«Υπόδουλοι στο Δ’ Ράιχ θα παραμείνουν οι Ελληνες και με την κυβέρνηση Τσίπρα». Η διαπίστωση ανήκει στον κ. Γιώργο Δελαστίκ. Ετσι ξεκινά άρθρο του με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Τους έλιωσαν οι Γερμανοί!», το οποίο αλιεύσαμε από την ιστοσελίδα prin.gr.
Ο κ. Δελαστίκ δεν είναι που υμνούσε τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ από τη στήλη του στο «Εθνος» του Μπόμπολα; Αυτός δεν υμνούσε τον Καμμένο από τις στήλες των «Επικαίρων» του Λιβάνη;
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα το βυθιζόμενο σκάφος. Αλλος θα έλεγε πως ο Δελαστίκ ολοκλήρωσε την προεκλογική αποστολή του και τώρα ετοιμάζει το μετεκλογικό του άλλοθι.
Μεγαλύτερη σημασία, όμως, από την προσωπική στάση του Δελαστίκ έχει η στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της οποίας είναι προβεβλημένο στέλεχος. Δεν είναι τυχαίο ότι μια μέρα μετά τη συμφωνία του Eurogroup στις 20 Φλεβάρη ο Δελαστίκ έσπευσε να καθορίσει τη γραμμή, μη τυχόν και υπάρξει παρεξήγηση.
Η «αφήγησή» του, για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς μια έκφραση που είναι πολύ της μόδας τελευταία, είναι πολύ βολική για τη δημιουργία άλλοθι και για τη δική του αρθρογραφία και για την πολιτικά επαίσχυντη στάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά τις μέρες του σόου «η σκληρή διαπραγμάτευση», όταν καλούσε τα μέλη και τους οπαδούς της να πάρουν μέρος στα μουσολινικού τύπου συλλαλητήρια που οργάνωναν ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ στο Σύνταγμα.
«Δεν φταίμε εμείς, φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν άντεξε μέχρι το τέλος» είναι η δικαιολογία! Προσέξτε πως το γράφει ο Δελαστίκ: «Πολύ κατώτερη των περιστάσεων αποδείχθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα, διαψεύδοντας τις ελπίδες ελλήνων και ξένων αριστερών που επένδυσαν σε αυτήν. Πάγωσε τον ελληνικό λαό που μετεκλογικά συμπαρατάχθηκε μαζί της σε πρωτοφανή ποσοστά που υπερέβαιναν το 80% (!), όσο την έβλεπε να συγκρούεται με τους Γερμανούς. Από εδώ και πέρα, κανένας Ελληνας ή ξένος, εκτός από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που προσδοκούν προσωπικά οφέλη, δεν έχει πλέον λόγο να συμμετάσχει σε εκδηλώσεις υποστήριξης της κυβέρνησης Τσίπρα, από τη στιγμή που υπέκυψε στους Γερμανούς».
Ωστε έτσι: δεν παιζόταν θέατρο, αλλά η κυβέρνηση συγκρουόταν με τους Γερμανούς (αλήθεια, οι άλλοι ιμπεριαλιστές, μεταξύ των οποίων και οι Αμερικανοί, που ελέγχουν το ΔΝΤ, γιατί εξαιρούνται;) και καλώς τη στήριζε και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η περίπτωση να έπαιζε η κυβέρνηση θέατρο (όπως θέατρο είχε παίξει και ο Σαμαράς με τα «Ζάππεια») δεν εξετάζεται καν.
Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μια βαθιά αυτοκριτική από εκείνους που έφαγαν την παραμύθα και στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια αυτοκριτική στην οποία δεν είναι καθόλου συνηθισμένοι. Ομως, υπάρχει και κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο από την αδυναμία τους για αυτοκριτική. Πρόκειται για την προσπάθεια να δικαιώσουν μια πολιτική στάση, την οποία σκοπεύουν να συνεχίσουν στο διηνεκές. Τη στάση ουράς σε δυνάμεις του αστικού πολιτικού φάσματος, που εμφανίζονται ως αριστερές και ριζοσπαστικές.
Το κάζο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τον ΣΥΡΙΖΑ, έναντι του οποίου είχαμε από κριτική στάση μέχρι συμπόρευση, ξεσκέπασε τον μικροαστικό-οπορτουνιστικό χαρακτήρα αυτού του ρεύματος. Οχι του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι μια καραμπαμπάμ αστική πολιτική δύναμη, αλλά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των συνιστωσών και των μελών της. Μέσα σ’ ένα μήνα κατάφεραν να αποκαλυφθούν ως πολιτικοί καραγκιόζηδες, καθώς στήριξαν τη δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ («με» ή «χωρίς αυταπάτες») και βρέθηκαν τώρα να μυξοκλαίνε ως απατημένες ερωμένες που ο γκόμενος τους βγήκε μάπα και ξηγήθηκε σκουληκιάρικα.
Πώς μπορούν να χαρακτηριστούν πολιτικά όντα και οντότητες που έχουν φορέσει στον εαυτό τους βαρύγδουπους κομμουνιστικούς τίτλους, αλλά δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους, δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αστική πολιτική δύναμη, με διακηρυγμένο στόχο να διαχειριστεί τον ελληνικό καπιταλισμό, και επομένως η όποια διαπραγμάτευσή του με τους ιμπεριαλιστές δανειστές δε θα μπορούσε να έχει κατάληξη διαφορετική απ’ αυτή που είχε; Ο χαρακτηρισμός «μικροαστοί οπορτουνιστές» είναι ο επιεικέστερος που μπορεί να δοθεί.
Ας βγουν, λοιπόν, τα απαραίτητα συμπεράσματα απ’ όσους θέλουν πραγματικά να βαδίσουν σε επαναστατική κομμουνιστική κατεύθυνση.
Π.Γ.