Γράφαμε σε προηγούμενη ανάλυσή μας ότι τα εμβόλια είναι επιστέγασμα της επιστήμης και ότι υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να τα εξετάσουμε όσον αφορά την αξία τους στην καταπολέμηση του κοροναϊού. Στην παρούσα φάση της πανδημίας, όμως, αξιοποιούνται από τις κυβερνήσεις για να κρύψουν με τυμπανοκρουσίες τις εκατόμβες νεκρών στο άμεσο μέλλον. Η στρατηγική που έχουν χαράξει οι ιμπεριαλιστές χώρες της Δύσης και που σαν «ουραγοί» ακολουθούν οι εξαρτημένες πολιτικά και οικονομικά χώρες σαν τη δική μας είναι η στρατηγική της «ανοσίας της αγέλης».
Τα εμβόλια θα καθυστερήσουν σημαντικά να φτάσουν μαζικά στον πληθυσμό. Ως τότε, σημαντικό ποσοστό της ανοσίας θα επιτευχθεί μέσω της μόλυνσης. Θα μεσολαβήσει το χειμερινό κύμα της πανδημίας που δεν έχει τελειώσει ακόμη και αμέσως μετά το ανοιξιάτικο του 2021. Ως τότε, οι εκατόμβες νεκρών θα συνεχίζονται. Oι αναπτυγμένες χώρες της κεντρικής ηπειρωτικής Ευρώπης και η Βρετανία, που είχαν πλήρη επιδημιολογικό κύκλο την άνοιξη (πλην της Γερμανίας), έχουν φτάσει μόλις στο 14% έως 21% μόλυνσης του πληθυσμού[1]. Στο τέλος του χειμερινού και του επικείμενου ανοιξιάτικου κύματος του 2021 μπορεί να έχουν ξεπεράσει το 30%-40%. Τα εμβόλια θα συνδράμουν στο 30%-40% που υπολείπεται για την επίτευξη της «ανοσίας της αγέλης» (60%-70%) ώστε να σταματήσει η διάδοση του ιού.
Η παραγωγή εμβολίων για την αντιμετώπιση του SARS-CoV-2 δεν ήταν εξαρχής κάτι το δεδομένο αλλά το μεγάλο ζητούμενο στη διαχείριση της πανδημίας. Δεν παρήχθησαν ποτέ εμβόλια για τον πρώτο κοροναϊό SARS το 2002-2003, παρότι η επιδημία εκείνη ταλαιπώρησε αρκετές χώρες και έπληξε την οικονομία τους. Οι προσπάθειες να παρασκευαστούν απέβησαν άκαρπες. Μετά από δυο χρόνια έξαρσης του ιού, αφού ολοκλήρωσε τον επιδημιολογικό του κύκλο, αυτός εξαφανίστηκε με ελάχιστες αναζωπυρώσεις.
Η πρόοδος, όμως, στη βιοτεχνολογία είναι διαφορετική 18 χρόνια μετά. Και η πανδημία παγκόσμια, ώστε οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις να αισθάνονται την ανάγκη να διαθέσουν πόρους για την έρευνα. Ηδη η έρευνα εντός του εικοστού αιώνα είχε επικεντρωθεί στις εξής κατευθύνσεις: α) στη δημιουργία των εμβολίων m-RNA, με χρήση λιποσωμάτων ως φορέων του m-RNA, β) στη δημιουργία γενετικά κατασκευασμένων ακίνδυνων ιών που θα περιέχουν μόνο το DNA που θα κωδικοποιεί ένα αντιγόνο του ιού (π.χ. εδώ πρωτεΐνη ακίδα). Αυτές είναι οι βασικές μέθοδοι που αξιοποιούνται σήμερα στα κύρια εμβόλια που παράγονται στον πλανήτη.
Επιπρόσθετα, η έρευνα είχε προοδεύσει και ως προς τα μονοκλωνικά αντισώματα, που δεν είναι κάτι καινούριο ως φαρμακευτική αγωγή. Το βιβλίο Βιολογίας της τρίτης Λυκείου το έτος 1999 περιγράφει ακριβώς τον προσανατολισμό της έρευνας στους δυο τελευταίους τομείς[2].
