Μερίδα του αστικού Τύπου έκανε τη γνωστή σπέκουλα περί εσωτερικών διαφωνιών στον ΣΥΡΙΖΑ, μόλις δημοσιοποιήθηκε το κείμενο πέντε στελεχών της πλειοψηφίας (Τσακαλώτος, Λάμπρου, Κιτσαντά, Νοτοπούλου, Αλμπάνης) με το βαρύγδουπο τίτλο «Να πέσει η κυβέρνηση με τους όρους της Αριστεράς». Ομως, αυτή η σπέκουλα δεν έχει καμιά ουσιαστική σημασία, γιατί δεν πιάνει την ουσία του ζητήματος. Αντίθετα, αν διεισδύσει κάποιος στην ουσία, θα διαπιστώσει χωρίς μεγάλη δυσκολία ότι το κείμενο αυτό αποκαλύπτει το πραγματικό περιεχόμενο των διαγκωνισμών που αναπτύσσονται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο ανάμεσα στην προεδρική πλειοψηφία και τη μειοψηφία της «αριστερής πλατφόρμας», αλλά και στο εσωτερικό της μειοψηφίας.
Πρόκειται για μια χωρίς αρχές μάχη, η οποία δεν αφορά το περιεχόμενο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την κατανομή της εξουσίας. Γι’ αυτό και όσο πιο καθαρά διαγράφεται η προοπτική της εκλογικής νίκης, της δημιουργίας μιας αριθμητικά πολύ πιο μεγάλης κοινοβουλευτικής ομάδας (αρκεί ν’ αναφέρουμε μόνο το «μπόνους» των 50 εδρών που παίρνει το πρώτο κόμμα) και του σχηματισμού κυβέρνησης (που δε σημαίνει μόνο υπουργεία και υφυπουργεία, αλλά και στρατιά θέσεων γενικών και ειδικών γραμματέων, στελεχών δημόσιων οργανισμών και συμβούλων), τόσο πιο σκληρός γίνεται ο εσωκομματικός καυγάς, μολονότι καταβάλλεται προσπάθεια να κρατηθεί όσο γίνεται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και να μη δίνει την εικόνα αλληλοσπαρασσόμενων φατριών.
Μ’ άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με «καυγά για το πάπλωμα». Τα στελέχη της «αριστερής πλατφόρμας», ως συμπαγής ομάδα, κατάφεραν στην τελευταία σύνοδο της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ να διαπραγματευθούν τη διαφωνία τους στο παρασκήνιο, εξαναγκάζοντας την ηγετική ομάδα σε τακτική αναδίπλωση με την παραπομπή της σχετικής συζήτησης σε επόμενη σύνοδο της ΚΕ. Η τροπολογία που είχε κατατεθεί αποσύρθηκε και ο Τσίπρας ανακοίνωσε την αναβολή της συζήτησης του θέματος. Ετσι, δεν μας δόθηκε η ευκαιρία ν’ ακούσουμε τις απόψεις της «αριστερής πλατφόρμας» και να θαυμάσουμε από τη μια την πολιτική υποκρισία αυτών που επιστρατεύουν το «αριστερόμετρο» και από την άλλη τον πολιτικό κυνισμό της ηγετικής ομάδας. Οι πέντε της πλειοψηφίας, όμως, που έχουν το δικό τους νταλκά, καθώς στις γραμμές της είναι πολλοί αυτοί που έχουν αρχίσει να αισθάνονται ως παρατημένες ερωμένες, τις θέσεις των οποίων έρχονται να καταλάβουν Πασόκοι και Δημαρίτες, μας προσέφεραν με το κείμενό τους ένα ευκρινέστατο και ευανάγνωστο δείγμα πολιτικού αμοραλισμού, αριβισμού και θεσιθηρίας, πάνω στο έδαφος μιας μετα-μνημονιακής πολιτικής, η οποία θα σέβεται απόλυτα το μεγάλο κεκτημένο της αστικής τάξης, την κινεζοποίηση του ελληνικού λαού.
