Ετσι όπως εμφανίζονται οι ΣΥΡΙΖΑίοι καθημερινά, λέγοντας και ξελέγοντας, διαψεύδοντας ή διορθώνοντας ο ένας τον άλλο, δημαγωγώντας ασύστολα σαν πλανώδιοι πωλητές που διαφημίζουν την πραμάτεια τους, είναι δύσκολο να τους παρακολουθήσεις. Εμείς κρατάμε τα πάντα, αλλά θα χρειαζόμασταν μια εφημερίδα μόνο για δαύτους, προκειμένου να καταγράψουμε και να καταδείξουμε τους καθημερινούς σαλταδορισμούς τους. Επειδή αυτό δεν μπορεί να γίνει, ας μείνουμε σε αυτά που παρουσιάζονται ως «σίγουρα» στον προεκλογικό τους λόγο.
α) Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι θα καταργήσει το Μνημόνιο-2. Ομως, όλο το νομοθετικό όργιο που έχει προηγηθεί κατά μισθών και συντάξεων, καθώς και η «κινεζοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, δε θα θιγεί. Μόνο το νόμο για τις συλλογικές συμβάσεις υπόσχεται ότι θ’ αλλάξει. Οπως διευκρινίζει ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής Γ. Σταθάκης, προσλήψεις δεν πρόκειται να γίνουν, επανακρατικοποιήσεις επιχειρήσεων που ιδιωτικοποιήθηκαν δεν πρόκειται να γίνουν, μισθοί και συντάξεις δεν πρόκειται να επανέλθουν στα προ διετίας επίπεδα («αυτό θα ήταν με μείον 15% συρρίκνωση της οικονομίας. Το να υποσχεθεί κάποιος επαναφορά των μισθών στα επίπεδα του ΄09 θα ήταν εξωπραγματικό»), ούτε καν το επίδομα ανεργίας δεν θα επανέλθει στα 440 ευρώ («όχι δεν υπάρχει καμιά αύξηση σε τίποτα απ’ αυτά. Σας επαναλαμβάνω για μία ακόμη φορά. Δεν υπόσχεται καμία αύξηση σε τίποτα. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πώς θα παγώσουν τα δεδομένα, μισθοί συντάξεις, επιδόματα, στα σημερινά τους επίπεδα»). Πότε θα υπάρξουν αυξήσεις; Σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον, «ανάλογα με τον βαθμό βελτίωσης της οικονομίας». Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι δε θ’ αυξήσει τις εντελώς εξαθλιωμένες κοινωνικές δαπάνες, αλλά θα τις παγώσει στα σημερινά επίπεδα (Σταθάκης: «Σταθεροποιούμε τις δημόσιες δαπάνες, τους μισθούς και τις συντάξεις στο σημερινό τους επίπεδο»).
β) Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται τη δανειακή σύμβαση στο σκέλος του PSI και της ανακεφαλαίωσης των τραπεζών (Γ. Σταθάκης: «Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών πρέπει να γίνει με τον τρόπο που έγινε στην Αμερική, στη Γαλλία, στη Γερμανία») και δηλώνει ότι θα επαναδιαπραγματευθεί τη συνολική ρύθμιση του χρέους, γιατί θεωρεί ότι «δεν βγαίνει ο λογαριασμός». Διακηρύσσει ότι συμφωνεί με το δημοσιονομικό στόχο της τρόικας (επίτευξη δημοσιονομικών πλεονασμάτων), αλλά διαφωνεί με τη συνταγή (Γ. Σταθάκης: «Είμαστε έτοιμοι να συμφωνήσουμε με τους εταίρους μας στους στόχους», Γ. Μηλιός: «Επομένως με έναν άλλο τρόπο θα πρέπει να γίνει η δημοσιονομική προσαρμογή δηλαδή η δημιουργία πλεονασμάτων»). Πρέπει ιδιαίτερα να τονιστεί το ενδιαφέρον του ΣΥΡΙΖΑ για τις τράπεζες. Ακόμα και για τις ρυθμίσεις χρεών ιδιωτών, που βρίσκονται στο κόκκινο και δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν, υπόσχεται πρόσθετη βοήθεια στις τράπεζες (πρόσθετη ανακεφαλαίωση, δηλαδή).
γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ και δεν θα προχωρήσει σε καμιά μονομερή ενέργεια. «Εκτός αν μας αναγκάσουν», λέει ο Δραγασάκης. «Ευρώ πάση θυσία, διότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή επιστροφή στη δραχμή που να μην έχει τεράστιο, τεράστιο αρνητικό κόστος, για τους εργαζόμενους αυτής της χώρας», λέει ο Σταθάκης. Και σε άλλη συνέντευξη επαναλαμβάνει: «Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σταθερά και απόλυτα προσανατολισμένος στην παραμονή της χώρας εντός της ΕΕ και στην παραμονή της χώρας εντός του ευρώ». Ο Τσίπρας, απαντώντας στη σχετική φιλολογία των ημερών, διακηρύσσει με νόημα από το Βερολίνο: «Είμαστε μια βαθιά φιλοευρωπαϊκή δύναμη», αποδεχόμενος, νομιμοποιώντας πολιτικά και επισφραγίζοντας αυτό που παρουσιάζεται ως βασικό διακύβευμα των εκλογών της 17ης Ιούνη: «μέσα ή έξω από το ευρώ;». Παίζει, δηλαδή, στο ίδιο γήπεδο με όλους τους άλλους.