Το αποτέλεσμα αυτής της έρευνας, που έχει βάθος δεκαετιών, οδήγησε στη δημιουργία αποτελεσματικών εμβολίων εναντίον του κοροναϊού. Αυτό που διαφαίνεται, όμως, ήδη είναι ότι τα εμβόλια δε θα διατεθούν σε μεγάλες ποσότητες στην ώρα τους και μάλλον δε θα φτάσουν ποτέ για την πλειοψηφία του πληθυσμού. Οι συνωμοσιολογικές φωνές, που ενισχύονται από τη στιγμή που βγήκαν τα εμβόλια, σε λίγο θα σιωπήσουν. Γιατί -εκτός των άλλων- θα αποδειχτεί ότι οι κυβερνήσεις για άλλη μια φορά ψεύδονταν ασύστολα, όταν ισχυρίζονταν ότι θα αντιμετωπίσουν σε σύντομο διάστημα (μέχρι τον Μάρτη του 2021) την πανδημία.
Η σημερινή πανδημία αποδεικνύει ότι η ανθρωπότητα δεν έχει εξαλείψει τα λοιμώδη νοσήματα. Συνεχώς στο μέλλον θα προκύπτουν νέα νοσήματα και συνεχώς η ανθρωπότητα θα πρέπει να είναι σε θέση να τα προλαμβάνει και στην περίπτωση που δεν μπορεί να τα περιορίσει αμέσως, να μπορεί να παράγει τα κατάλληλα φάρμακα και εμβόλια. Οι δυνατότητες αποτελεσματικής πρόληψης και καταπολέμησης εξασθενούν από το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις υποκύπτουν πλήρως στις απαιτήσεις για κερδοφορία των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων, περικόπτοντας από τον κρατικό προϋπολογισμό κάθε δαπάνη που δεν αφορά την κερδοφορία τους. Η πρόληψη και η καταστολή λοιμωδών νοσημάτων προϋποθέτουν σημαντικές δαπάνες για υποδομές, στελέχη, εκπαίδευση. Η σημερινή πανδημία δείχνει ότι τα σύγχρονα αστικά κράτη δε διαθέτουν το στοιχειώδη μηχανισμό για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τέτοιους κινδύνους, εξού και τα ολέθρια για τους λαούς αποτελέσματα σήμερα.
Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι ιοί προέρχονται από το ζωικό βασίλειο. Εδώ πρέπει να σταθούμε σε μια διαδεδομένη παρανόηση. Το ξέσπασμα των επιδημιών (SARS, MERS, SARS-CoV-2) δεν οφείλεται στην κλιματική αλλαγή. Οι κίνδυνοι για τη μετάλλαξη ιών που βρίσκονται στις νυχτερίδες, προκύπτουν από άγρια ζώα ενδιάμεσους ξενιστές, που αξιοποιούνται στη βιομηχανική εκτροφή ζώων. Η ταχεία εκβιομηχάνιση στην Κίνα έφερε και την εντατική κτηνοτροφία άγριων ζώων που ήταν ενδιάμεσοι ξενιστές του ιού από τις νυχτερίδες. Τέτοιοι ενδιάμεσοι ξενιστές είχαν εντοπιστεί και για τον SARS, αλλά η ιστορία αυτή, «όλως τυχαίως», έχει ξεχαστεί από τα μίντια. Σε αυτή τη φάση δεν έχουν εντοπιστεί στην Κίνα, αλλά και καμία αρμόδια κινέζικη αρχή δεν τα έχει αναζητήσει.
Οι διάφοροι μύθοι για τα εμβόλια
Χρόνια τώρα έχει αναπτυχθεί σε Ευρώπη και ΗΠΑ το ρεύμα των αντιεμβολιαστών. Οι συγκεκριμένοι εναντιώνονται σε όλα τα εμβόλια, ισχυριζόμενοι ότι γενικά τα εμβόλια περιέχουν χημικές ουσίες που βλάπτουν τους ασθενείς ακόμη οργανισμούς των παιδιών και μπορούν να προκαλέσουν σημαντικές παρενέργειες, μέχρι και αυτισμό. Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι εντελώς αβάσιμοι, ειδικά δε ο ισχυρισμός για επιπλοκή που μπορεί να φτάσει σε αυτισμό ένας συνωμοσιολογικός μύθος. Οι χημικές ουσίες με τις οποίες έρχονται σε καθημερινή επαφή τα παιδιά στο φαΐ τους, στο ρουχισμό τους, στα παιχνίδια τους, στα σαμπουάν τους, είναι ασύγκριτα πιο βλαβερές από αυτές των εμβολίων.
