Αντιγράφουμε από δελτίο Τύπου που εξέδωσε ο ΣΕΒ, μετά τη συνάντηση του προεδρείου του με τον Philippe Maystadt, πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων:
«Ο Πρόεδρος της ΕΤΕπ έκανε ιδιαίτερη αναφορά στην τρέχουσα οικονομική κατάσταση, αναδεικνύοντας τους χαμηλούς ρυθμούς απόδοσης της ευρωπαϊκής οικονομίας ως μια από τις βασικές αιτίες για την πολιτική κρίση που ταλανίζει αυτή την περίοδο τη Γηραιά Ηπειρο. Μπροστά στην πρόκληση αυτή η συμβολή της ΕΤΕπ στην υλοποίηση της πρωτοβουλίας της ΕΕ “EU Growth Initiative”, η οποία εντάσσεται στην στρατηγική της Λισαβόνας αποκτά εξέχουσα σημασία, κατέληξε ο κ. Maystadt».
Eυστοχότατος στις επισημάνσεις του ο ευρωτραπεζίτης μιλά με τη γλώσσα του τεχνοκράτη και όχι με τη γλώσσα του πολιτικού. Βλέπει απαξιωτικά τις παπαροθεωρίες περί διαφορετικών οραμάτων για την πορεία της Ευρώπης και βάζει το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Η οικονομική κρίση είναι που προκαλεί την πολιτική-θεσμική κρίση στην ΕΕ, λέει. Οι χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης είναι που τροφοδοτούν τον καυγά για την ανακατανομή της θεσμικής ισχύος στο εσωτερικό της Ευρωλάνδης.
Και το φάρμακο για το ξεπέρασμα της κρίσης; Ο ευρωπαίος τεχνοκράτης σέβεται το πόστο του. Δεν μιλά γενικά, δεν επιδίδεται σε ευχολόγια, δεν κάνει εκκλήσεις για «υπευθυνότητα» και «ανταπόκριση στο ιστορικό καθήκον». Μας λέει απλά ποια είναι η συμβολή της Τράπεζας που αυτός διευθύνει στο ξεπέρασμα της κρίσης: μια πρωτοβουλία που εντάσσεται στη στρατηγική της Λισαβόνας.
Της Λισαβόνας που όλοι θέλουν να ξεχνούν και που είναι το μόνο σημείο επί του οποίου συμφώνησαν και οι «25» στην -κατά τα άλλα αποτυχημένη- πρόσφατη σύνοδο κορυφής, όπως γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο. Και τί εστί στρατηγική της Λισαβόνας; Με λίγες λέξεις: πλήρης κατεδάφιση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και εγκαθίδρυση τριτοκοσμικών εργασιακών σχέσεων, με στόχο τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Δηλαδή, τη δημιουργία συνθηκών που θα διευκολύνουν το ευρωπαϊκό κεφάλαιο στον πλανητικό ανταγωνισμό του με το αμερικάνικο, το κινέζικο, το ιαπωνικό.
Ο πρόεδρος της ΕΤΕπ μας δίνει με το δικό του τρόπο ένα μπούσουλα για να τοποθετηθούμε έναντι των εξελίξεων στην ΕΕ. Υπάρχουν δυο βασικές αντιθέσεις. Από τη μια είναι η αντίθεση ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την ηγεμονία, η οποία καλύπτεται με μπόλικα ιδεολογικά (και για τούτο ψεύτικα) επιχρίσματα. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος, επειδή στη χώρα μας ηγεμονεύουν πολιτικά δυνάμεις που υποστηρίζουν διάφορες εκδοχές της ευρωλαγνείας, να συρθούν εργαζόμενα και νεολαιίστικα στρώματα πίσω από τη στρατηγική του γαλλογερμανικού άξονα, τον οποίο ακολουθεί σταθερά και η ελληνική κεφαλαιοκρατία. Πολύ περισσότερο που η στρατηγική αυτού του άξονα είναι συνυφασμένη με το ευρωλαγνικό όραμα.
Από την άλλη είναι η αντίθεση κεφάλαιου – εργασίας. Μια αντίθεση που χωρίζει την ΕΕ και κάθε χώρα μέλος της σε δυο διακριτά στρατόπεδα. Από τη μια το στρατόπεδο των εκμεταλλευτών, από την άλλη το στρατόπεδο των εκμεταλλευόμενων. Δεν υπάρχει πεδίο που αυτά τα δυο στρατόπεδα να μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά, να συνεργαστούν αρμονικά. Αν κάτι λείπει από την ΕΕ είναι η ευθεία, η σκληρή αντιπαράθεση στον μονόπλευρο πόλεμο του κεφάλαιου.
Π.Γ.
