Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι το ρεκόρ αποχής όλων των εποχών που καταγράφηκε την προηγούμενη Κυριακή, ήταν ένα γερό χαστούκι για το πολιτικό σύστημα. Ο,τι και να λένε, όσο και να προσπαθούν να ξεπεράσουν την αποχή, κατά βάθος ξέρουν ότι δεν είναι κάτι που μπορούν να το προσπεράσουν.
Αν η υψηλή αποχή εκφράζει απλώς μια παθητική διαμαρτυρία, δεν έχουν κανένα λόγο να φοβούνται απ’ αυτή, ακόμα και αν αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά. Εδώ και δεκαετίες το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα λειτουργεί κανονικότατα με αποχή που ξεπερνά και το 70%.
Αν, όμως, η αποχή εμπεριέχει μια κοινωνική δυναμική, έστω και εν δυνάμει, τότε έχουν κάθε λόγο να την φοβούνται. Γιατί δεν μπορούν να προβλέψουν τι μπορεί να βγάλει αυτή η δυναμική.
Γι’ αυτό το πολιτικό σύστημα πάντοτε προτιμά υψηλή συμμετοχή. Διότι η υψηλή συμμετοχή σημαίνει εγκλωβισμό στις διαδικασίες της αστικής δημοκρατίας, σημαίνει αναγνώριση του πολιτικού συστήματος ως μόνου αρμόδιου να παίρνει τις αποφάσεις: ο λαός ψηφίζει, η Βουλή νομοθετεί και εκλέγει κυβέρνηση, η κυβέρνηση κυβερνά. Αν η πλειοψηφία της Βουλής και η κυβέρνηση δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των ψηφοφόρων, έχουν τη δυνατότητα να ψηφίσουν διαφορετικά την επόμενη φορά. Ετσι, ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία του μετατρέπονται σε παρακολούθημα της αστικής πολιτικής.
Ομως, όταν η «έξοδος από το μαντρί» είναι είτε στιγμιαία είτε χωρίς κοινωνική δυναμική, τότε χάνει κάθε ενδιαφέρον και περιορίζεται σε μια εκδήλωση θυμού, χωρίς άλλες συνέπειες για το σύστημα. Το ίδιο ισχύει, βέβαια, και για την ψήφο σε διάφορα σχήματα που εμφανίζονται ως αριστερά, ριζοσπαστικά αντικαπιταλιστικά, όταν αυτή η ψήφος έχει τη λογική της ανάθεσης.
Εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να πανηγυρίζουμε για το ρεκόρ της αποχής, που ήταν και δική μας θέση και δικό μας κάλεσμα. Γιατί τα ζητούμενα εξακολουθούν να είναι περισσότερα (και προπαντός σημαντικότερα) από τα δεδομένα.
Γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο, επιχειρηματολογώντας υπέρ της αποχής: «Αύριο δεν πάμε στις κάλπες τους. Κάνουμε αποχή. Αποχή συνειδητή. ΑΠΟΧΗ που εκφράζει την οργή μας. ΑΠΟΧΗ που εκφράζει την απαξίωση του στημένου εκλογικού παιχνιδιού. ΑΠΟΧΗ που είναι ταυτόχρονα ένα ραντεβού για τη Δευτέρα και κάθε μέρα μετά τη Δευτέρα. ΡΑΝΤΕΒΟΥ στους δρόμους. Στους δρόμους της συλλογικότητας, των αναζητήσεων, των πολιτικών αντιπαραθέσεων, στους δρόμους της αντίστασης και του αγώνα».
Τα ζητούμενα, λοιπόν, παραμένουν τα ίδια, μια βδομάδα μετά και αφού μεσολάβησε η μαζικότατη έκφραση της οργής, διά της αποχής. Το ραντεβού στους δρόμους της αντίστασης και του αγώνα εξακολουθεί να περιμένει.