Οι παιδικές ασθένειες, όπως η ιλαρά, περιορίζονται στο βαθμό που τα παιδιά αποκτούν ενεργή ανοσία από τα εμβόλια. Οταν η μεγάλη πλειοψηφία των παιδιών εμβολιάζεται, τα παιδιά των αντιεμβολιαστών γονέων προστατεύονται σε ορισμένο βαθμό από την ανοσία των υπολοίπων. Οταν, όμως, ο αριθμός των αντιεμβολιαστών αυξάνεται επικίνδυνα, τότε μπορεί να ξεσπάσει ξαφνικά επιδημία ιλαράς, πράγμα που συνέβη στις ΗΠΑ το 2019.
Στον άλλη πλευρά, των ανθρώπων που εμβολιάζουν τα παιδιά τους, υπάρχει ο φόβος για τα νέα εμβόλια, που πηγάζει αυθόρμητα, ενστικτωδώς, από τη γενική απέχθεια ενάντια στις κυβερνήσεις και τη διαφθορά των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών. Στο άκουσμα ότι τα εμβόλια εναντίον του κοροναϊού δεν είναι τα κλασικά εμβόλια, κάποιοι συμπεραίνουν αβίαστα ότι «θα καταλήξουμε πειραματόζωα». Τι είναι όμως τα κλασικά εμβόλια; Μήπως θα έπρεπε να ανησυχούμε περισσότερο στην περίπτωση που παρασκευάζονταν εμβόλια εναντίον του κοροναϊού με την «κλασική, δοκιμασμένη» μέθοδο;
Παραθέτουμε από το βιβλίο Βιολογίας της Γ’ Λυκείου του 1999[1, σελ 121] (η έμφαση δική μας):
«Τα εμβόλια αποτελούνται από νεκρές ή από εξασθενημένες μορφές ενός παθογόνου οργανισμού. Για τον σκοπό αυτό, ο παθογόνος οργανισμός αναπτύσσεται σε κυτταροκαλλιέργεια, απομονώνεται και είτε νεκρώνεται είτε ανενεργοποιείται (γίνεται μη μολυσματικός), χωρίς βέβαια να χάνει την ικανότητά του να προκαλεί ενεργητική ανοσία. Μολονότι έχουν παραχθεί αποτελεσματικά εμβόλια για μια σειρά ασθένειες όπως η διφθερίτιδα, ο τέτανος, η ευλογιά και η πολιομυελίτιδα, υπάρχουν πολλά μειονεκτήματα στην παραγωγή εμβολίων με τον παραπάνω τρόπο:
Δεν μπορούν όλοι οι μολυσματικοί παράγοντες να αναπτυχθούν σε κυτταροκαλλιέργεια και έτσι δεν έχουν αναπτυχθεί εμβόλια για πολλές ασθένειες.
Ορισμένοι ζωικοί ιοί αναπτύσσονται με αργό ρυθμό σε κυτταροκαλλιέργειες και συνεπώς η απόδοσή τους είναι πολύ χαμηλή, άρα και τα εμβόλια γίνονται πολύ ακριβά.
Χρειάζονται μεγάλες προφυλάξεις, για να μην εκτεθεί το προσωπικό που κατασκευάζει τα εμβόλιο στον παθογόνο παράγοντα.
Δεν είναι όλα τα εμβόλια αποτελεσματικά, π.χ. για τον ιό του AIDS γίνονται συνεχείς ανεπιτυχείς προσπάθειες κατασκευής εμβολίου».
