«Στην κάλπη δεν πρέπει να ηττηθεί μόνο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ κι ο εντεταλμένος αυτόν που παίζει βρώμικο ρόλο ο λαός. Αυτό αν θέλετε από μια πλευρά είναι εύκολο να γίνει. Οι εκλογές πρέπει να δείξουν το εξής πράγμα. Οτι ο λαός είναι αποφασισμένος να διαμορφώσει έναν αγώνα σύγκρουσης, ρήξης και ανατροπής, να γίνει μια νέα αρχή, μια νέα σελίδα». Τα παραπάνω λόγια προέρχονται από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στην συγκέντρωση του «Κ»ΚΕ που έγινε υπό καταρρακτώδη βροχή την περασμένη Δευτέρα, όπως μεταδόθηκαν από την τηλεόραση του «902» και μπορεί να τα δει ο καθένας στο διαδίκτυο στη διεύθυνση https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=xmIT-RZphiM.
Θα παραβλέψουμε το συντακτικό μπέρδεμα της Γ.Γ. του Περισσού για τον εντεταλμένο που παίζει βρώμικο ρόλο, δείχνοντας κατανόηση λόγω των καιρικών συνθηκών που επικρατούσαν στη συγκέντρωση, και θα περάσουμε στην ουσία. Οι προσεχείς εκλογές είναι κρίσιμες. Ξέρετε γιατί; Γιατί θα πρέπει επιτέλους να δείξουν ότι ο λαός είναι αποφασισμένος να διαμορφώσει έναν αγώνα σύγκρουσης, ρήξης και ανατροπής! Μα αυτό δεν φαίνεται στους ταξικούς αγώνες, είτε γίνονται είτε όχι;
Αν για παράδειγμα γίνονται ταξικοί αγώνες που διαμορφώνουν ένα σκηνικό «σύγκρουσης, ρήξης και ανατροπής», τότε οι εκλογές δε μένει παρά να το αποτυπώσουν αυτό, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο (οι οπαδοί του Περισσού θα θεωρήσουν την υπερψήφιση του κόμματός τους ως αναγκαίο επακόλουθο αυτού του σκηνικού ρήξης). Αν, όμως, δε γίνονται τέτοιοι ταξικοί αγώνες, αλλά μόνο κάποια σκιρτήματα, τότε πώς είναι δυνατόν μέσω των εκλογών ο λαός να δείξει κάτι που δεν κάνει στην πράξη; Πώς είναι δυνατόν μέσω των εκλογών ο λαός να στείλει το μήνυμα ότι γίνεται μια νέα αρχή, ότι ανοίγει μια νέα σελίδα;
Σε όσους έχουν διαβάσει κείμενα των κλασικών του μαρξισμού-λενινισμού (και πολλοί από τους οπαδούς του Περισσού κάτι έχουν διαβάσει απ’ αυτά) είναι πασίγνωστο ότι οι εκλογές δεν θεωρούνται τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από «δείκτης ωριμότητας της εργατικής τάξης». Κι αυτό ισχύει είτε συμμετέχεις στις εκλογές είτε όχι. Προφανώς η κ. Παπαρήγα δε συμφωνεί μ’ αυτό. Για την ακρίβεια «συμφωνεί», αλλά δίνει στις εκλογές κι έναν άλλο χαρακτήρα. Το χαρακτήρα της πυροδότησης της ταξικής πάλης, αυτό που χαρακτηριστικά περιγράφεται με τις λέξεις «να γίνει μια νέα αρχή».
