Χρειάζεται ταξικά ασφαλιστικά αιτήματα το εργατικό κίνημα; Ισως αρκετοί να απορήσουν που μετατρέπουμε σε ερώτημα το αυτονόητο, όμως δυστυχώς πολλά είναι τα αυτονόητα που σήμερα έχουν μετατραπεί σε ερωτήματα. Είτε από πολιτική μυωπία είτε ως αποτέλεσμα του γνωστού οπορτουνισμού που απαιτεί να μη διατυπώνονται ταξικά αιτήματα για να… διευρύνεται το μέτωπο πάλης, η άποψη αυτή ακούγεται όλο και πιο συχνά σε διαδικασίες εκτός των τειχών του επίσημου (αστικού) συνδικαλισμού.
Το βασικότερο επιχείρημα με το οποίο επενδύεται είναι πως αυτή τη στιγμή ο αγώνας είναι αμυντικός, ζητούμενο είναι να μην περάσει η αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης, οπότε η διατύπωση αιτημάτων που εκφεύγουν αυτού του σκοπού δε βοηθάει στη συσπείρωση δυνάμεων, ενώ ταυτόχρονα εμποδίζει την επικέντρωση στο ζήτημα της διεκδικητικής τακτικής.
Η εμπειρία, βέβαια, άλλα δείχνει. Η εμπειρία δείχνει πως η απουσία ταξικής διεκδικητικής βάσης συνέβαλε αποφασιστικά στη βαθμιαία αφαίρεση ασφαλιστικών κατακτήσεων, μέσω μιας επίθεσης που δεν είναι στιγμιαία αλλά διαρκής και η οποία εκδηλώνεται κατά κύματα. Το αποτέλεσμα είναι μια μάχη οπισθοφυλακών, με την οποία οι εργαζόμενοι προσπαθούν -ανεπιτυχώς- να καθυστερήσουν τον αντίπαλο. Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει ταξική διεκδικητική βάση, κάθε φορά «ξεχνιούνται» αυτά που χάθηκαν την προηγούμενη. Ξεχνιούνται οι προηγούμενοι αντιασφαλιστικοί νόμοι και αυτό που ονομάζεται αγώνας δεν είναι παρά ένα παζάρι για την έκταση των δικαιωμάτων που θα χαθούν στην παρούσα φάση.
Χωρίς ταξικά αιτήματα (ή με αιτήματα που αποπνέουν μια διαχειριστική λογική και όχι μια λογική αναγκών των εργαζόμενων), η πρωτοβουλία ανήκει στον αντίπαλο. Αυτός θέτει την ατζέντα, αυτός διατυπώνει αιτήματα (αντεργατικά πάντα), επί των δικών του αιτημάτων γίνεται η όποια συζήτηση. Το ίδιο δεν γίνεται και τώρα; Πόσα επαγγέλματα πρέπει να εξαιρεθούν από τα ΒΑΕ – πόσο πρέπει να αυξηθούν τα όρια συνταξιοδότησης που είναι κάτω από τα 65 – από ποια χρονιά και μετά πρέπει να υπάρξουν εξαιρέσεις – ποια πρέπει να είναι η βάση υπολογισμού του συντάξιμου μισθού (πάντοτε με στόχο τη μείωση των συντάξεων) κ.λπ.
Χωρίς ταξικά αιτήματα, οι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε κοπάδι που το πηγαίνουν όπου γουστάρουν οι τσοπάνηδες της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Διέπονται από τη λογική του μικρότερου κακού, δεν πιστεύουν στις δυνάμεις τους. Σ’ ένα κίνημα με τέτοια χαρακτηριστικά καμιά αγωνιστική τακτική δε μπορεί να έχει τύχη. Πώς θα τραβήξει σκληρό αγώνα ένα κίνημα που στη συνείδησή του έχει ήδη εμφιλοχωρήσει η ήττα και το μόνο που προσδοκά είναι ο περιορισμός των ταπεινωτικών όρων της παράδοσης;
Το Ασφαλιστικό έχει παρελθόν, θα έχει και μέλλον. Παρελθόν συνεχών ηττών (τα τελευταία 15 χρόνια) και μέλλον συνεχών ανατροπών. Οποιος δεν αγωνίζεται για να απλωθούν οι ταξικές ιδέες, για να ριζώσουν τα ταξικά αιτήματα στη συνείδηση όσο περισσότερων εργαζόμενων, βοηθάει -ακόμα και παρά τις προθέσεις του- τις δυνάμεις του συστήματος να κρατήσουν την εργατική τάξη καθηλωμένη σ’ έναν πόλεμο οπισθοφυλακών, για να τη νικούν εύκολα σε διαδοχικές μάχες αυτού του πολέμου. Αντίθετα, το άπλωμα της ταξικής πλατφόρμας διεκδικήσεων δημιουργεί τους όρους και για επιτυχημένες αμυντικές μάχες και για την αντεπίθεση που τόσο έχει ανάγκη το κίνημα.
Π.Γ.