Από το απόσπασμα που παραθέσαμε συνάγεται ότι τα εμβόλια «παλιάς γενιάς», που βασίζονται στη χορήγηση ενός εξασθενημένου ιού ή υπολειμμάτων κατεστραμμένου ιού, αρκετά από τα οποία χορηγούνται μέχρι σήμερα στα παιδιά, υστερούν σε πολλούς τομείς, τόσο στην παραγωγή όσο και στην ασφάλεια. Δε θα μπορούσε να παραχθεί εμβόλιο με εξασθενημένο κοροναϊό ή υπολείμματα κοροναϊού σε δισεκατομμύρια δόσεις και βέβαια δε θα υπήρχαν εγγυήσεις σε μια τέτοια μαζική παραγωγή, ότι το προσωπικό που θα τα παρήγαγε δε θα κινδύνευε και ότι δε θα διέρρεε ο ιός έξω από τα εργαστήρια-εργοστάσια.
Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στο πρώτο εμβόλιο της πολιομυελίτιδας το 1955, μια από τις έξι εταιρίες που είχε αναλάβει την παραγωγή του δεν ακολούθησε αυστηρά το πρωτόκολλο που είχε εκδώσει η ερευνητική ομάδα του Τζόνας Εντουαρντ Σολκ, που είχε ανακαλύψει το εμβόλιο. Το αποτέλεσμα ήταν εκατοντάδες παιδιά να υποστούν παράλυση, γιατί ο ιός δεν είχε καταστραφεί στις χορηγούμενες δόσεις. Στις ΗΠΑ δεν υπήρχε καν η ιδέα της κοινωνικής ασφάλισης. Η επιδημία πολιομυελίτιδας που είχε ξεσπάσει το 1952 οδήγησε την ίδια χρονιά σε 58.000 καταγεγραμμένα περιστατικά, από τα οποία 3.145 άτομα απεβίωσαν και 21.269 απέκτησαν μέτρια μέχρι σοβαρή αναπηρία. Ο Ρούζβελτ είχε παράλυση από πολιομυελίτιδα. Η αμερικανική κυβέρνηση απλώς παρείχε τη στήριξή της σε ένα Κοινωφελές Ιδρυμα, το Εθνικό Ιδρυμα για την Παιδική Παράλυση, που ανέλαβε να συγκεντρώσει τους επιστήμονες για την καταγραφή των κρουσμάτων. Ανάμεσά τους αναδείχτηκε η ομάδα του Σολκ, που παρασκεύασε το εμβόλιο. Από κει κι έπειτα, η αμερικανική διοίκηση ολιγώρησε πλήρως. Το ίδιο ίδρυμα ανέλαβε την αγορά μόνο 9 εκατομμύριων δόσεων, κυρίως για τις πιο μικρές ηλικίες, από εταιρίες που ανέλαβαν να τα παραγάγουν[3].
Τέτοιος κίνδυνος από τα σημερινά εμβόλια δεν πρόκειται να υπάρξει. Γιατί όλα τα εμβόλια που έχουν παρασκευαστεί δε βασίζονται στη χορήγηση ενός κατεστραμμένου ιού, αλλά μιας πρωτεΐνης-ακίδας του (πρωτεΐνη επιφάνειας του ιού), που μπορεί να προκαλέσει ως αντίδραση μόνο την ανοσολογική αντίδραση του οργανισμού απέναντι σε μια πρωτεΐνη που είναι άσχετη με το γονιδίωμα του ανθρώπινη οργανισμού.
Ας συνεχίσουμε λίγο στο σχολικό βιβλίο της Βιολογίας του ‘99:
«Την τελευταία δεκαετία η τεχνολογία ανασυνδυασμένου DNA έδωσε τη δυνατότητα ανάπτυξης μιας νέας γενιάς εμβολίων, που υπερνικούν τα μειονεκτήματα των παραδοσιακών. Η κλωνοποίηση των γονιδίων έδωσε τη δυνατότητα ανάπτυξης νέων στρατηγικών για την πρόκληση ισχυρής ενεργητικής ανοσίας εναντίον του παθογόνου παράγοντα. Τα σημαντικότερα είδη εμβολίων που παράγονται με βιοτεχνολογικές μεθόδους είναι τα εμβόλια-υπομονάδες, εμβόλια από ζωντανούς γενετικά τροποποιημένους ιούς και εμβόλια γυμνού DNA».
