Είναι να μην φωνάζει ο Βαξεβάνης; Ο Τσίπρας τον πήγε στα δικαστήρια (δι’ αντιπροσώπου, του εκδοτικού οίκου Gutenberg), επειδή δημοσίευσε αποσπάσματα από το βιβλίο του και έβγαλε προσωρινή διαταγή απαγόρευσης και την ίδια στιγμή κάνει ο ίδιος προδημοσιεύσεις εκτενών αποσπασμάτων. Επομένως, ο λόγος της λογοκριτικής απαγόρευσης δεν ήταν μη τυχόν κόψει αγοραστές του βιβλίου, αλλά να μην δημοσιεύονται αποσπάσματα που δεν βολεύουν τον Τσίπρα και να μην γίνονται αρνητικά σχόλια σ’ αυτά.
Στο μεταξύ, για να ξεχαστεί το κάζο με τις αναφορές στη συμπεριφορά των Λαφαζάνη, Βαλαβάνη και Ησυχου έναντι του Μεντβέντεφ, ο Τσίπρας προδημοσίευσε άλλο απόσπασμα, «γαργαλιστικό», με πρωταγωνιστές τον ίδιο και την Μέρκελ και τον Ολάντ παρόντα. Εμείς, όμως, θα επιμείνουμε λίγο στα της συνάντησης της Μόσχας.
Ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι οι υπουργοί του έγλειφαν τον Μεντβέντεφ, ο δε Λαφαζάνης τον αποκαλούσε «σύντροφο». Ο Λαφαζάνης διέψευσε τα σχετικά, αλλά μπερδεύτηκε και είπε ότι ποτέ δε συναντήθηκε με τον Μεντβέντεφ. Αγρυπνος φρουρός η ΕφΣυν του Μελισσανίδη, έδωσε αμέσως στη δημοσιότητα τη σχετική φωτογραφία, στην οποία ο Λαφαζάνης εικονίζεται δίπλα στον Τσίπρα σε συνάντηση με τον τότε πρωθυπουργό Μεντβέντεφ και ρωσική αντιπροσωπεία. Φωτογραφία που είχε δημοσιευτεί τότε από τον ίδιο τον Τσίπρα, σε ανάρτηση γεμάτη περηφάνια.
Η Βαλαβάνη ισχυρίστηκε ότι δε θυμάται για συνάντηση με τον Μεντβέντεφ και της τη θύμισε η φωτογραφία! Αν είναι δυνατόν να έχεις πάει μία και μοναδική φορά ως υπουργός στη Μόσχα και να μην θυμάσαι συνάντηση με τον ρώσο πρωθυπουργό, ακόμα κι αν ήταν εθιμοτυπική! Δεν νομίζουμε ότι πάσχει από… γεροντική άνοια η Βαλαβάνη για να μην θυμάται ένα τέτοιο γεγονός.
Ο Ησυχος, όμως, έχει όλα τα δίκια του κόσμου: δεν ήταν στην Μόσχα. Τις ίδιες μέρες βρισκόταν στη Βραζιλία παρέα με τον ναυαρχούκο. Τότε πώς τον έμπλεξε ο Τσίπρας; Είναι δυνατόν να μιλάς για πραγματικό γεγονός και να τοποθετείς σ’ αυτό άνθρωπο που βρισκόταν στην άλλη άκρη της γης; Κι αν δε θυμόταν, δεν έριχνε μια ματιά στα αρχεία του; Η γκάφα με τον Ησυχο αποκαλύπτει βρομιά. Και ποιος θα πιστέψει ότι τα πράγματα έγιναν όπως τα περιγράφει ο Τσίπρας, όταν από το μέμνος του ενάντια σε όσους αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά το τρίτο Μνημόνιο, γράφει τόσο χοντροκομμένες ανακρίβειες;
Από την άλλη, η αναφορά σε συζήτηση που δεν είναι καταγεγραμμένη σε πρακτικά συνιστά από μόνη της πολιτική αλητεία. Υπουργοί του ήταν. Αν έγλειφαν τον Μεντβέντεφ, ποιος φέρει την ευθύνη; Αυτός, που τους πήρε μαζί του (ο Λαφαζάνης ποτέ δεν έκρυψε τη φιλορωσική στάση του) και τους κρατούσε στην κυβέρνησή του. Αν δεν είχαν φύγει για να φτιάξουν το φιάσκο της ΛΑΕ, δε θα έκανε σήμερα αυτές τις απαξιωτικές αναφορές, που δεν μπορεί να τις αποδείξει και γι’ αυτό εντάσσονται στην κατηγορία της πολιτικής κατινιάς.
