Το Μάη του 2003, ο τότε Επίτροπος Υγείας της ΕΕ Μπιρν με έγγραφό του είχε ανακοινώσει στην Ελλάδα, ότι θα την παραπέμψει στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Kοινοτήτων (ΔΕΚ) γιατί οι έλεγχοι που κάνει στα τρόφιμα (κτηνιατρικού ενδιαφέροντος) είναι πλημμελείς, λόγω έλλειψης προσωπικού. Μετά από έξι χρόνια, στις 23 Απρίλη του 2009, το ΔΕΚ εδέησε να βγάλει την απόφαση, με την οποία καταδίκασε την Ελλάδα, γιατί αποδείχτηκε ότι έχει μειωμένο προσωπικό και έτσι οι έλεγχοι που γίνονται στα τρόφιμα είναι πλημμελείς. Δεν επέβαλε όμως κανένα πρόστιμο. Επέβαλε μόνο την υποχρέωση να καταβάλει η Ελλάδα τα δικαστικά έξοδα, κάτι που είναι αυτονόητο στις περιπτώσεις που μια χώρα καταδικάζεται από το δικαστήριο.
Είναι γεγονός ότι οι έλεγχοι –σε όλη την ΕΕ και όχι μόνο– είναι πλημμελείς, γιατί το μεγάλο κεφάλαιο των κυρίαρχων ευρωπαϊκών κρατών δεν θέλει να γίνονται ουσιαστικοί έλεγχοι στη διατροφική και ζωοτροφική αλυσίδα. Δεν θέλει ουσιαστικούς ελέγχους, γιατί πρώτιστο καθήκον τους είναι η αποκόμιση από τις εταιρίες ανώτατων καπιταλιστικών κερδών και όχι η παραγωγή υγιεινών και κατάλληλων για τον άνθρωπο τροφίμων.
Εάν ήταν μόνο η Ελλάδα χωρίς σοβαρό ελεγκτικό μηχανισμό, τότε θα έπεφτε βαρύς ο πέλεκυς του ΔΕΚ και δεν θα περνούσαν έξι χρόνια για να βγει η «καταδικαστική απόφαση».
Εάν η Κομισιόν έδινε ιδιαίτερη σημασία στους ελεγκτικούς μηχανισμούς, δεν θα άφηνε να περάσουν έξι χρόνια για να βγει η δικαστική απόφαση. Θυμίζουμε ότι στην περίπτωση του «βασικού μετόχου» δεν περίμεναν έξι χρόνια για να βγάλουν καταδικαστική απόφαση. Γιατί αυτή η διαφοροποίηση; Γιατί απλούστατα στην περίπτωση του «βασικού μετόχου» ήθελαν να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων της ΕΕ που παράλληλα με τα ΜΜΕ έχουν και επιχειρήσεις στον κατασκευαστικό τομέα και σ’ άλλους τομείς και ταυτόχρονα θέλουν να φάνε τη μερίδα του λέοντος στις κρατικές προμήθειες.
Εάν το ΔΕΚ έδινε σημασία στους ελεγκτικούς μηχανισμούς και στην ποιότητα των ελέγχων που αυτοί διενεργούν, τότε θα εξαντλούσε την αυστηρότητα των ποινών που προβλέπεται από τη Συμφωνία και δεν θα περιοριζόταν στην (αυτονόητη) καταβολή των δικαστικών εξόδων στην περίπτωση δικαστικής καταδίκης.
Επιβεβαιώνεται έτσι για μια φορά ακόμη η άποψή μας, ότι πρώτιστο μέλημα της Κομισιόν και των κυβερνήσεων της ΕΕ είναι η εξασφάλιση ανώτατων καπιταλιστικών κερδών από τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον τομέα των τροφίμων και όχι η παραγωγή ασφαλών και ποιοτικών τροφίμων.
