«Μερικές φορές το καθήκον της κυβέρνησης είναι να κάνει σταδιακές βελτιώσεις ή να αλλάξει την πορεία κατά δύο μοίρες προς τον Νότο ή τον Βορρά, ώστε δέκα χρόνια αργότερα να βρεθούμε ξαφνικά σ' ένα διαφορετικό μέρος. Εκείνη τη στιγμή ο κόσμος μπορεί να νομίζει ότι χρειάζεται αλλαγή πορείας κατά 50 μοίρες, όμως εσύ ξέρεις ότι αν συμβεί αυτό το πλοίο θα μπατάρει (…) Η αλλαγή απαιτεί κάτι περισσότερο από το να υψώνεις τη φωνή σου. Απαιτεί να ακούς εκείνους που διαφωνούν και να είσαι έτοιμος για συμβιβασμό».
Αν σας ρωτούσαμε εν είδει κουΐζ σε ποιον ανήκουν οι παραπάνω αμπελοφιλοσοφίες, είμαστε βέβαιοι ότι θα ψάχνατε κάπου μεταξύ Δραγασάκη και λογογράφων του Τσίπρα (ο ίδιος ο Τσίπρας, ως γνωστόν, δεν έχει την απαραίτητη για τέτοιες αμπελοφιλοσοφίες μόρφωση).
Για να μην κουράζεστε, σας δίνουμε κατευθείαν την απάντηση: Obama speaking. Διανύοντας το τελευταίο διάστημα της οκταετούς προεδρικής θητείας του, ο πρώτος αφροαμερικανός πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ επιδίδεται στο σπορ της αμπελοφιλοσοφίας, προετοιμαζόμενος για τον μετά-την-προεδρία ρόλο του «σοφού του έθνους».
Τις ίδιες ακριβώς αμπελοφιλοσοφίες γράφουν και οι λογογράφοι του Τσίπρα κι αυτός τις εκφωνεί με το ταλέντο εκφωνητή που διαθέτει. Του τις γράφουν όταν πρόκειται ν' απαντήσει είτε στα ερωτήματα συριζαίων που αισθάνονται πως έχει ανοίξει η γη και είναι έτοιμη να τους καταπιεί, είτε στις καταγγελίες της αντιπολίτευσης για τα ψέματα με τα οποία φλόμωσε τον ελληνικό λαό και κατάφερε ν' αναρριχηθεί στην εξουσία.
Το παραμύθι είναι το ίδιο, είτε πρόκειται για τον ηγέτη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που εμφανίστηκε ως liberal στην πολιτική σκηνή και κυβέρνησε ως… ευγενικός Μπους, είτε πρόκειται για τον διάττοντα αστέρα της ελληνικής ευρώδουλης ψευτοαριστεράς, που εμφανίστηκε ως ένα μείγμα Σιμόν Μπολίβαρ και Αρη Βελουχιώτη και κυβερνά ως μείγμα Καραμανλή (του πρεσβύτερου) και Τσολάκογλου.
Δωσίλογοι ο Τσίπρας, ο Δραγασάκης, ο Τσακαλώτος, ο Μπαλαούρας, η Αυλωνίτου, η Καρακώστα, ο Φάμελλος, η Τζάκρη; Τι άλλο; Μόνο που είναι δωσίλογοι νέας κοπής, διότι ήρθαν με το φωτοστέφανο των αριστερών. Το φωτοστέφανο, βέβαια, εξαφανίστηκε. Μάταια προσπαθούν πια να πείσουν ότι τάχα κάνουν τους απαραίτητους συμβιβασμούς για να ακολουθήσουν μετά την πορεία που εξαρχής είχαν χαράξει. Αυτά τα είχαν πει και οι προηγούμενοι. Πόσες φορές δεν τερμάτισε την επιτήρηση ο Γιωργάκης; Πόσες φορές δεν έσκισε τα Μνημόνια και δεν έδιωξε το ΔΝΤ ο Σαμαράς; Γιατί, λοιπόν, να πιστέψει ο λαός τον Τσίπρα, που δεν κάνει τίποτα διαφορετικό απ' αυτό που έκαναν οι προηγούμενοι, ενώ ταυτόχρονα νομοθετεί με τον πιο επίσημο τρόπο την αποικιοποίηση της χώρας;
Παρακολουθούσαμε την προηγούμενη εβδομάδα την υπέροχη «Μάνα» του Μπρεχτ, όπως κινηματογραφήθηκε στη σκηνή του Berliner Ensemble το 1958.
Πέρα από την κοινή άποψη όλων των θεατών για το ασύλληπτο καλλιτεχνικό ύψος στο οποίο κινούνταν η παράσταση, τα πολιτικά σχόλια που έγιναν συνέκλιναν σ' ένα σημείο: πρόκειται για ένα ιστορικό έργο, όπως το προσδιόρισε ο δημιουργός του, αλλά με μια τρομακτική επικαιρότητα.
Απ' όλα τα πολιτικά ρεύματα που εμφανίστηκαν τους δυο τελευταίους αιώνες, ο μπολσεβικισμός ήταν εκείνο που κατάφερε να συγχωνεύσει στο μέγιστο βαθμό τη θεωρία με την πράξη. Και ήταν το ρεύμα που κατάφερε να νικήσει και να προσφέρει στην ανθρωπότητα τη μοναδική μέχρι στιγμής ανάσα κοινωνικής απελευθέρωσης.
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, βέβαια. Ομως, η θεωρητική διαύγεια, η προγραμματική συνέπεια και η εμμονή στην εφαρμογή μιας επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής, βασικά χαρακτηριστικά του μπολσεβίκικου ρεύματος, είναι αυτά που πρέπει να διαμορφώσουν το δικό μας οδικό χάρτη προς το μέλλον.
Π.Γ.