Εμβόλια-υπομονάδες είναι αυτά της Pfizer και της Μοderna, ενώ τα εμβόλια Sputnik-V (ρωσικό) και της ΑstraZeneca είναι εμβόλια από ζωντανούς γενετικά τροποποιημένους ιούς.
Συνεχίζουμε την ανάγνωση:
«Η παραγωγή των εμβολίων υπομονάδων στηρίχθηκε στο γεγονός ότι όλα τα συστατικά ενός παθογόνου οργανισμού δεν είναι απαραίτητα για την πρόκληση της ανοσολογικής αντίδρασης στον οργανισμό που θα προσβάλουν. Συνήθως μόνο ορισμένες πρωτεΐνες επιφάνειας έχουν αντιγονική ιδιότητα. Τα εμβόλια-υπομονάδες στηρίζονται στην παραγωγή μόνο αυτών των συστατικών. Ετσι γονίδια του παθογόνου οργανισμού που κωδικοποιούν την πρωτεΐνη με την αντιγονική δράση εισάγονται σε κύτταρα που αναπτύσσονται σε κυτταροκαλλιέργειες και παράγουν την πρωτεΐνη αυτή σε μεγάλες ποσότητες. Στη συνέχεια η πρωτεΐνη καθαρίζεται και χρησιμοποιείται ως εμβόλιο».
Στην περίπτωση των m-RNA εμβολίων της Pfizer και της Μοderna η τεχνολογία έχει προχωρήσει πέρα και από τις κυτταροκαλλιέργειες και τη χορήγηση πρωτεΐνης. Ο ίδιος ο οργανισμός πλέον θα παράγει την πρωτεΐνη-ακίδα. Με αυτόν τον τρόπο, σε περίπτωση σοβαρής μετάλλαξης της πρωτεϊνικής ακίδας στο μέλλον, που θα εξαρτάται από ορισμένες αλλαγές στο RNA του ιού, το m-RNA εμβόλιο μπορεί να ξαναπαρασκευαστεί ταχύτατα για να αντιμετωπίσει τα μεταλλαγμένα στελέχη, αλλάζοντας ελάχιστα τους όρους παραγωγής του, γεγονός που δε σηματοδοτεί την ανάγκη επαναξιολόγησης από χρονοβόρες κλινικές δοκιμές.
Τα m-RNA εμβόλια
Στα ανθρώπινα κύτταρα όλη η πληροφορία για την παραγωγή πρωτεϊνών βρίσκεται στο DNA, που μεταφράζεται σε αλυσίδες RNA και αυτές με τις σειρά τους δίνουν τις οδηγίες παραγωγής των πρωτεϊνών στα ριβοσώματα. Τα εμβόλια της Pfizer και της Μoderna παρέχουν το απαραίτητο m-RNA (αγγελιοφόρο-RNA) για να παραχθεί στα ριβοσώματα, τα «εργοστάσια παραγωγής» πρωτεϊνών των κυττάρων μας, η ακίδα. Μέσα σε μια μέρα το πολύ, το χορηγούμενο m-RNA διαλύεται, αφού έχει κάνει πρώτα τη δουλειά του στα ριβοσώματα.
Το ρωσικό εμβόλιο Sputnik-V και το εμβόλιο της αρχικά πολυδιαφημιζόμενης ΑstraZeneca (πανεπιστήμιο της Οξφόρδης) παρέχουν έναν γενετικά κατασκευασμένο αδενοϊό που περιέχει στο DNA του την πληροφορία για την παραγωγή της ακίδας. Ο αδενοϊός μπαίνει μέσα στον πυρήνα του κυττάρου και εξαφανίζεται από τη στιγμή που αρχίσει η διαδικασία για τη μετατροπή του DNA σε RNA για την παραγωγή της ακίδας στα ριβοσοσώματα.
