«Από την ουτοπία στο ρεαλισμό» ήταν ο τίτλος που έβαλε το «Βήμα της Κυριακής» σε συνέντευξη που του παραχώρησε ο Γ. Δραγασάκης και δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 4ης Αυγούστου. Καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ γκαζώνει και πάλι το όχημα της προπαγάνδας του, για να πάρει κεφάλι στα γκάλοπ, καλό είναι να γυρίσουμε σ’ αυτή τη συνέντευξη, η οποία δεν είναι τυχαίο ότι δόθηκε για να δημοσιευτεί αυγουστιάτικα. Δηλαδή, τότε που το πολιτικό ενδιαφέρον στο λαό πέφτει, όμως στα επιτελεία της ολιγαρχίας παραμένει αμείωτο. Ούτε είναι τυχαίο ότι η συνέντευξη δεν «ανέβηκε» στην επίσημη ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Την «ανέβασε», όμως, ο Δραγασάκης στην προσωπική του ιστοσελίδα, με την παρατήρηση ότι ο τίτλος είναι της εφημερίδας, ενώ αυτός της έδωσε τον τίτλο «Δύναμη ελπίδας και προοπτικής ο ΣΥΡΙΖΑ». Δεν είδαμε, πάντως, να καταγγέλει την εφημερίδα για διαστρέβλωση του πνεύματος της συνέντευξής του ή να διαμαρτύρεται έστω.
Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά και την πρόσφατη συνέντευξη του Τσίπρα στην «Ελευθεροτυπία» (8.9.2013), θα διαπιστώσει πως το γενικό σχήμα δεν διαφέρει απ’ αυτό του Δραγασάκη. Συνοπτικά, αυτό το γενικό σχήμα θα μπορούσε να αποδοθεί ως εξής: λύση μπορεί να υπάρξει μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο με αλλαγή των συσχετισμών και τη δημιουργία συμμαχιών. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνήτη της Ελλάδας, θα λειτουργήσει σαν καταλύτης, απελευθερώνοντας μια παλέτα δυνάμεων και δημιουργώντας νέους συσχετισμούς, που θα δώσουν τέλος στον «μερκελισμό». Αν σας ακούγεται σαν παραμύθι, δεν έχετε άδικο. Παραμυθάκι είναι, που μπορεί να πιάσει μόνο σε ανθρώπους απελπισμένους, που μη έχοντας καμιά εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και τον αγώνα τους, μην έχοντας κανέναν καθαρό στρατηγικό ορίζοντα, αναζητούν μεσσιανικές λύσεις και καταλήγουν στο «ας τους δοκιμάσουμε κι αυτούς». Μόνο αυτή η συνθήκη επιτρέπει στον Τσίπρα να προσπαθεί να δημαγωγήσει με τόσο χοντροκομμένα πολιτικά παραμύθια.
Με τέτοια παραμύθια δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς σε θεωρητικό επίπεδο, γιατί απλούστατα στερούνται οποιασδήποτε θεωρητικής τεκμηρίωσης. Περιοριζόμαστε, λοιπόν, να σημειώσουμε, πως στο σχήμα με το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ «ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον» υπάρχουν αναφορές μόνο σε πολιτικές δυνάμεις, με έναν μανιχαϊστικό τρόπο: από τη μια οι «κακοί» (Μέρκελ, Σόιμπλε και μερικοί άλλοι) και από την άλλη οι «φοβισμένοι» (χώρες του «Νότου» και σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες), οι οποίοι θα «ξεψαρώσουν» μόλις τεθεί επικεφαλής όλων ο ΣΥΡΙΖΑ! Ο καπιταλισμός ως σύστημα οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης (κατά συνέπεια και πολιτικής οργάνωσης) δεν υπάρχει. Ούτε το σύστημα ούτε οι ανάγκες του, που υπαγορεύουν και τις συγκεκριμένες πολιτικές. Ολα αποδίδονται σ’ ένα είδος «έμφυτης κακίας» ή «ιδεολογικής αγγύλωσης», όπως αρέσκεται να λέει ο Τσίπρας, της Μέρκελ και των συμμάχων της. Γι’ αυτό και οι Σαμαράς, Βενιζέλος και σία δεν κατηγορούνται ως συνεπείς υπηρέτες του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά ως φοβισμένοι πολιτικοί που «τους κρατάει» η Μέρκελ με τις λίστες Χριστοφοράκου και δεν ξέρουμε ποιων άλλων!
