Αγαπητά μου παιδιά
Σας γράφω αυτή την τόσο κουραστική από τις υποχρεώσεις μέρα, που είναι ίση με τη νύχτα που την ακολουθεί, αλλά και την μεγάλη ατέλειωτη νύχτα που την περιβάλλει. Βλέπετε, σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων κι έπρεπε να κάνω το χρέος μου, γιατί ένας παλιοεσκιμώος τόλμησε να με αποκαλέσει ρατσιστή. Ποιον; Εμένα! Είναι όμως και η παγκόσμια ημέρα δασοπονίας κι έπρεπε να με πιάσει πόνος και για τα δάση, που στερούν από την πατρίδα μας την ανάπτυξη και το καλύτερο μέλλον. Τι να κάνω, πήγα και από κει, στην κατάθεση στεφάνου στα μέρη που «όπου ήταν δάσος ξανάγινε δάσος».
Δυστυχώς τα βάσανά μου δεν τέλειωσαν εδώ. Ταυτόχρονα είναι και παγκόσμια ημέρα ύπνου κι έπρεπε να ξυπνήσω και να ευχηθώ σε πλείστους όσους ξύπνιους αγρυπνούν και προσεύχονται να κοιμηθούν εδώ και να ξυπνήσουν σ’ έναν αλλαγμένο κόσμο. Αφησα τελευταία την παγκόσμια ημέρα ποίησης, γιατί μ’ αυτή προτίθεμαι ν’ ασχοληθώ εκτενέστερα, όπως άλλωστε συνηθίζω. «Η ποίηση είναι ένας άλλος τρόπος να πεθαίνεις κάθε μέρα», όπως έλεγε ο σύντροφος Τάσος Λειβαδίτης. Ελεγε βέβαια και χλευαστικά «σκασμό λοιπόν, μιλάει ο υπουργός», αλλά αυτό εμπίπτει σε άλλο εκπαιδευτικό κύκλο, που θα μας απασχολήσει μόλις τον τετραγωνίσει το τρίγωνο του Πενταγώνου, που προς το παρόν τον επεξεργάζεται.
Τέλος πάντων. Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια –μου φαίνεται ε;– και οι νεολογισμοί χαρακτηρίζουν τους νεόπτωχους (οι Παλαιολόγοι δεν ήταν δικοί μας), θα δώσουμε το βήμα –και την ελευθεροτυπία, δεν έχω πρόβλημα– στις μούσες. Συγκεκριμένα στη Θάλεια (κωμωδία) και στην Καλλιόπη (έπος), σε μια ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Διαπλοκής – Ιστορίας – Τέρψης):
Oh captain my captain σεις, ω κύριε συ μύτη
ω yeah μακροβιότερε, που μπήκατε στη μύτη
της ιστορίας, του ΠαΣοΚ, πολλώ δε των Ελλήνων
ω σεις που εδιαζεύχθητε το δαχτυλίδι δίνων!
Μια μούσα χαριτόβρυτος φέρει εντός μου οίστρο
και σκάγια στιχοπλεκτικής τοποθετεί στο κλείστρο
της ταπεινής μου ποίησης, για να εκσφενδονίσω
σ’ εσάς, σε άλλους, σε πολλούς. Θαρρώ θα την ψωνίσω!…
Σας κυνηγούσαν οι μομφές του γίγαντος παγκάλου
όστις με ποδοβολητό, δίκην αγριοβουβάλου
σας επετέθη κάποτε, oh god, να σας πατήσει
κι η φρίκη το Ελλάντα μας το είχε παραλύσει.
Μα οι καιροί διέβησαν κι άρδην έχουν αλλάξει
μήδ’ άρκτος πια επιθυμεί να σας κατασπαράξει.
Εκείνος μεταμέλησε κι έχει αλλάξει ρότα
–καλώς λέγουν πως τα στερνά πάντα τιμούν τα πρώτα…
Υπάρχει έρως φλογερός, υπάρχει και… φλογέρας
μα όλοι στην πολιτική λαμβάνουν ίδιο γέρας.
Οσο για τον κριτή λαό, διέρχεται μια κρίση
με τόσο βάρος πάνω του που ‘χει μετακυλήσει.
Κάποιοι μπορεί απρόσκοπτα έτι να διασκεδάζουν
μα άλλοι διαρκώς βογκούν και βαριαναστενάζουν
έτσι ως παρακολουθούν την έλλειψη του μέτρου
ήτις αποτυπώνεται και δια γραφίδος Πέτρου.
Τι θέλω να ειπώ μ’ αυτά; Σαφώς και εν ολίγοις
ενοχληθείς απ’ τις πληγές που διαρκώς ανοίγεις
σου στέλλω δια της πένας μου πασίδηλο ρεγάλο:
Πάει η βαλίτσα μακριά; Θα υποστούμε κι άλλο
του παρελθόντος που ‘φυγε τους εξοστρακισθέντες;
Κάποιοι από το φόβο τους ήδη eclasanmentes!
Εχει αλλάξει προ καιρού σελίδα η ιστορία
αφ’ ότου παραδώσατε εις του λουτρού τα κρύα
εκείνο το μονόπετρο στον μέγα ποδηλάτη
που ακόμα δεν κατόρθωσε να φτάσει στο παλάτι.
Τι άλλο θέλετε λοιπόν; Μαστίζει η ανεργία
θέσεις πια δεν υπάρχουνε. Ας έχουμε υγεία
να απολαύσουμε ομού της σύνταξης την τύχη:
Γιαούρτι δι’ ημάς. Για σας φιλέτο ένα πήχη.
Και τώρα φεύγω, γεια χαρά. Salute και αντίο
και αν σας φέρει στων Δελφών ο δρόμος το μαντείο
δώσετε δάφνη αφειδώς στην μάντισσα Πυθία
και το χρησμό θα λάβετε που θα σας πάει ευθεία
όπου η μοίρα οδηγεί, όπου προστάζει ο Δίας
κι αφήστε μας την αίσθηση πλασματικής ευδίας…
Punk άλλος