Οι εικόνες, τραβηγμένες αποσπασματικά στο «πεδίο της μάχης» είναι συγκλονιστικές. Νεαροί Παλαιστίνιοι από τη Λωρίδα της Γάζας έχουν μπει στη «νεκρή ζώνη» που οι σιωνιστές έχουν χαράξει στα ανατολικά και βόρεια σύνορα της Λωρίδας και πετούν πέτρες στους ισραηλινούς στρατιώτες. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ένας άνδρας σε αναπηρικό καροτσάκι με κομμένα και τα δυο του πόδια. Φωνάζει συνθήματα, ανεμίζει μια παλαιστινιακή σημαία, σχηματίζει το σήμα της νίκης, κάνει δηλώσεις σε απεσταλμένους διεθνών πρακτορείων.
Ο καταιγισμός των δακρυγόνων αντιμετωπίζεται από τους παλαιστίνιους νέους. Μαθημένοι σ' αυτά, πετούν τα κάνιστρα των χημικών μακριά και συνεχίζουν τον πετροπόλεμο. Ο ανάπηρος συνεχώς μαζί τους. Τον βλέπουμε πότε πάνω στο καροτσάκι και πότε να κινείται στο έδαφος χρησιμοποιώντας τα χέρια και την έδρα του. Υστερα από λίγο αρχίζουν οι σφαίρες. Βλέπουμε μια ομάδα νέων να κουβαλάει τον ανάπηρο πάνω σε φορείο. Τρέχοντας φτάνουν στο ασθενοφόρο που τον παραλαμβάνει.
Λίγο αργότερα, έρχεται η επίσημη ανακοίνωση από το νοσοκομείο Αλ Σίφα, το μεγαλύτερο της Γάζας. Ο Ιμπραχίμ Αμπού Θουράγια, 29 ετών, είναι νεκρός. Δέχτηκε σφαίρα στο κεφάλι. Γίνεται γνωστό ότι ο νεκρός είχε χάσει τα δυο του πόδια από αεροπορικό βομβαρδισμό των σιωνιστών το 2008.
Υπήρξε ένας αγωνιστής σε όλα τα επίπεδα. Καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι εργαζόταν σκληρά για να ζήσει την ενδεκαμελή οικογένειά του. Επλενε αυτοκίνητα. Υπάρχει βίντεο που τον δείχνει στη δουλειά, να κινείται από το καροτσάκι πάνω στο αυτοκίνητο και να σέρνεται από το καπό μέχρι την οροφή με τρόπο που δείχνει σαν να έχει υπερνικήσει τη βαρύτητα. Αν έπαιρνε μέρος σε παραολυμπιακούς αγώνες, θα είχε μεγάλη συλλογή από μετάλλια. Αυτά όμως είναι πολυτέλειες για ανθρώπους σαν τον Ιμπραχίμ. Η δική του ζωή ήταν σκληρή, αλλά οι άνθρωποι με αξιοπρέπεια και περηφάνια δεν το βάζουν κάτω. Η ανάγκη της επιβίωσης κάνει το σώμα τους να λειτουργεί με μια διαφορετική μηχανική. Τα δικά τους μετάλλια είναι το μεροκάματο που στο τέλος της μέρας μπορούν να πάνε στην οικογένειά τους.
Οπως δε δέχτηκε να γίνει απόμαχος της ζωής, ο Ιμπραχίμ δεν έγινε και απόμαχος του αγώνα για λευτεριά και ανεξαρτησία. Ηταν εκεί, στην πρώτη γραμμή του αγώνα, μαζί με τους συντρόφους του. Ισος ανάμεσα σε ίσους. Η αναπηρία δεν ήταν πρόβλημα γι' αυτόν. Ηταν όμως πλεονέκτημα για τον σιωνιστή σνάιπερ. Σημάδεψε στο κεφάλι ειδικά αυτόν. Τον «θρασύ» ανάπηρο που ανέμιζε την παλαιστινιακή σημαία και σχημάτιζε με τα δάχτυλά του το σήμα της νίκης. Το 2008 του έκοψαν τα δύο πόδια, το 2017 τον αποτελείωσαν με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Επρεπε να κοπεί ειδικά αυτό το κεφάλι. Γιατί η ύπαρξή του εκεί, στην πρώτη γραμμή του αγώνα, με τα πόδια κομμένα, θύμιζε το στίχο του Ταουφίκ Ζαγιάντ: «Μένω εδώ και υπερασπίζομαι/ την κάθε σπιθαμή από το χώμα της πατρίδας μου/ με τα δόντια».
Ο Ιμπραχίμ Αμπού Θουράγια είναι ένας ακόμα στην τεράστια λίστα των παλαιστίνιων μαρτύρων. Αυτή η γη, όμως, θα εξακολουθήσει να γεννά ήρωες που την ποτίζουν με το αίμα τους.
Π.Γ.