Στην κατανομή ανάμεσα στα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ο Δραγασάκης έχει άλλο ρόλο. Αυτός δεν είναι για τα μπαλκόνια. Είναι ο «σοβαρός οικονομολόγος», με τον «μετριοπαθή ριζοσπαστισμό», που διαβεβαιώνει την αστική τάξη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να διασαλεύσει το σύστημά της. Και ξέρει να χρησιμοποιεί καλά φράσεις που έχουν ένα ιδιαίτερο σημασιολογικό φορτίο. Οταν για παράδειγμα δηλώνει ότι «εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν εύκολες ούτε ανώδυνες λύσεις» και ξιφουλκεί ενάντια όχι μόνο στην «παθητική αναμονή», αλλά και στον «μαξιμαλισμό των στόχων», οι αποδέκτες του μηνύματος (τα αστικά επιτελεία) καταλαβαίνουν τι θέλει να πει. Κι όταν αμέσως μετά ξεκαθαρίζει ότι εκείνο που χρειάζεται είναι η «χάραξη εκείνης της στρατηγικής που θα μας επιτρέψει να οικοδομήσουμε τις αναγκαίες συμμαχίες, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς», καταλαβαίνουν καλύτερα. Καταλαβαίνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να διασαλεύσει την ευρωζωνική τάξη πραγμάτων, αλλά θα επιδιώξει αλλαγή συσχετισμών στο εσωτερικό της. Και για να μην υπάρξει αμφιβολία ως προς το τι ακριβώς εννοεί, ο Δραγασάκης επανέρχεται, συνοψίζοντας: «Πρώτη επιλογή, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να είναι η συντονισμένη πάλη για αλλαγή των συσχετισμών στο εσωτερικό της Ευρώπης, η από τα αριστερά ανατροπή της σημερινής πολιτικής και των κυβερνήσεων που την ασκούν σε μια σειρά χώρες». Και μέχρι να γίνει αυτό, δεδομένου ότι στις ευρωπαϊκές χώρες κυριαρχούν χριστιανοδημοκράτες και σοαιαλδημοκράτες, ενώ τα «αριστερά» κόμματα παλεύουν απλά για την εκλογική τους επιβίωση; Τα κεφάλια μέσα…
Κατά τον Δραγασάκη, η κρίση δεν είναι μια τυπική καπιταλιστική κρίση, αλλά κρίση ενός μοντέλου διαχείρισης: «Αν π.χ. συμφωνήσουμε ότι ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός είναι αυτός που είναι σε κρίση, τότε οι πρωτοπόροι του μέλλοντος θα είναι αυτοί που πρώτοι θα προχωρήσουν σε έναν μετα-νεοφιλελεύθερο δρόμο και θα δημιουργήσουν ένα νέο υπόδειγμα, μια νέα “οικονομία των αναγκών”»! Ολα γίνονται μαγικά, αφού ανακαλύπτεται ένας «άλλος» καπιταλισμός που βαφτίζεται «οικονομία των αναγκών». Αλήθεια, όμως, πριν τον λεγόμενο νεοφιλελευθερισμό (που δεν είναι παρά μια άλλη ονομασία της συντηρητικής ανασυγκρότησης του καπιταλισμού), δεν είχαμε καπιταλισμό; Δεν περνούσε κρίσεις, καταστροφικές για τις παραγωγικές δυνάμεις και πρωτίστως για τη βασική παραγωγική δύναμη, τον εργαζόμενο άνθρωπο; Και πώς, μέσα από ποια μαγική διαδικασία, ο καπιταλισμός, ένα σύστημα φύσει αγριανθρωπικό, θα μετατραπεί σε «οικονομία των αναγκών»; Ούτε ο Μπερνστάιν δεν είχε τολμήσει να πει τέτοιες παπάρες, αλλά σήμερα, στην εποχή της γενικής θεωρητικής και πολιτικής σύγχυσης, όλα επιτρέπονται.
Ο Δραγασάκης, πέρα από τη γενική, επί της αρχής όπως λέμε, τοποθέτηση, περνά και σε επιμέρους τεχνικά ζητήματα: «Οχι δεν επιδιώκουμε αναβίωση της πολιτικής των ελλειμμάτων, πράγμα άλλωστε ανέφικτο από τη στιγμή που δεν υπάρχει η δυνατότητα κρατικού δανεισμού. Εκείνο όμως το οποίο επιδιώκουμε είναι πρώτον ο επαναπροσδιορισμός του ορισμού του πρωτογενούς ελλείμματος, έτσι ώστε να μην συμπεριλαμβάνονται σε αυτό οι δημόσιες επενδύσεις, και, δεύτερον, η δυνατότητα χρηματοδότησης των δημοσίων επενδύσεων από ευρωομόλογα ή άλλον ευρωπαϊκό θεσμό. Το αίτημα αυτό το θέτει και η ιταλική κυβέρνηση όπως και πολλές άλλες πολιτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη». Υποστηρίζουν, δηλαδή, πολιτικές διαχείρισης που έχουν κατά καιρούς προταθεί στην Ευρώπη, πάντα στο πλαίσιο διαχείρισης της κρίσης.
Δε διστάζει να προτείνει ακόμη και «ομόλογα ειδικού σκοπού», ένα ακόμη χρηματοοικονομικό εργαλείο, που προϋποθέτει την υποθήκευση είτε περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου είτε μελλοντικών εσόδων του δημοσίου ή ασφαλιστικών ταμείων! Πώς, λοιπόν, να μη μιλήσει για «στροφή στο ρεαλισμό» η φυλλάδα του συγκροτήματος Ψυχάρη;
Τέλος, ο Δραγασάκης δεν παραλείπει να απονείμει τα εύσημα στην «υγιή επιχειρηματικότητα», ξεχωρίζοντάς την από τον «γκρίζο ή κατάμαυρο καπιταλισμό». Απάντηση που έδωσε απ’ αφορμή την παρατήρηση για τη θετική στάση του ΣΕΒ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.
Πέτρος Γιώτης