Η «Καθημερινή» είναι μια εφημερίδα που ουδέποτε έκρυψε τον ταξικό της χαρακτήρα. Συντηρητική, σοβαρή, χωρίς δημαγωγικές εξάρσεις, ταγμένη ανεπιφύλακτα στην υπεράσπιση των συμφερόντων του «κόσμου της οικονομίας». Γι’ αυτό και αξίζει τον κόπο να την παρακολουθούν και όσοι ανήκουν στο αντίπαλο ταξικό στρατόπεδο. Γιατί μπορούν να μάθουν από πρώτο χέρι κάποιες πλευρές της σκέψης του αντίπαλου.
Αναρωτιόταν, λοιπόν, στο κύριο άρθρο της τελευταίας κυριακάτικης έκδοσής της πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να ληφθούν από την κυβέρνηση τα «τολμηρά» και «μη δημοφιλή» μέτρα, που έχει ανάγκη ο ελληνικός καπιταλισμός, και έδινε την εξής απάντηση:
«Η απάντηση δίνεται από τη σημερινή πολιτική συγκυρία. Ο πρωθυπουργός κ. Κ. Καραμανλής έχει σχεδόν ολική κυριαρχία στην πολιτική σκηνή. Στο εσωτερικό του κόμματός του διατηρεί τον πλήρη έλεγχο, αφού δεν υφίσταται η παραμικρή αμφισβήτηση προς το πρόσωπο και την πολιτική του. Στο ευρύτερο πολιτικό πεδίο η ισχύς του πρωθυπουργού είναι ανάλογη, καθώς το ΠΑΣΟΚ, είτε επειδή η ανάμνηση της μακράς εξουσίας του είναι νωπή, είτε επειδή ο πρόεδρός του κ. Γ. Παπανδρέου προτάσσει την ενδοκομματική του επιβεβαίωση, δεν επιδεικνύει αντιπολιτευτικό δυναμισμό ικανό να κλονίσει το πρωθυπουργικό κύρος».
Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την ορθότητα αυτού του συλλογισμού; Θα μπορούσε, βέβαια, κάποιος να παρατηρήσει ότι απουσιάζει εντελώς ο ξενοδόχος. Οι εργαζόμενοι της χώρας, τους οποίους θα πλήξουν τα «τολμηρά» και «μη δημοφιλή» μέτρα, την άμεση λήψη των οποίων συνιστά η συντηρητική φυλλάδα. Θα έπρεπε, όμως, στο συλλογισμό της να λογαριάσει τον ξενοδόχο; Γιατί άραγε; Μήπως βγήκε ο ξενοδόχος να ζητήσει το λογαριασμό; Τον θυμάται μόνο στις προεκλογικές περιόδους, αλλά και τότε δεν τον διεκδικεί μόνος του μα αναθέτει τη διεκδίκηση σε μεσάζοντες. Εδώ και μια δεκαετία σχεδόν το παιχνίδι του κοινωνικού ανταγωνισμού διαμεσολαβείται ασφυκτικά από τα κοινοβουλευτικά κόμματα και μάλιστα από τα δυο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Εύλογα, λοιπόν, η συντηρητική φυλλάδα αναλύει την κατάσταση στα δυο αυτά κόμματα και καταλήγει στο συμπέρασμα για άμεση λήψη των απαραίτητων για την πορεία του ελληνικού καπιταλισμού αντιλαϊκών μέτρων.
Υπάρχει, όμως, πάντοτε η απειλή να ξεχυθεί στους δρόμους ο ξενοδόχος και να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο, αποδεσμευόμενος -έστω και προσωρινά- από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό των αστικών κομμάτων και των άλλων μηχανισμών χειραγώγησης του συστήματος (συνδικάτα κ.λπ.). Η αστική πολιτική, όμως, δεν διαμορφώνεται με βάση τις απειλές. Οταν το συμφέρον του συστήματος το απαιτεί, οφείλει να παίρνει και κάποια ρίσκα. Γι’ αυτό και η «Καθημερινή» μιλάει για τόλμη και εισηγείται στην κυβέρνηση να βιαστεί, γιατί δεν θα βρει καλύτερη συγκυρία.
Εμείς, όμως, δικαιούμαστε άραγε να λέμε αυτάρεσκα, ότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο; Αν πρόκειται για έκφραση της ντετερμινιστικής μας αισιοδοξίας καλώς, αλλά εδώ δεν μιλάμε γενικά για το μέλλον, αλλά για την τρέχουσα συγκυρία. Ο ξενοδόχος, λοιπόν, δεν δείχνει σοβαρός όταν απλώς υπενθυμίζει την ύπαρξή του. Αυτή οφείλει να την «πραγματώσει» στο δρόμο.
Π.Γ.
