Είναι δυνατόν ΣΕΒ και ΓΣΕΕ να χαίρονται εξίσου και να εκφράζουν δημόσια τη χαρά τους για το σχηματισμό μιας νέας κυβέρνησης, που στηρίζεται σε μια σταθερή πλειοψηφία; Στον κόσμο που βασιλεύει η «συνεργασία των κοινωνικών εταίρων» όλα γίνονται. Ιδιαίτερα αυτό. Ειδικά αν η κυβέρνηση είναι σοσιαλδημοκρατική, που σημαίνει πολιτικά κοντά στην πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.
Ο ΣΕΒ, όμως, γιατί να χαίρεται; Ακριβώς γι’ αυτό. Επειδή η νέα κυβέρνηση, τη νομιμοφροσύνη της οποίας έναντι του συστήματος και των αναγκών του ουδείς καπιταλιστής διανοείται να αμφισβητήσει, έχει μεγαλύτερη διείσδυση στο σώμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, επομένως έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να καθηλώσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα, ώστε η διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφάλαιου να είναι πιο αποτελεσματική.
Στο πρώτο κιόλας μήνυμά του ο νικητής των εκλογών, το πανηγυρικό που απήγγειλε τη βραδιά των εκλογών, «ξέχασε» να επαναλάβει οποιαδήποτε από τις προεκλογικές «δεσμεύσεις» του προς τους εργαζόμενους και τη φτωχολογιά. Μίλησε μόνο για «σκληρή δουλειά» και ζήτησε «συμμετοχή».
Τα πράγματα έγιναν πιο καθαρά από τον εν Ελλάδι γκαουλάιτερ της Ευρωένωσης, τον διοικητή της ΤτΕ Γ. Προβόπουλο, ο οποίος δήλωσε ότι το έλλειμμα θα ξεπεράσει το 10% (πριν τις εκλογές ήταν σφίγκα και διέρρεε μόνο πρόβλεψη για 8%), συμπληρώνοντας με νόημα ότι «η ευρεία υποστήριξη που έλαβε η πρόσφατα εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση θα διευκολύνει σημαντικά την υλοποίηση των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων».
Ουδεμία ανησυχία και απ’ αυτή την πλευρά, παρά μόνο βεβαιότητα ότι οι νικητές των εκλογών θα έχουν μεγαλύτερη άνεση να κάνουν αυτά που δε μπορούσε να κάνει η σερνόμενη κυβέρνηση Καραμανλή. Σε λίγες μέρες όλ’ αυτά θα επιβεβαιωθούν και από τον περιβόητο Αλμούνια.
Η κυβέρνηση άλλαξε, το στιλ διοίκησης θ’ αλλάξει, η πολιτική θα παραμείνει η ίδια. Είναι η πραγματικότητα της βαθιάς πολιτικής κρίσης που υπαγορεύει αυτή την πολιτική, είναι οι ανάγκες του κεφάλαιου που απαγορεύουν κάθε σκέψη για χαλάρωση και επιβάλλουν μόνο μια συμπληρωματική πολιτική πτωχοκομείου, πολύ μακριά από τις στοιχειώδεις ανάγκες των εργαζόμενων, των συνταξιούχων των νέων.
Οι καπιταλιστές και τα τσιράκια τους έχουν τα δικά τους «αυτονόητα». Και θέλουν αυτά να τα περάσουν σαν «αυτονόητα» για όλους. Αναζητούνται, λοιπόν, τα πραγματικά αυτονόητα για τους εργαζόμενους και τους νέους. Τα αυτονόητα των δικών τους αναγκών, σε μια κοινωνία όπου οι παραγωγοί παράγουν πλούτο τον οποίο νέμεται μια χούφτα παράσιτων. Στις νέες συνθήκες, που είναι ίδιες με τις παλιές, οι δρόμοι ας «φωνάξουν»: Καμιά ανακωχή. Αλλιώς…