Oι φορείς του m-RNA είναι μικροσωματίδια λιποσωμάτων, που φέρουν το m-RNΑ μέχρι το κύτταρο και διαλύονται. Τα λιποσώματα έχουν περιγραφεί ήδη από τη δεκαετία του ‘60. Μετά το 1980 άρχισαν να αξιοποιούνται στην έρευνα ως φορείς m-RNA εμβολίων εναντίον καρκινικών αντιγόνων. Η τεχνολογία αυτή ίσως να μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά στο άμεσο μέλλον μια από τις ανίατες νόσους της ανθρωπότητας[4].
Ο μοναδικός κίνδυνος που υπάρχει από τα συγκεκριμένα εμβόλια είναι η παραγωγή αντισωμάτων σε βάρος οργάνων του οργανισμού, πράγμα που μπορεί να συμβεί με μεγάλη πιθανότητα μόνο σε αλλεργικούς και σε ανθρώπους με συγκεκριμένες αυτοάνοσες παθήσεις, γι’ αυτό και εξαιρούνται από τον εμβολιασμό. Οι υπόλοιποι το πολύ να έχουν φυσιολογικές αντιδράσεις από την άμεση ανοσολογική απόκριση του οργανισμού στην παραγόμενη ακίδα, που θα κρατήσουν ένα πεπερασμένο χρονικό διάστημα ορισμένων ημερών (π.χ. πόνος στο σημείο της ένεσης, κόπωση, πονοκέφαλοι ή μυϊκοί πόνοι). Οπως συμβαίνει με όλα τα εμβόλια. Οταν εμβολιαστούν εκατομμύρια, σίγουρα θα υπάρξουν σε ορισμένους ανθρώπους σοβαρά προβλήματα από τα αντισώματα, αλλά η συχνότητα της εμφάνισης τέτοιων κρουσμάτων θα είναι ασήμαντη μπροστά στη θνητότητα του κοροναϊού.
Πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι τα αντισώματα αυτά θα παραχθούν έτσι κι αλλιώς (καθυστερημένα, βέβαια, για την άμεση καταστολή του ιού) σε περίπτωση μόλυνσης από την ιό, με την επιπρόσθετη διαφορά ότι ο ιός μπορεί να δημιουργήσει με πολύ μεγαλύτερη συχνότητα επιπλοκές σε ζωτικά όργανα, που μπορεί να κρατήσουν για χρόνια ή μόνιμα ακόμη και σε νέους. Ηδη τέτοια γεγονότα έχουν καταγραφεί και προβληθεί όχι μόνο στη διεθνή βιβλιογραφία αλλά και στο διεθνή Τύπο και ίσως αγγίζουν και ξεπερνούν τη συχνότητα 1 προς 10.000. Ελλείψει, όμως, σοβαρών κλινικών μελετών σε όλο τον πλανήτη (βλέπετε κοστίζουν και όπως είδαμε οι κυβερνήσεις δεν είναι πρόθυμες να καταβάλουν χρήματα για τη δημόσια υγεία), κανείς δε γνωρίζει τη συχνότητα με ακρίβεια. Υπό αυτές τις συνθήκες, κάθε σοβαρός άνθρωπος που ενδιαφέρεται για τη δημόσια υγεία είναι αναφανδόν υπέρ του εμβολιασμού.
Οσον αφορά την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, τα πράγματα δεν είναι σαφή ακόμη. Οι διαφημιστές της Pfizer έχουν κάθε λόγο να εξωραΐζουν την κατάσταση. Η τελική φάση αξιολόγησης των εμβολίων πριν από τη μαζική παραγωγή τους βασίζεται στην αποτελεσματικότητά τους σε δείγμα δεκάδων εθελοντών ανάμεσα σε χιλιάδες που είχαν εμβολιαστεί και νόσησαν από τον ιό. Η Pfizer, λοιπόν, ισχυρίζεται ότι το 95% απ’ αυτούς που νόσησαν ανέπτυξαν πλήρως αντισώματα και καταπολέμησαν τον ιό. Μόνο που πάντα σε αυτές τις κλινικές μελέτες κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι αυτό το αποτέλεσμα αντανακλά την πραγματική αποτελεσματικότητα στην κοινότητα, όταν το δείγμα θα γίνει τεράστιο και θα περιλαμβάνει δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες νοσήσαντες. Συνήθως, το ποσοστό αυτό πέφτει σημαντικά. Αυτό δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη διαδικασία για τον SARS-CoV-2, αφορά τη διαδικασία αξιολόγησης και παραγωγής εμβολίων εδώ και 30 χρόνια. Οι εθελοντές ποτέ δεν ανήκουν στην πλειοψηφία τους στις ευπαθείς ομάδες που είναι ευάλωτες στον ιό και εξ ορισμού το δείγμα της τελικής φάσης αξιολόγησης είναι πάντα μικρό.