Οι συντάκτες του συγκεκριμένου κειμένου δηλώνουν ευθύς εξαρχής περίπου εκστασιασμένοι με το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», κάνοντας λόγο για «εξαιρετική παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ που απέδειξε την προγραμματική στιβαρότητα του ΣΥΡΙΖΑ». Δεν πρόκειται για κομματικό σαβουάρ βιβρ. Οι άνθρωποι συντάσσονται πλήρως με αυτό το πρόγραμμα, σημειώνοντας: «Χωρίς να δώσει λαϊκιστικές κι εξαρχής ανεδαφικές υποσχέσεις, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε ένα οικονομικό πρόγραμμα που διέπεται από αριστερή λογική και είναι σαφώς προσανατολισμένο στη στήριξη των φτωχών. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέτει ενώπιον της κοινωνίας μια άμεσα πραγματοποιήσιμη προγραμματική πρόταση στον αντίποδα των μνημονίων και του νεοφιλελευθερισμού».
Το περιεχόμενου του όρου «λαϊκιστικές υποσχέσεις» το γνωρίζουμε. Αποτελεί ψωμοτύρι στο στόμα των κυβερνήσεων δεκαετίες τώρα. Ο,τι αντίκειται στην αντιδραστική πολιτική τους, κάθε εργατική, νεολαιίστικη, λαϊκή διεκδίκηση χαρακτηρίζεται «λαϊκισμός». Το «ανεδαφικό», όμως, είναι ένας όρος σχετικός. Κάτι είναι «ανεδαφικό» σε σχέση με μια συγκεκριμένη πραγματικότητα. Επομένως, η «ανεδαφικότητα», την οποία αποφεύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τους συγγραφείς της εσωκομματικής παρέμβασης, συναρτάται με τη διαμορφωμένη «μνημονιακή» πραγματικότητα. Δηλαδή, με τις υποχρεώσεις έναντι των δανειστών και τις ανάγκες της αστικής τάξης, ο συνδυασμός των οποίων επέβαλε την κινεζοποίηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», το οποίο έχει επαρκέστατα αναλυθεί από τις στήλες της «Κόντρας», δεν αμφισβητεί ούτε τις υποχρεώσεις έναντι των δανειστών ούτε την κινεζοποίηση. Υπόσχεται (με τις υποσχέσεις να είναι υπό την αίρεση των οικονομικών δυνατοτήτων, όπως προκύπτουν από την απόλυτη δέσμευση στην αρχή των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών) να εφαρμόσει ένα φιλανθρωπικού τύπου πρόγραμμα, απολύτως κοστολογημένο, όπως επαίρεται η ηγεσία του. Κι αυτό οι συντάκτες του κειμένου το βρίσκουν υπέροχο, διότι δεν υποκύπτει στο λαϊκισμό και την ανεδαφικότητα, που αποτελούν, προφανώς, τους… μεγάλους εχθρούς του λαϊκού κινήματος και της αριστεράς.
Tότε σε τι συνίσταται η διαφωνία τους, αφού προγραμματικά είναι απολύτως σύμφωνοι με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Πολιτικά και οργανωτικά ζητήματα εγείρουν. Αφού παραθέσουν την καθιερωμένη κοινοτυπία ότι «οι μεγάλες προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας απαιτούν περισσότερη δημοκρατία και μεγαλύτερη συμμετοχή», περνούν κατευθείαν στο «ψητό». Πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια για τη διαμόρφωση ενός θετικού συσχετισμού στην ψηφοφορία για τον πρόεδρο, όμως «θα πρέπει να προσέξουμε να μην εξελιχθεί η προεδρική εκλογή σε μονοθεματική ενασχόληση του πολιτικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ»! Αφού ασχοληθούν για λίγο μ’ αυτή τη μπούρδα (λες και ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να ασχολείται με τα της προεδρικής εκλογής), πετούν τη μεγάλη ρουκέτα: «Η επιχείρηση της διαμόρφωσης των συσχετισμών μέσα στη Βουλή δεν πρέπει να γίνει με τους όρους της αστικής πολιτικής. Απέναντι στις όποιες συνδιαλλαγές του κυβερνητικού μπλοκ, επ’ ουδενί πρέπει να δοθεί η εντύπωση ότι γίνεται ένα ανάλογο σαφάρι από την αντίθετη πλευρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει την ανατροπή της κυβέρνησης σεβόμενος τους κανόνες της πολιτικής δεοντολογίας και το συναίσθημα ολόκληρου του κόσμου της Αριστεράς– αυτή ήταν άλλωστε η κατεύθυνση που ορθώς συμφωνήθηκε στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής. Παλεύουμε για τους 121, αλλά δεν θα θυσιάσουμε την ψυχή μας για να το πετύχουμε. Η Αριστερά κάνει πολιτική, αλλά δεν κάνει αστική πολιτική».