Πάμε τώρα στην προδημοσίευση από το κεφάλαιο με τον «καουμπόικο» τίτλο «Η Μέρκελ άφωνη». Εδώ κι αν μιλάμε για πολιτικό κουτσομπολιό που μοναδικό στόχο έχει να δείξει πως ο Τσίπρας τους έπαιζε στα δάχτυλα κάτι ιμπεριαλιστές… ηγετίσκους σαν τον Ολάντ και την Μέρκελ.
Την Μέρκελ, γράφει, την έτρωγε η αγωνία γιατί ο Τσίπρας δεν έπαιρνε το λόγο στη σύνοδο. Τόσο που σηκώθηκε, «έκανε τον κύκλο γύρω από το τραπέζι των συνεδριάσεων για να πλησιάσει στη θέση που καθόμουν και όταν έφτασε, έσκυψε και με ρώτησε: “Αλέξη, γιατί δεν μιλάς;”. Εγώ που, για μη δώσω κανένα στίγμα των προθέσεών μου, δεν ήθελα καθόλου να μπω στη συζήτηση αν συμφωνώ ή διαφωνώ, της απάντησα: “Αφού τα είπε όλα ο Ντόναλντ [Τουσκ], τι να πω εγώ;”».
Ετσι, η Μέρκελ έμεινε με την αγωνία τι θα αποφασίσει ο τρισμέγιστος Τσίπρας και το βράδυ του ξανατηλεφώνησε, βάζοντας στη γραμμή και τον Ολάντ. Τότε ο Τσίπρας της είπε ότι το υπουργικό του συμβούλιο, με δική του πρόταση, αποφάσισε να πάει σε δημοψήφισμα. Δείτε πόσο… σεμνά περιγράφει τη σκηνή: «”Γεια σου, Ανγκελα, γεια σου, Φρανσουά! Μόλις βγήκα από το Υπουργικό Συμβούλιο”, τους ανακοίνωσα με απόλυτη ηρεμία, ενώ με άκουγαν σιωπηλοί στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Η σιωπή τους κουβαλούσε ανησυχία, ένα μετρημένο άγχος, σαν να καταλάβαιναν πως κάτι πολύ σημαντικό αλλά ανησυχητικό είχε μόλις ξεκινήσει»!
Κι όταν η Μέρκελ τον ρώτησε αν θα προτείνει στον ελληνικό λαό να ψηφίσει «ναι», αυτός της απάντησε με θάρρος που συνδύαζε Λεωνίδα, Κολοκοτρώνη και Βελουχιώτη: «Δεν έχω το δικαίωμα να ζητήσω από τον ελληνικό λαό να εγκρίνει μια πρόταση που τη θεωρώ αδιέξοδη και άδικη. Οποια κι αν είναι η απόφαση του λαού, πάντως, θα τη σεβαστώ».
Και με τη σεμνότητα που τον διακρίνει καταλήγει: «Δεν ήταν ώρα για υπεκφυγές. Της απάντησα καθαρά: Η Μέρκελ έμεινε άφωνη»!
Αν ο Πινόκιο ήταν άνθρωπος και ζούσε σήμερα, θα έσκαγε από το κακό του. Ιδιαίτερα με τη φράση «όποια κι αν είναι η απόφαση του λαού θα τη σεβαστώ». Γιατί όλοι ξέρουμε ότι το «όχι» πήρε πάνω από 60% (61,31% για την ακρίβεια), αλλά την επόμενη κιόλας μέρα ο Τσίπρας κάλεσε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, πήρε την έγκρισή τους και την υπόσχεσή τους ότι θα τον στηρίξουν κοινοβουλευτικά (πλην Κουτσούμπα) και έφυγε για τις Βρυξέλλες απ’ όπου γύρισε με ένα τρίτο Μνημόνιο και με την επικύρωση εκ μέρους της κυβέρνησής του και των δύο προηγούμενων Μνημόνιων. Το πρώτο πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε αφορούσε τις εκκρεμότητες του δεύτερου Μνημόνιου, που δεν είχαν νομοθετηθεί ακόμα. Μετά ακολούθησε το πρώτο πολυνομοσχέδιο του τρίτου Μνημόνιου.
