Για να καλαμπουρίσουμε λίγο, θα χαρακτηρίζαμε τον Α. Τσίπρα «μερκελιστή», μετά τη συνάντησή του με τον γερμανό πρέσβη, η οποία –σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ– «διήρκησε μία ώρα και εστιάστηκε στην οικονομική κρίση, στο αδιέξοδο του εφαρμοζόμενου προγράμματος και στις εναλλακτικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ». Στον γερμανό πρέσβη, όπως αναφέρει η κατακλείδα της ίδιας ανακοίνωσης, «τονίσθηκε η μη-βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και η ανάγκη αντιμετώπισής του στο πλαίσιο μιας συνολικής ευρωπαϊκής ρύθμισης, όπως έχει προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, μέσα από Ειδική Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής».
Δεδομένου ότι η συνάντηση ζητήθηκε από τον γερμανικό πρέσβη, μπορούμε να εικάσουμε ότι το Βερολίνο σπάει τον πάγο. Σε πολύ χαμηλό επίπεδο, βέβαια, αλλά οι ΣΥΡΙΖΑίοι ήταν τόσο «χεσμένοι» από τη χαρά, που έστειλαν στη συνάντηση τον ίδιο τον πρόεδρό τους και όχι κάποιο στέλεχος «ομοιόβαθμο» με τον πρέσβη. Διότι εκείνο που τους ενδιαφέρει πρωτίστως είναι η ευρωπαϊκή αναγνώριση. Διότι πυρήνας της πολιτικής τους είναι η καλλιέργεια της ευρωλαγνείας.
Με συνέντευξή του στο Reuters, πριν από μερικές εβδομάδες, ο Τσίπρας διατύπωσε με συμπυκνωμένο τρόπο την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για το ελληνικό πρόβλημα: «Θα επαναδιαπραγματευθούμε τη δανειακή σύμβαση και θα διεκδικήσουμε μια συνολική ευρωπαϊκή λύση, με συμμαχίες με χώρες του ευρωπαϊκού νότου, στην κατεύθυνση της λύσης που δόθηκε για το δημόσιο χρέος της Γερμανίας το 1953. Δηλαδή μια ευρωπαϊκή διάσκεψη με στόχο τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους όλων των χωρών της ευρωζώνης, με μορατόριουμ στην αποπληρωμή των τόκων, ρήτρα ανάπτυξης, ώστε να αποπληρώνεται το χρέος από οικονομία που βρίσκεται σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, και ταυτόχρονα θα διεκδικήσουμε ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ για την Ευρώπη. Δηλαδή να γίνει εργαλείο η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων με στόχο την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας».
Τι είναι αυτό το πράγμα; Μια μπούρδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνει στρατηγική για ολόκληρη την Ευρωζώνη. Οταν συγκρούονται τα δυο βασικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, Γερμανία και Γαλλία, και η ΕΕ βαδίζει μέσα από συνεχείς πρόσκαιρους συμβιβασμούς που δε λύνουν κανένα πρόβλημα, αλλά απλώς κερδίζουν χρόνο μέχρι να φτάσουν κάποια στιγμή –αν φτάσουν– σε μια συνολικότερη λύση, όταν η Ευρωζώνη μαστίζεται από καπιταλιστική ύφεση, εμείς καλούμαστε να πιστέψουμε ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας (όποιο κόμμα κι αν τη διαχειρίζεται) θ’ αλλάξει το ευρωπαϊκό στάτους. Λες και οι εξελίξεις στην ΕΕ και την Ευρωζώνη δεν καθορίζονται από τη δύναμη του κεφάλαιου που η κάθε πλευρά βάζει στο τραπέζι του παζαριού, αλλά από ιδέες και παχιά λόγια σαν αυτά που εκφωνούν ο Τσίπρας και οι άλλοι ΣΥΡΙΖΑίοι.
Τι μένει αν αφαιρέσουμε τη μπουρδολογία; Μένει μια παραλυτική ευρωλαγνεία στη συνείδηση του ελληνικού λαού και το Μνημόνιο ως πρακτική πολιτική. Θα εφαρμόσετε αυτά που σήμερα καταγγέλλετε, γιατί είστε μεταρρυθμιστές και όχι επαναστάτες, έλεγε τις προάλλες στη Βουλή ο Σαχινίδης, απευθυνόμενος στους ΣΥΡΙΖΑίους. Το έγραψε και ο βουλευτής τους και επίλεκτο στέλεχος του οικονομικού τους επιτελείου Γ. Σταθάκης, προ εβδομάδων στο «Βήμα»: όλα θα παραμείνουν ως έχουν και θα επιδιωχτεί η δημοσιονομική ισορροπία με σταθεροποίηση εσόδων και δαπανών σε επίπεδα όσο ο ευρωπαϊκός μέσος όρος. Μια πολιτική που αρχίζει και τελειώνει στο έδαφος του καπιταλισμού και της ΕΕ θα είναι μια «μνημονιακή» πολιτική.
Π.Γ.