Συμφωνούν πλήρως με ένα αστικό πρόγραμμα διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, αλλά δε θέλουν αστική πολιτική στο ζήτημα της συγκέντρωσης των 121 ψήφων για να μην εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας! Θα έλεγε κανείς πως θυμίζουν εκείνον που του σέρβιραν ένα πιάτο με σκατά και άρχισε να διαμαρτύρεται γιατί βρήκε μια τρίχα, όμως εν προκειμένω δεν έχουμε να κάνουμε με οπορτουνιστική υποκρισία. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το έχουν ξεπεράσει αυτό το επίπεδο. Με αριβισμό έχουμε να κάνουμε. Με προσπάθεια να προστατευθούν τα πόστα από τους «εισοδιστές», πρώην Πασόκους και Δημαρίτες, τους οποίους προσπαθεί να προσεταιριστεί η ηγετική ομάδα για να οδηγήσει σε ναυάγιο την προεδρική εκλογή. Γι’ αυτό και ξαφνικά θυμήθηκαν ότι δε θέλουν να θυσιάσουν την ψυχή τους για τους 121. Με τη διατήρηση όλων των αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων δεν έχουν κανένα πρόβλημα, δε θεωρούν ότι θα πουλήσουν την ψυχή τους. Η ψυχή τους εξεγείρεται μόνο μπροστά στον κίνδυνο να έρθουν κάποιοι «ξωτικοί» και να τους πάρουν τα πόστα που ονειρεύονται στον ύπνο και τον ξύπνιο τους.
Είναι τόσο κυνικοί που δε διστάζουν να το πουν στα ίσια: «Θα πρέπει τέλος να τονιστεί ότι υπάρχουν τρία συνδεόμενα, πλην απολύτως διακριτά, πεδία για την εκτύλιξη της πολιτικής των συμμαχιών μας. Το πρώτο είναι η προεδρική εκλογή, το δεύτερο είναι η κατάρτιση των εκλογικών λιστών και το τρίτο η συγκρότηση της κυβέρνησης της Αριστεράς (…) Η διεύρυνση όμως δεν μπορεί να τραυματίσει το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ και να υπονομεύσει τη συνοχή της επόμενης κοινοβουλευτικής ομάδας του. Δεν μπορεί επίσης στο όνομα της διεύρυνσης να απαξιώνονται τα μέλη του κόμματος που σε κρίσιμες στιγμές το πήραν στην πλάτη τους». Εμείς φάγαμε τόσα χρόνια τα «σκατά», εμείς σας βοηθήσαμε να ξεφορτωθείτε τον Αλαβάνο, εμείς σας βοηθήσαμε να περιθωριοποιήσετε τον Λαφαζάνη και το «αριστερό ρεύμα», όχι να μας κουβαλήσετε τώρα κάτι Πασόκους και κάτι Δημαρίτες, να τους βάλετε στους συνδυασμούς, να πάρουν τις βουλευτικές έδρες, λόγω της υπερπροβολής που θα έχουν και των μηχανισμών που διαθέτουν κάποιοι από δαύτους, κι εμείς να μείνουμε μπουκάλα και να τους κουβαλάμε τους χαρτοφύλακες.
Η πεντάδα που υπέγραψε αυτό το κείμενο αποτελεί τυπικό δείγμα «αριστερών» Συριζαίων και μας προσφέρει ένα πρώτης τάξης παράδειγμα για να κατανοήσουμε τον βαθιά αστικό-εξουσιαστικό χαρακτήρα αυτού του κόμματος. Τώρα που «μύρισε» εξουσία, άρπαξαν τις κουτάλες και δίνουν μάχη.
Πέτρος Γιώτης