Τι θέλει να μας πει αυτός ο αδίστακτος πολιτικάντης; Οτι παραμύθιαζε τη Μέρκελ και τον Ολάντ ότι θα σεβαστεί το «όχι» στο δημοψήφισμα και μετά… τους την έφερε και έκανε το «όχι» «ναι»; Δεν ξέρουμε αν όντως τηλεφωνήθηκε με τη Μέρκελ και τον Ολάντ, όπως λέει, είμαστε όμως σίγουροι ότι δε θα τολμούσε να τους πουλήσει τέτοιο παραμύθι. Ούτε η Μέρκελ θα έμενε «άφωνη» από τη… μαγκιά του… ομορφόπαιδου.
Απόδειξη το γεγονός πως όταν την έφερε στην υπόλοιπη αστική αντιπολίτευση και πήγε αιφνιδιαστικά σε εκλογές δυο μήνες αργότερα (ενώ τους διαβεβαίωνε ότι θα συνεχίσει χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία και με τη στήριξή τους), η Μέρκελ και ο στριφνός Σόιμπλε, ο Ολάντ και ο Μοσκοβισί τον στήριξαν απροκάλυπτα. Ηταν πεπεισμένοι πως ήταν ο άνθρωπός τους στην Ελλάδα. Πιο ικανός στην εξαπάτηση του λαού από τον Μεϊμαράκη, τη Γεννηματά και τον Θεοδωράκη. Αν τους είχε κοροϊδέψει, δε θα του έκαναν τόση αβάντα.
Και κάτι τελευταίο. Οταν ο Γιωργάκης Παπανδρέου, στο περιβόητο δείπνο στις Κάννες, είπε στην Μέρκελ και στον Σαρκοζί ότι θα κάνει δημοψήφισμα, έπεσαν να τον φάνε. Ο Σαρκοζί τον πλάκωσε στα μπινελίκια και επειδή ήταν κοντός, κόντευε να σκαρφαλώσει στο τραπέζι για να φτάνουν τα μούτρα του κοντά σ’ αυτά του ΓΑΠ την ώρα που τον μπινελίκωνε (την περιγραφή έχει κάνει ο παρών στο δείπνο Βενιζέλος). Ακόμα κι αν ο Βενιζέλος φούσκωσε την περιγραφή, ορμώμενος από το μίσος του για τον ΓΑΠ, υπάρχουν τα γεγονότα: σε ελάχιστες μέρες ο ΓΑΠ είχε υποχρεωθεί σε μια ταπεινωτική παραίτηση, παραδίδοντας την κυβέρνηση στον τραπεζίτη της ΕΚΤ Λουκά Παπαδήμο, που με τρικομματική κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) ψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο και τους πρώτους εφαρμοστικούς του νόμους.
Λέτε η Μέρκελ και ο Ολάντ να επεφύλασσαν άλλη συμπεριφορά στον Τσίπρα; Θα τον έσκιζαν όπως έσκισαν τον ΓΑΠ. Εχουν τον τρόπο και τα μέσα οι ιμπεριαλιστές ηγέτες. Είναι βέβαιο πως παρασκηνιακά ο Τσίπρα τους είχε διαβεβαιώσει ότι το δημοψήφισμα δεν στρεφόταν ενάντια σ’ αυτούς (τον γερμανογαλλικό άξονα), αλλά ήταν «διαπραγμάτευση» με τον ελληνικό λαό. Ενα φαλκιδευμένο δημοψήφισμα που του χρειαζόταν για να κάνει την κωλοτούμπα. Μάλλον αυτός έμεινε άφωνος, όταν έμαθε το 61,31%. Αλλά και πάλι δε δίστασε να κάνει αυτό που είχε υποσχεθεί στους ιμπεριαλιστές ηγέτες. Γι’ αυτό στη συνέχεια έγινε το χαϊδεμένο παιδί τους. Είχαν πειστεί πως είναι ο πιο αδίστακτος μεταξύ όλων των αστών πολιτικών της Ελλάδας.
