«Ο κόσμος δε μπορεί να βρει 1 δισ. δολάρια για την ανακούφιση των δανείων της Αϊτής, της φτωχότερης χώρας του δυτικού ημισφαιρίου, μιας χώρας που το 2008 ξόδεψε περισσότερα για να εξυπηρετήσει το χρέος της παρά για την υγεία, την παιδεία και το περιβάλλον συνολικά, τα οποία τώρα έχουν ισοπεδωθεί. Αλλά μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, μία μόνο χώρα μπόρεσε να ξεκλέψει έως και 85 δισ. δολάρια για να κρατήσει στην αγορά μία μόνο εταιρία. Αυτή είναι μια αισχρή υπενθύμιση ότι, στον κόσμο του παγκόσμιου κεφαλαίου, τα καταπονημένα κεφάλαια εξακολουθούν να μετρούν περισσότερο από τους καταπονημένους ανθρώπους» Guardian, 1/2/2010
Ορισμένες φορές τα αστικά έντυπα μας εκπλήσσουν με την ειλικρίνεια τους! Ο βρετανικός Guardian δεν διακρίνεται για τον… αντικαπιταλισμό του. Οταν όμως τα γεγονότα είναι τόσο… πεισματάρικα και η εκμετάλλευση τόσο εξόφθαλμη (όπως στην περίπτωση της Αϊτής), τότε ακόμα και οι αστοί… πνέουν μένεα ενάντια στην αδικία. Το παραπάνω απόσπασμα είναι τμήμα ενός άρθρου με τον ενδιαφέροντα τίτλο «Η Δύση χρωστά στην Αϊτή μία διάσωση. Αυτή θα είναι ένα χέρι βοήθειας, όχι ελεημοσύνης», το οποίο συνοδεύεται από έναν μικρότερο ακόμα πιο ενδιαφέροντα τίτλο: «Το έθνος της Καραϊβικής θα έπρεπε να αποζημιωθεί για αιώνες τιμωρητικής μεταχείρισης και κτηνωδίας από τον έξω κόσμο». Ομως, αυτό που διαπιστώνει ο συντάκτης του άρθρου είναι ότι οι διεθνείς «φίλοι της Αϊτής» (κυβερνήσεις και οργανισμοί), που μαζεύτηκαν στο Μόντρεαλ στα τέλη του Γενάρη, δεν κατόρθωσαν να δεσμευτούν στην ακύρωση του χρέους της πολύπαθης χώρας, παρά μόνο συμφώνησαν σε ένα δεκαετές σχέδιο «ανάπτυξης», χωρίς να δώσουν λεπτομέρειες.
Την ίδια στιγμή, όμως, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τίμοθι Γκάιτνερ, υπεραμυνόταν, μπροστά στην επιτροπή του αμερικάνικου Κογκρέσου που έχει στηθεί για τη «διαλεύκανση των αιτιών της κρίσης», της απόφασής του να στηρίξει την AIG (τον ασφαλιστικό κολοσσό που κινδύνευε με χρεοκοπία) με 85 δισ. δολάρια. Για την ακρίβεια, αυτό ήταν το πρώτο από τα τέσσερα «πακέτα» διάσωσης που το αμερικάνικο δημόσιο έδωσε στην AIG, η οποία έλαβε συνολικά 170 δισ. πριν περάσει το 80% της εταιρίας στον έλεγχο του κράτους.
Τελικά, ίσως οι διεθνείς «φίλοι της Αϊτής», που θα ξανασυνεδριάσουν το Μάρτη, να αποφασίσουν να χαρίσουν το 1 δισ. στην Αϊτή. Αλλωστε, «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» που θα έλεγαν οι «αρχαίοι ημών πρόγονοι». Με τι αντάλλαγμα όμως; Θα αγοράσουν τη χώρα, θα την φτιάξουν όπως θέλουν εκείνοι, θα μετατρέψουν σε… γκαρσόνια και υπηρετικό προσωπικό το λαό της και θα βγουν κι από πάνω σαν «φιλεύσπλαχνοι προστάτες». Ο ιμπεριαλισμός δεν χαρίζει ούτε μία δεκάρα, αν δεν εξασφαλίσει τα κέρδη του στο πολλαπλάσιο. Αυτό που φοβάται όπως ο διάολος το λιβάνι είναι μην εξεγερθούν οι σκλάβοι και ζητήσουν αυτά που τους ανήκουν. Γι’ αυτό και ορισμένοι (πιο έξυπνοι) κρού-ουν τον κώδωνα του κινδύνου ζητώντας να δοθεί κάποια «αποζημίωση» για να γλυτώσει το παγκόσμιο κεφάλαιο από τα χειρότερα.
