάλαιου. Γι’ αυτό και σε συνθήκες κρίσης η πολιτική διαχείριση σκληραίνει, ώστε να επιτρέπει να διατηρείται αλώβητη η μάζα των κερδών. Οι πολιτικές εξουσίες παρεμβαίνουν προς όφελος του κεφάλαιου και εκεί που η ταξική πάλη έχει άμεσο χαρακτήρα (πάλη για το μεροκάματο) και στις αναδιανεμητικές διαδικασίες (δημοσιονομική πολιτική).
Τι διαθέτει η εργατική τάξη ως όπλο απέναντι στην κρίση; Μόνο τον αγώνα για το μεροκάματο. Οταν οι «εκπρόσωποί» της ξεπουλούν το μεροκάματο χωρίς αγώνα, τότε η παρέμβαση του κράτους σ’ αυτόν τον τομέα καθίσταται περιττή και στα στέκια των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών τους εκπροσώπων ανοίγονται σαμπάνιες. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι: έτσι θα πορευτούμε και τα επόμενα χρόνια;