Επιπλέον, για το συγκεκριμένο ιό γνωρίζουμε ότι αρκετοί άνθρωποι είτε παρουσιάζουν εξαιρετικά ήπια συμπτώματα είτε δεν κατανοούν καν ότι νόσησαν κι όμως μεταδίδουν τον ιό από την στιγμή που μολύνονται. Στην πραγματικότητα, ελάχιστες κλινικές μελέτες έχουν πραγματοποιηθεί στους λεγόμενους ασυμπτωματικούς ή ήπια συμπτωματικούς, για να υπάρχει καλύτερη εικόνα για την ανοσολογική τους απόκριση στο εμβόλιο.
Τέλος, γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά ότι ο ιός SARS-CoV-2 αναπαράγεται εξαρχής, μετά τη μόλυνση, στο ανώτερο αναπνευστικό (ρινοφαρυγγικό) σύστημα. Γι’ αυτό και τις πρώτες μέρες μετά τη μόλυνση, με έναν απλό πονόλαιμο, ο φορέας της νόσου μεταδίδει τον ιό. Αντιθέτως, o πρώτος SARS και ο MERS αναπτύσσονταν στο κατώτερο αναπνευστικό, στους πνεύμονες, και αργότερα, με τον βήχα, γινόταν η μετάδοση του ιού. Στο βλεννογόνο της μύτης, όμως, δεν παράγονται τα αντισώματα που παράγονται από τη χορήγηση του εμβολίου στο αίμα. Επομένως, ακόμη και αν έχεις λάβει το εμβόλιο, υπάρχει η πιθανότητα να συνεχίζεις να μεταδίδεις τον ιό, παρότι αυτός θα έχει εξουδετερωθεί στους πνεύμονες και δε θα νοσήσεις βαριά.
Υπό όλες αυτές τις συνθήκες, η αποτελεσματικότητα του εμβολίου θα μπορούσε να πέσει στο 50%. Αυτό, όμως, δεν μειώνει τη σημασία του εμβολίου. Μια τέτοια αποτελεσματικότητα θα μπορούσε να σημάνει τη μείωση της θνητότητας από 40% έως 50%, προκαλώντας σημαντική μείωση των νοσηλειών και των θανάτων και επομένως βαθμιαία επιστροφή στην κανονικότητα.
Παραπομπές
[1] Κρατώντας σταθερά τη θνητότητα στο 0,8%, την τιμή που δείξαμε στην προηγούμενη ανάλυσή μας, από επίσημη ενημέρωση του γερμανικού κράτους, στην οποία συμμετέχει ο ιολόγος Κριστιάν Ντρόστεν, και που μάλλον εμφανίζεται ως χαμηλότερο φράγμα για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, και λαμβάνοντας υπόψη τους συνολικούς νεκρούς από το worldometers και το συνολικό πληθυσμό κάθε χώρας, το ποσοστό μόλυνσης του πληθυσμού είναι για το Βέλγιο, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, τη Μεγάλη Βρετανία 21%, 15,5%, 12%, 13,5% και 14%, αντίστοιχα. Οι υπολογισμοί γίνονται από μας πάνω στην καταγεγραμμένη θνησιμότητα από covid-19 και τους πληθυσμούς των χωρών.
[2] Βιολογία, θετικής κατεύθυνσης Γ’ Τάξης Ενιαίου Λυκείου, ΟΕΔΒ, Ιούνιος 1999
[3] https://www.history.com/news/salk-polio-vaccine-shortages-problems
[4] https://www.nature.com/articles/nrd.2017.243
