Αγαπητά μου παιδιά
Διάγουμε ημέρες εκπτώσεων, όπου άπαντα τα προς πώληση άψυχα και έμψυχα είδη, ήδη βρίσκονται μέχρι και 50% κάτω από την μέχρι πρότινος αξία τους. Εξαίρεση αποτελεί η συμπαθής τάξη των αγροτών, ήτις βρίσκεται 98% κάτω, συγκρινόμενη με την αντιπαθή τάξη των τραπεζιτών. Αυτό προκύπτει αν λάβουμε υπόψη μας τα 500 εκατομμύρια ευρώ προς αυτή, έναντι 28 δισ. προς τους τραπεζίτες με τους κυνόδοντες και τους κοπτήρες, εκ των πολιτικών τους σφογγοκολάριων. Ενα προς πενήντα έξι, τουτέστιν και πολλά είπαμε με την έκπτωση του 98% (πάει για 99%).
Στα δε σκαταστήματα, η σκατάσταση αποτυπώνεται γλαφυρά από τη λαϊκή μας μούσα:
Αγία κατανάλωση
ω! τι λαμπραί ημέραι!
Σε σπρώχνουν, συνωστίζονται
σου λένε και «τι θε’ ρε;».
Εκπτώσεις γαρ, κόσμος πολύς
μα οι πιο πολλοί κοιτάνε.
Ολα προς άγρα πελατών
κι ας μην έχουν να φάνε.
Τα βράδια οι καταναλωτές επιτελούν το τρίτο σημαντικό καθήκον που επιτάσσει ο θεσμός της τηλεοπτικής δημοκρατίας, θύοντας στους τηλεβωμούς (το πρώτο είναι βεβαίως η ψηφοδοσία και το δεύτερο η κατανάλωση, τουτέστιν πατρίς-ψηφοδοσία, θρησκεία-κατανάλωση, οικογένεια-τηλεόραση). Τρώγοντας τα προϊόντα που αντικατέστησαν την αγροτική παραγωγή και υποβοηθώντας την αντικατάσταση και των αγροτών από καμαριέρες και σερβιτόρους, βλέπουν τον εαυτό τους να ζει σε σώματα άλλων. Και αφού αυτοαθωωθούν μέσα από τη λυτρωτική αυτενέργεια της ταύτισης, αθωώνουν και τους άλλους, αδιαφορώντας για το περιεχόμενο των διαδραματισθέντων. Αμβλύνοντας το κριτήριο μέχρι την οριστική, λυτρωτική αποκτήνωση:
Σπείρες-σπείρες τριγυρνάνε
στη Γραικία οι διαρρήκτες
ομαδόν στα «παραθύρια»
κρέμονται ομού τις νύχτες.
Από δω οι των μιζών
από κει οι της τραπέζης
και στο βάθος ασφαλείς
οι κρυφοί έμποροι πρέζης…
Μιας και θίξαμε το σοβαρότατο ζήτημα της οικογένειας, ήτις στον καπιταλισμό υπέχει θέση σκληρά φορολογούμενης και εν δυνάμει λουκετοφόρου μικρομεσαίας επιχείρησης, θα εστιάσουμε στα ήθη, στα έθιμα και στην παράδοσή της στον ατέρμονα κύκλο της προσβολής από τον βάκιλο της αφασίας:
Ελάτε τώρα φίλοι μου ν’ ασκήσουμε το χόμπι
εις το οποίο αρέσκεται σαφώς το κάθε ζόμπι
όπως το συνηθίσανε των ΜΜΕ τσοπάνοι
όχι χωρίς συναίνεση από κάθε χαϊβάνι:
Να ‘χει στην κλειδαρότρυπα των άλλων ένα μάτι
ώστε να ζει ολότελα μέσα στην αυταπάτη.
Κρυφοκοιτάζουν, βάσανα αρέσκονται να ψάχνουν
για να τη… βρίσκουν λέγοντας «χειρότερα υπάρχουν»
κι έπειτα στρέφονται αλλού, κοιτάζοντας με ζήλια
τους «διάσημους», τους «όμορφους», κώλους, μαλλιά και χείλια
«σφάζονται» όμως αν τους πεις για ιδανικά και ήθος
διότι καταρρίπτεται ο στυλοβάτης μύθος…
Εμείς όμως κοιτάζοντας κρυφά, βλέπουμε άλλα.
Ιδού ένα στιγμιότυπο, στου βίου την τραμπάλα:
Η αγία οικογένεια κάθεται στο τραπέζι
ενώ σκασμένο απ’ το φαΐ το τέκνο της θα παίζει
κάποιο καινούργιο, ακριβό και high tec παιχνίδι
χωρίς κανένας να βρεθεί να δώσει ένα κλοτσίδι
στον στυλοβάτη του σπιτιού και στην κολόνα μάνα
που κάνουν τα παιδιά τροφή για κάθε ένα… Γκαργκάνα.
Ρευόμενοι, περδόμενοι, θα σηκωθούν κατόπι
τρώγοντας κι ένα μπακλαβά με μπόλικο σιρόπι.
Η μια θα πλένει πιατικά, ο άλλος θα τα ξύνει
ω! πόσο όμορφες στιγμές, τόσο που να στη δίνει
και θες να βγεις φωνάζοντας στον κόσμο απ’ το μπαλκόνι:
‘μεις αρμενίζουμε στραβά ή ο γιαλός στραβώνει;
Ρίξτε λοιπόν μια μούντζα εις την αμετροέπεια
μ’ αληθινή… ευγένεια και με αξιοπρέπεια.
Α πα πα ΝΔ. Ρε ου!