«Η εκποίηση του δημόσιου πλούτου με ταμειακά κριτήρια, όμως, καθιστά τη χώρα περισσότερο ευάλωτη στον κίνδυνο της χρεοκοπίας, καθώς δεν μειώνει ουσιωδώς το χρέος, που είναι και το βασικό πρόβλημα, αλλά τα περιουσιακά της στοιχεία. Σε αυτή την επιλογή, εμείς αντιπαραθέτουμε μια πολιτική αξιοποίησης του δημόσιου πλούτου, με νέα εργαλεία όπως αναπτυξιακές κοινοπραξίες με συμμετοχή του δημοσίου όσο και ιδιωτικών φορέων του εσωτερικού και του εξωτερικού, με στόχο τη μεγιστοποίηση των κοινωνικών και αναπτυξιακών αποτελεσμάτων καθώς και της οικονομικής θέσης του ελληνικού δημοσίου».
Γ. Δραγασάκης (Real News, 9.7.12)
«Επειδή οι αποτιμήσεις είναι πολύ χαμηλά και στην ακίνητη περιουσία και στο χρηματιστήριο, είναι λάθος να πουλήσεις ό,τι έχεις και όσο-όσο για να πάρεις εφάπαξ κάποια λίγα λεφτά. Εμείς αντιπροτείνουμε αναπτυξιακές κοινοπραξίες είτε με διακρατικές συμφωνίες, είτε με την σύμπραξη επιχειρήσεων είτε του δημόσιου, είτε του ιδιωτικού τομέα, όπου εσύ βάζεις την περιουσία, ο άλλος χρήματα για την αξιοποίησή του και έχετε κάνει μια συμφωνία ότι μακροχρονίως έχετε κέρδη από την αξιοποίησή της. Αυτή τη διαδικασία τη θεωρούμε επωφελή και κερδοφόρα, ενώ τη λογική των ιδιωτικοποιήσεων όπως-όπως τη θεωρούμε επικίνδυνη και επιζήμια».
Δ. Παπαδημούλης (ραδιόφωνο ΝΕΤ, 12.7.12)
Για να μη μιλάμε μόνο θεωρητικά, μπορούμε ν’ αναφερθούμε σε συγκεκριμένα παραδείγματα «αναπτυξιακών κοινοπραξιών», των οποίων τα οφέλη «απολαμβάνουν» οι έλληνες εργαζόμενοι. Σε παραδείγματα όπως το αεροδρόμιο της Αθήνας, με το «Σπατόσημο» ν’ αποτελεί το πιο ακριβό τέλος αεροδρόμιου στην Ευρώπη, όπως η γέφυρα Ρίου-Αντίρριου, που το χαράτσι διέλευσης αυξάνεται με ρυθμό ευθέως ανάλογο του ρυθμού πτώσης των λαϊκών εισοδημάτων (έχει ήδη ξεπεράσει τα 13 ευρώ και συνεχίζει ν’ αυξάνεται, καθώς δεν το πιάνει η «εσωτερική υποτίμηση») ή ο μισοτελειωμένος αυτοκινητόδρομος Πάτρα-Αθήνα-Θεσσαλονίκη, με τα υπέρογκα διόδια, που τα πληρώνεις ακόμη και σε τμήματα στα οποία κάνεις τη διαθήκη σου πριν μπεις.
Αυτή είναι η κατά ΣΥΡΙΖΑ «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας», η οποία δεν διαφέρει και πολύ από την κυβερνητική ρότα. Και η κυβέρνηση, στις περισσότερες των περιπτώσεων (λιμάνια, αεροδρόμια, κρατικά ακίνητα, «φιλέτα» γης) μακροχρόνιες συμβάσεις παραχώρησης προσανατολίζεται να κάνει. Αυτό, άλλωστε, συμφέρει και το διεθνές κεφάλαιο. Γιατί να επενδύσουν για αγορά ακινήτων, όταν μπορούν με λιγότερο κεφάλαιο να εξασφαλίσουν την μακρόχρονη νομή τους, ενώ το κόστος κατασκευής το έχει ήδη επωμιστεί το ελληνικό κράτος;
Για τους εργαζόμενους, για τον ελληνικό λαό, η μια μορφή ιδιωτικοποίησης δεν διαφέρει από την άλλη. Γιατί πώς θα γίνουν ελκυστικές για το ιδιωτικό κεφάλαιο αυτές οι επιχειρήσεις; Μόνο όταν είναι εξαιρετικά κερδοφόρες (το κεφάλαιο δεν αρκείται πια στο μέσο ποσοστό του κέρδους, αλλά αναζητά το μέγιστο). Πώς θα γίνουν εξαιρετικά κερδοφόρες; «Γδύνοντας» τους πελάτες τους, δηλαδή τον ελληνικό λαό, και εφαρμόζοντας μεσαιωνικές εργασιακές σχέσεις σε όσους εργαστούν σ’ αυτές.
Αν υπάρχει ένα ερώτημα σε σχέση με τη νέα κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ είναι γιατί δεν διαμαρτύρεται κανείς στις γραμμές του, όταν μέχρι πρότινος όλοι ορκίζονταν στη διατήρηση του κρατικού χαρακτήρα των επιχειρήσεων. Και σ’ αυτό η απάντηση είναι εύκολη. Το στελεχικό δυναμικό που συναποτελεί τον ΣΥΡΙΖΑ έλκεται μόνο από ένα όραμα: τη νομή της εξουσίας. Μυρίζουν ήδη το άρωμά της και δεν ενδιαφέρονται για τίποτα. Οσο για τους υπόλοιπους, για τους απλούς εργαζόμενους, δεν ενημερώνονται καν. Είναι απελπισμένοι.
Π.Γ.