Ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για το αντιπολεμικό κίνημα που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ, στο οποίο για πρώτη φορά παρουσιάζεται η άγνωστη δραστηριότητα των στρατιωτών και των βετεράνων ως κινητήρια δύναμη αυτού του κινήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1974 καταγράφηκαν πάνω από μισό εκατομμύριο περιστατικά ανυπακοής και αντίστασης στρατιωτών εναντίον ανώτερων αξιωματικών. Η αμερικανική κυβέρνηση αναγκάστηκε να θέσει τέλος στον πόλεμο όχι μόνο γιατί αποσυντέθηκε ο στρατός αλλά γιατί πλέον οι μονάδες αρνούνταν να πολεμήσουν, παρά τις πολύχρονες καταδίκες των διάφορων αντιρρησιών συνείδησης.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον σε αυτό το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει επίσης ο συνειρμός που μπορεί να κάνει ο θεατής ανάμεσα στο χθες και το σήμερα: Οταν η Αμερική διέκρινε τότε ότι οδεύει προς την ήττα, επεχείρησε να μεταβιβάσει το βάρος της εξουσίας και των επιχειρήσεων στους συμμάχους της Νοτιοβιετναμέζους. Ακριβώς το ίδιο επιχειρεί σήμερα να πράξει στο Αφγανιστάν και το Ιράκ: Μεταβίβαση της «εξουσίας» στα ανδρείκελα που «κυβερνούν» αυτές τις χώρες, αντί σαλπίσματος άτακτης υποχώρησης. Τάχα, οι ιθαγενείς πρέπει επιτέλους να μάθουν να κυβερνώνται μόνοι τους! Το συμπέρασμα που βγάζει κανείς βλέποντας αυτό το ντοκιμαντέρ είναι ένα: Αν οι Αμερικανοί δεν έχουν αποχωρήσει ακόμα πλήρως από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, αυτό οφείλεται στο χαμηλό ακόμα αριθμό θυμάτων, που δεν ευνοεί μαζικότερη και μαχητικότερη αντίδραση.
Ελένη Σταματίου
