Η Βουλή έκλεισε (όπως έκλεισε) και οι σαλπιστές της Δημοκρατίας σάλπισαν την έναρξη του υπέρ πάντων (προεκλογικού) αγώνα. Ο πρωθυπουργός επέλεξε το δρόμο της προσωπικής μονομαχίας με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιλέγοντας ο ίδιος τα όπλα: «εγώ με την υπευθυνότητα και τη σοβαρότητα, εσύ με την ανευθυνότητα και το λαϊκισμό». Ο τελευταίος σήκωσε ευχαρίστως το γάντι και αντέστρεψε τα όπλα. Οι κάμερες στήθηκαν για ν’ απαθανατίσουν κάθε επεισόδιο της μονομαχίας-σίριαλ, ενώ οι γραφιάδες άλλαξαν ανταλλακτικά στα «Μοnt Blanc» τους, μη τυχόν και τους ξεφύγει καμιά ατάκα των μονομάχων.
Τα σκάνδαλα παραγράφηκαν σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή των πολιτικών προσώπων, ουδείς όμως απαγορεύει τη χρησιμοποίησή τους ως προεκλογικό υλικό. Εχουν πολλά, πάρα πολλά, ν’ ακούσουν τ’ αυτιά μας και να δουν τα μάτια μας αυτές τις τρεις εβδομάδες μέχρι τις ευρωεκλογές. Γιατί δεν είναι μόνο οι δύο μονομάχοι που αναζητούν πρόκριμα για την εξουσία. Είναι και οι μικρότεροι, που αναζητούν δικαίωση μέσω της μαγικής ψήφου. Δικαίωση για τι; Μα για τις πολιτικές τους προτάσεις, που μπορεί σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής να μη σημαίνουν τίποτα, δεν παύουν όμως να είναι προτάσεις. Κάτι σαν όπιο του λαού, των εργατών, των φτωχών αγροτών, των ανέργων, των νέων.
Οι εργάτες, η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, η ραχοκοκαλιά του νεοελληνικού έθνους, οι άνθρωποι που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, με τι πολιτικό πρόγραμμα, με τι αιτήματα παρεμβαίνουν σ’ αυτή τη «γιορτή της Δημοκρατίας»; Με κανένα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Διότι για μια ακόμη φορά βρίσκονται στο ρόλο του παρατηρητή των εξελίξεων, του παθητικού ψηφοφόρου. Εκείνου που απλά θα επιλέξει αυτό που θα του φανεί «λιγότερο κακό» ή που θα σηκώσει τους ώμους και θα πάει εκδρομή.
Ατομικές συμπεριφορές και η μια και η άλλη. Δράσεις χωρίς πνοή, χωρίς προοπτική, χωρίς στόχευση. Δράσεις που αφήνουν ελεύθερο όλο το πεδίο για τον ταξικό αντίπαλο. Ο οποίος και το πεδίο καλύπτει και το χρόνο δεν αφήνει να περάσει ανεκμετάλλευτος. Ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο σε προκλητικότητα οι καπιταλιστές στη φετινή γενική συνέλευση του συνδικάτου τους, διακηρύσσοντας διά στόματος προέδρου του ΣΕΒ, ότι αυτοί είναι ο κορμός της κοινωνίας, αυτοί είναι που δημιουργούν τον πλούτο (φωνάζει ο κλέφτης και –δυστυχώς– φοβάται ο νοικοκύρης), αυτοί είναι τα πρότυπα της ηθικής. Κάθησαν στο σκαμνί τους πολιτικούς και απαίτησαν απ’ αυτούς να κάνουν πράξη το δόγμα: «Η κρίση είναι ταυτόχρονα μια ευκαιρία»!
Αλλο γάντι είναι αυτό που έχει πεταχτεί, όχι το γάντι της ψήφου, των εκλογών. Κι αυτό το γάντι καλούμαστε να σηκώσουμε. Αλλιώς…