Ενας οργανωμένος συμβιβασμός είναι καλύτερος από μια άτακτη υποχώρηση που δεν αφήνει τίποτα πίσω της. Η γνώμη μας είναι ότι κάποια πράγματα κέρδισαν και τα κέρδισαν με τον αγώνα τους. Θα μπορούσαν να κερδίσουν περισσότερα, όμως δεν είχαν εκείνη την οργάνωση που θα τους επέτρεπε να διαπραγματευτούν μόνοι τους τα αιτήματά τους, ενώ εκείνοι που κατά κάποιο τρόπο διαπραγματεύτηκαν για λογαριασμό τους είχαν το συμβιβασμό στο μυαλό τους από την πρώτη στιγμή. Γι’ αυτό και μιλούσαν για «θετικά αλλά άτολμα» μέτρα της κυβέρνησης, σαλπίζοντας ουσιαστικά συμβιβασμό, πριν ο αγώνας αναπτυχθεί σε όλο του το εύρος. Οι ίδιοι οι κρατούμενοι θα αξιολογήσουν την πείρα αυτού του αγώνα, συνειδητοποιώντας ότι η δύναμη είναι αυτοί και κανένας διαμεσολαβητής. Ετσι κι αλλιώς ο αγώνας συνεχίζεται.
«Εξαντλήσαμε τα πάντα. Ισως σε πολλά σημεία να υπερβήκαμε το όριο, που είναι η κοινωνία. Δεν μπορούμε να την αφήσουμε εκτεθειμένη και χωρίς προστασία». Αυτή την προκλητική δήλωση έκανε ο υπουργός Δικαιοσύνης Σ. Χατζηγάκης την Τετάρτη, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει την άκαμπτη στάση της κυβέρνησης, η οποία προσπαθεί να σπείρει στους αγωνιζόμενους κρατούμενους την ηττοπάθεια και να τους εξαναγκάσει να τα παρατήσουν.
Εχει το θράσος ο δεξιός πολιτικός να επικαλείται την κοινωνία για να δικαιολογήσει την αναλγησία με την οποία αντιμετωπίζει τους φυλακισμένους, οι οποίοι έφτασαν στα έσχατα όρια απόγνωσης και προχώρησαν σ’ αυτή την πρωτοφανή στα χρονικά πράξη της μαζικής απεργίας πείνας χιλιάδων ανθρώπων σε όλες τις φυλακές της χώρας. Η κοινωνία, όμως, ξέρει πολύ καλά πως στη φυλακή δεν βρίσκονται οι έμποροι ναρκωτικών, αλλά οι χρήστες που μπαινοβγαίνουν στη φυλακή. Η υπό όρους απόλυση μετά την έκτιση των 3/5 της ποινής και γι’ αυτούς, όπως ισχύει και για τους άλλους κρατούμενους, δεν έχει κανένα κόστος. Γιατί δεν την κάνει, λοιπόν, ο υπουργός; Μήπως για να μην αποφυλακιστούν οι έμποροι; Αυτοί δεν είναι μέσα, αυτοί είναι καλά προφυλαγμένοι από τους υψηλούς προστάτες και συνεταίρους τους. Μέσα είναι οι χρήστες που γίνονται βαποράκια για τη δόση τους και που τους βαφτίζουν εμπόρους, για να ‘χουν να επιδεικνύουν έργο και να εξαπατούν την κοινωνία.
Ο κόσμος ξέρει επίσης πως επιβάλλονται οι πειθαρχικές ποινές στη φυλακή. ‘Η θα σκύψεις το κεφάλι και θα γίνεις ρουφιάνος ή οι ανθρωποφύλακες θα σε τσακίσουν με τις πειθαρχικές ποινές. Και αυτού του αιτήματος η ικανοποίηση δεν έχει κανένα κόστος. Γιατί δεν το ικανοποιεί ο υπουργός, αν πραγματικά ακού-ει με ευαισθησία την κραυγή των φυλακισμένων;
Αν υπήρχε ευαισθησία στην εξουσία, θα είχαν λύσει πολλά από τα προβλήματα εδώ και καιρό. Χωρίς να χρειαστεί να ξεσηκωθούν και πάλι οι κρατούμενοι. Αν υπήρχε ευαισθησία, θα έσπευδε ο υπουργός στις φυλακές να μιλήσει με τους ίδιους τους κρατούμενους. Δεν θα τους αγνοούσε όταν προειδοποιούσαν για την έναρξη του αγώνα τους. «Ευαισθησία» απέκτησε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν πρόκειται για άσφαιρη απειλή. Οταν είδε περισσότερους από 8.000 να προχωρούν σε αποχή από το συσσίτιο και στη συνέχεια περισσότερους από 5.000 να ξεκινούν απεργία πείνας. Και τι έκανε τότε; Αρχισε ένα παζάρι που το προχωρούσε ταυτόχρονα με το γλείψιμο προς τους κρατούμενους, τους οποίους και πάλι απαξίωσε να επισκεφτεί.
Πέμπτη βράδυ που γράφονται αυτές οι γραμμές κυκλοφορεί η είδηση ότι οι κρατούμενοι σταματούν την απεργία πείνας.