Ομως, μια νέα αρχή που δε γίνεται στους αγώνες, θα μπορέσει ποτέ να γίνει μέσα από τις κάλπες; Ας μην αδικούμε, όμως, την κυρία Αλέκα μας. Γιατί στην πορεία της ομιλίας της ξεκαθάρισε τη λύση που προτείνει το κόμμα της: «Αυτή η λύση που προτείνουμε είναι ρεαλιστική γιατί πατάει σε ένα πράγμα. Στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, γιατί πατάει στην αποδέσμευση, γιατί πατάει στη διαγραφή του χρέους. Κανένας δε μπορεί να κάνει τίποτα αν δεν έχει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας. Ολα τα άλλα που ακούμε μετά από τρία χρόνια, το PSI, όλα τα άλλα που ακούμε για αριστερές ή οποιεσδήποτε άλλες κυβερνήσεις, θα είναι κυβερνήσεις μέσα στο κοινοβούλιο. Δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτε. Θα μπορέσει ο λαός να κάνει όταν πάρει την οικονομία στα χέρια του, όταν πάρει την εξουσία στα χέρια του κι η εξουσία δεν είναι μόνο –να το πούμε άλλη μία φορά– η ανατροπή των κομμάτων, εξουσία είναι να έρθει άλλη τάξη στην εξουσία, η εργατική τάξη με τους συμμάχους της».
Τώρα αποκαταστάθηκε η αλήθεια, θ’ αναφωνήσουν οι οπαδοί του Περισσού. Καλά τα είπε η Αλέκα, φταίνε οι… αριστεριστές που τη διαστρέβλωσαν. Το ζήτημα είναι η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους, να κοινωνικοποιήσουν τα μονοπώλια, να διαγραφεί το χρέος, να πάρει ο λαός την οικονομία στα χέρια του! Πώς θα γίνει αυτό; Μέσω των εκλογών; Σε αυτό το ερώτημα η κ. Παπαρήγα δεν μας απάντησε καθαρά. Εμμεσα μας προέτρεψε να μην ενδιαφερθού-με, για την ώρα, για το πώς θα γίνει αυτό. Ας ψηφίσουμε «Κ»ΚΕ και μετά βλέπουμε…
Ομως, «η ανάγκη της συστηματικής διαπαιδαγώγησης των μαζών στο πνεύμα αυτής και μόνον αυτής της άποψης για τη βίαιη επανάσταση βρίσκεται στη βάση όλης της διδασκαλίας του Μαρξ και του Ενγκελς. Η προδοσία της διδασκαλίας τους από τα σοσιαλσωβινιστικά και καουτσκικά ρεύματα, που κυριαρχούν σήμερα, εκφράζεται ιδιαίτερα ανάγλυφα στο γεγονός ότι και τα δύο αυτά ρεύματα λησμονούν αυτή την προπαγάνδα, αυτή τη διαφώτιση» (Β.Ι. Λένιν «Κράτος και Επανάσταση», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σελ. 22, οι εμφάσεις του συγγραφέα).
Η κ. Παπαρήγα «λησμόνησε» ακριβώς αυτό. Και δεν το λησμόνησε μόνο την περασμένη Δευτέρα, αλλά το λησμονεί συνεχώς. Κι όταν κάποιες φορές δεν το λησμονεί, όταν είναι υποχρεωμένη να πάρει θέση απέναντι σε βίαια ξεσπάσματα των καταπιεσμένων στρωμάτων (όπως ο Δεκέμβρης του 2008), τότε δείχνει ξεκάθαρα τον αντιδραστικό της χαρακτήρα: «Στην πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι» (Αλέκα Παπαρήγα, από τα έδρανα της Βουλής το Δεκέμβρη του 2008).
Η αλήθεια είναι ότι τα παραπάνω δεν αποτελούν παρέκκλιση της κ. Παπαρήγα από τις αρχές του Περισσού. Γιατί από το 1974 ο «αείμνηστος» καπετάν Γιώτης είχε βάλει την υπογραφούλα του κάτω από το παρακάτω κείμενο: «Αι αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργειαν αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπήν του Ελευθέρου Δημοκρατικού Πολιτεύματος» (Δήλωση προς τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, 2/10/1974). Κι από τότε ο Περισσός τιμά την υπογραφή του αυτή.
Κώστας Βάρλας