Αν ο συλληφθείς μετά από μια ληστεία στου Γκύζη δεν ανήκε στον αντιεξουσιαστικό χώρο κι αν ο πατέρας του δεν τύχαινε να είναι επώνυμος της πολιτικής, είναι σίγουρο ότι δεν θα είχαμε αυτό το κύμα προβοκάτσιας, υποκρισίας και αντιδραστικού διδακτισμού, στο οποίο πρωταγωνίστησαν τα παπαγαλάκια του Ρουσόπουλου και γνωστοί αστέρες των ΜΜΕ, συνεπικουρούμενοι από βουλευτές της ΝΔ και τα φασισταριά του ΛΑΟΣ .
Αν, όμως, δεν υπήρχε ο διάχυτος κοινωνικός συντηρητισμός και η καταθλιπτική κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας, όλη αυτή η προπαγάνδα δεν θα είχε καμιά αποτελεσματικότητα. Θα επέστρεφε σαν μπούμερανγκ πάνω στους εμπνευστές της.
Ο κοινωνικός συντηρητισμός έχει να κάνει με την αντιμετώπιση της ληστείας ως αντικοινωνικής πράξης. Ατομική πράξη είναι σίγουρα (εκτός αν ως απαλλοτρίωση αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση στόχων συλλογικού αγώνα), αντικοινωνική όμως γιατί; Επειδή κρίνεται ως παράνομη πράξη από το ισχύον δίκαιο; Αυτό το ίδιο δίκαιο, όμως, όχι μόνο νομιμοποιεί τη ληστεία των τραπεζών σε βάρος των εργαζόμενων που συναλλάσσονται μαζί τους (είτε ως καταθέτες είτε ως δανειζόμενοι), αλλά και προστατεύει ως το ύψιστο των αγαθών τη λειτουργία ενός συστήματος που στηρίζεται στην αρπαγή της απλήρωτης εργασίας των εργατών, από την οποία και μόνο προκύπτει το κέρδος.
Ο ληστής αρπάζει για να ικανοποιήσει προσωπικές του ανάγκες, ρισκάροντας όχι μόνο την ελευθερία του αλλά και την ίδια τη ζωή του. Ο καπιταλιστής αρπάζει εν πλήρη ασφαλεία, έχοντας το νόμο με το μέρος του. Ο ληστής δεν βλάπτει την κοινωνία, ο καπιταλιστής είναι ό,τι πιο αντικοινωνικό υπάρχει. Ληστής και δυνάστης ταυτόχρονα. Μπορεί ο ΣΥΝ να προχώρησε σε έναν ορυμαγδό δηλώσεων καταδίκης, λόγω της ακούσιας εμπλοκής του στελέχους του (που κράτησε πιο αξιοπρεπή στάση από το κόμμα του), δεν περιμέναμε όμως από ένα συστημικό-καθεστωτικό κόμμα να αποκαταστήσει την κοινωνική και ιδεολογική τάξη. Στους νοικοκυραίους απολογήθηκαν με κείνα τα μελοδραματικά για το πόσο δύσκολο είναι να είσαι πατέρας.
Ο συλληφθείς δεν έχει μιλήσει ακόμα. Δεν έχει εκφράσει την άποψή του για τα γεγονότα. Την ένταξή του στον αντιεξουσιαστικό χώρο την επιβεβαίωσε με τη στάση του στη φυλακή (αποχή συσσιτίου με άλλους αντιεξουσιαστές κρατούμενους, σε ένδειξη αλληλεγγύης στον Γ. Δημητράκη). Μη γνωρίζοντας, λοιπόν, τη δική του θέση δε μπορούμε να κρίνουμε τη συγκεκριμένη πράξη. Μπορούμε, όμως, να μιλήσουμε γενικά, απ’ αφορμή πράξεις ληστειών από άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου, οι οποίες εξηγήθηκαν με πολιτικό και ιδεολογικό τρόπο (ως ατομικές πράξεις σύγκρουσης με το σύστημα, που εμπεριέχουν και το στοιχείο της αλληλεγγύης με βάση το προϊόν της ληστείας).
Τη θέση μας την έχουμε γράψει και άλλη φορά, με όλο το σεβασμό σε ανθρώπους που κρατούν περήφανη και αξιοπρεπή στάση στη φυλακή. Η ληστεία δε μπορεί να αποτελέσει πολιτικό και κοινωνικό πρόταγμα, ιδιαίτερα στην εποχή μας. Ως ατομική πράξη, όσο κι αν ιδεολογικοποιείται, μεγαλώνει την «απόσταση» ανάμεσα σε πρωτοπόρους ανθρώπους και ομάδες και την εργαζόμενη κοινωνία. Από την άλλη, σπαταλά ανώφελα ένα πολύτιμο αγωνιστικό κεφάλαιο.
Π.Γ.