Μετά απ’ αυτές τις τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται –κάθε μέρα και πιο πιεστικά– το ερώτημα: όλοι οι Ευρωπαίοι δηλώνουν αντίθετοι στη γραμμή της καταγγελίας του Μνημόνιου, τι θα κάνετε αν σταματήσουν τη χρηματοδότηση; Εχετε Plan B; Και τότε αρχίζει το παραμιλητό των ΣΥΡΙΖΑίων, που θυμίζει το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλο. Ο Τσίπρας πετάει τη μπάλα στην κερκίδα: «Εχω την ελπίδα ότι αυτό δε θα συμβεί. Βλέπουμε ότι απομονώνεται η Μέρκελ όσο περνάει ο καιρός (…) βλέπουμε ότι βγαίνει ο Ολάντ στη Γαλλία, ο οποίος θέλει να αναθεωρήσει το δημοσιονομικό σύμφωνο. Αρα, έχουμε παντού συμμάχους στην Ευρώπη, εκτός από την Ελλάδα» (ο Ολάντ, βέβαια, όπως και ο Μοσκοβισί, διακήρυξε ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να σεβαστεί τις δεσμεύσεις της, αλλά αυτά δεν βολεύ-ουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τα παραβλέπει). Ο Σταθάκης είναι αισιόδοξος: «Η ιδέα ότι θα πάμε στην Ευρώπη και θα πουν όχι, όχι, όχι, τρία βροντερά όχι ίσως δεν είναι και τόσο εύκολο ούτε προφανές». Ο Βούτσης δηλώνει ότι σ’ αυτή την περίπτωση θα ρωτηθεί ο λαός, θα γίνει δημοψήφισμα, αλλά τον αδειάζει προσεκτικά το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλοντας ότι διαστρεβλώνουν τις θέσεις του κι ότι το δημοψήφισμα αφορά άλλο πράγμα. Κι ο Παπαδημούλης λέει ότι υπάρχει έτοιμο «Plan B», αλλά δεν μπορεί να το αποκαλύψει, γιατί κανένας δεν αποκαλύπτει εκ των προτέρων τα διαπραγματευτικά χαρτιά του. Διαλέγετε και παίρνετε.
Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω, που ενδεικτικά μόνο σταχυολογήσαμε; Δείχνουν τα αδιέξοδα μιας διαχειριστικής πολιτικής, η οποία συνοδεύεται με άφθονη προεκλογική δημαγωγία προς άγραν ψήφων. Αποδείχνουν ότι δεν υπάρχει καμιά διέξοδος μέσα στον καπιταλισμό και το σύστημα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε τον καπιταλισμό θέλει να θίξει ούτε την ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Είναι χαρακτηριστικό το πώς απάντησε ο Σταθάκης, όταν σε ραδιοφωνική του συνέντευξη του τέθηκε ερώτημα τι θα γίνει με το εφοπλιστικό κεφάλαιο: «Δεν θα το διώξουμε, το χρειαζόμαστε, φέρνει περισσότερο συνάλλαγμα απ’ ότι φέρνουν οι εξαγωγές της χώρας, αυτό το αναγνωρίζουμε. Απλώς πρέπει, σε κάποιο βαθμό, να εξορθολογιστεί και να υπάρχει ένα αίσθημα δικαίου ότι αυτή η τόσο σημαντική δραστηριότητα συμμετέχει και συμβάλλει στο μέτρο του δυνατού και στα φορολογικά έσοδα της χώρας». Αυτό, για να μην ξεχνιόμαστε, τo είχε πει και ο Βενιζέλος όταν ψηφιζόταν το εφιαλτικό Μεσοπρόθεσμο και στη συνέχεια το έκανε γαργάρα.
Βέβαια, οι ΣΥΡΙΖΑίοι δηλώνουν ότι δεν θα είναι ικέτες στις Βρυξέλλες και yesmen και άλλα τέτοια ηχηρά. Θυμηθείτε τον Σαμαρά της «αντιμνημονιακής» περιόδου. Ολ’ αυτά που λένε οι ΣΥΡΙΖΑίοι περί ανάπτυξης, θυσιών με αντίκρισμα, άλλης δημοσιονομικής πολιτικής που να οδηγεί στον ίδιο στόχο κ.λπ. δεν είναι παρά το «Ζάππειο ΙΙ» του Σαμαρά. Αλλωστε, μετά το ηχηρό χαστούκι της 6ης Μάη, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υιοθέτησαν τη γραμμή της «επαναδιαπραγμάτευσης» και απευθύνονται στους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές ζητώντας κάποια χρονική παράταση που θα χαλαρώσει λίγο τη σφοδρότητα της από εδώ και πέρα επίθεσης. Ακόμη και η Λαγκάρντ του ΔΝΤ δηλώνει έτοιμη να συζητήσει με τη νέα κυβέρνηση για κάποιες αλλαγές στο «πρόγραμμα», όχι όμως για κατάργηση του «προγράμματος».
Οταν ακούς τα οικονομικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, καταλαβαίνεις αμέσως ότι προσπαθούν να παρουσιάσουν μια διαχειριστική λογική, η οποία έχει μαγικές ιδιότητες. Δεν έχουν πει, όμως, τίποτα το συγκεκριμένο, εκτός από το πάγωμα μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών στα σημερινά επίπεδα. Αυτό, όμως, πλέον το λέει και ο Βενιζέλος, οπότε έχουν χάσει την αποκλειστικότητα. Γι’ αυτό και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κυβερνήσει ή απλά θέλει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να κυβερνήσει μετά από 3-4 χρόνια, όταν η κρίση μπορεί να έχει κάνει τον κύκλο της .
Πέτρος Γιώτης