Είχε πει το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά, ότι θα ξανανοίξει το Ασφαλιστικό; Οχι, βέβαια. Το μόνο που έλεγε είναι ότι θα καταργήσει τις διατάξεις του νόμου Πετραλιά που αφορούν την αύξηση των ορίων ηλικίας και τη μείωση των συντάξεων. Το επανέλαβε, μάλιστα, ο υπουργός Εργασίας Α. Λοβέρδος στην ομιλία του κατά τη συζήτηση επί των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, για ν’ αρχίσει να το «μαζεύει» από την επόμενη κιόλας μέρα, όταν προφανώς του διαμηνύθηκε ότι αυτά ήταν για την προεκλογική περίοδο και όχι για την περίοδο της κυβερνητικής διαχείρισης.
Εδώ υπάρχει θέμα, θα έλεγε ένας οπαδός του κοινοβουλευτισμού. Εδώ υπάρχει επανάληψη του κλασικού κοινοβουλευτικού κύκλου, λέμε εμείς. Τα κόμματα υπόσχονται προεκλογικά και οι κυβερνήσεις τους ξεχνούν μετεκλογικά. Τα κόμματα «ξεχνούν» προεκλογικά και οι κυβερνήσεις τους «θυμούνται» μετεκλογικά.
«Το ασφαλιστικό είναι συνέχεια ανοιχτό», δήλωσε ο Γ. Παπανδρέου. Ειλικρινής δήλωση, άσχετα αν προεκλογικά την έκαναν γαργάρα και ο Παπανδρέου και οι άλλοι μεγαλοπασόκοι. Το ασφαλιστικό θα είναι συνέχεια ανοιχτό, γράφουμε εμείς εδώ και χρόνια. Κάθε φορά που εκδηλωνόταν μια αντιασφαλιστική επίθεση, αυτό γράφαμε. Οτι η εργατική τάξη δεν πρέπει να διαπραγματευθεί το πόσα και τι θα χάσει, δεν πρέπει ν’ αρχίσει να συζητά επί των ρυθμίσεων που φέρνει η κάθε κυβέρνηση, αλλά να απορρίψει συλλήβδην κάθε διαπραγμάτευση και να βγει στους δρόμους με ένα πρόγραμμα ταξικών ασφαλιστικών διεκδικήσεων. Γιατί αλλιώς, αν μπει σε παζάρι, η κυβέρνηση θα πάρει ό,τι μπορεί και θα επανέλθει –η ίδια ή η επόμενη κυβέρνηση– με νέο πακέτο αντιασφαλιστικών μέτρων. Μετρήστε τις μεγάλες ανατροπές: 1990, 1992, 2002, 2008 και πάμε για το 2010. Και το θέμα «είναι συνέχεια ανοιχτό», όπως λέει και ο Παπανδρέου.
Μια από τα ίδια, λοιπόν. Δημιουργήθηκε ήδη ένα κλίμα, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία προσέρχεται ασμένως στο «διάλογο» με… «κόκκινες γραμμές», αλλά χωρίς διεκδικήσεις. Οπως πάντα. Να περάσει ο καιρός, να απλωθεί η απογοήτευση, να θεωρηθεί τελειωμένη υπόθεση και η νέα ανατροπή. Μέχρι την επόμενη.
Ας μην αφήσουμε να πάει κι αυτή η ευκαιρία χαμένη. Η ευκαιρία για να ξεκινήσει η ταξική αντεπίθεση. Οχι αμυντικά, όχι «για να μη χάσουμε κι άλλα», αλλά επιθετικά. Γι’ αυτά που δικαιούμαστε. Για μια κοινωνική ασφάλιση με βάση τις ανάγκες μας, για το ελάχιστο που δικαιούμαστε ως παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου. Στην τρομοκρατία των αριθμών, για τους οποίους δε φταίμε εμείς αλλά αυτοί που καταλήστεψαν την Ασφάλιση, ας απαντήσουμε με την τρομοκρατία των διεκδικήσεων και της ταξικής πάλης. Αυτό είναι το μόνο που καταλαβαίνουν οι αστοί και το πολιτικό τους προσωπικό.
