Το κιτς πανηγυράκι της Eurovision δε διεκδίκησε ποτέ καλλιτεχνικές δάφνες. Ακόμα και στην κατηγορία της λεγόμενης ποπ μουσικής κατείχε πάντοτε το τελευταίο σκαλί. Και βέβαια, δεν αποτέλεσε ποτέ πολιτικό γεγονός, καθώς η καλλιτεχνική υποστάθμη στην οποία ανήκει δεν άφηνε περιθώρια να επενδύσει κανείς οτιδήποτε το πολιτικό πάνω του.
Εξαίρεση αποτέλεσε η φετινή διοργάνωση που πολιτικοποιήθηκε ήδη από την τελευταία φάση της προηγούμενης. «Αγαπώ τη χώρα μου, την επόμενη φορά στην Ιερουσαλήμ», φώναξε στο κοινό και στους τηλεθεατές η Νέτα Μπαρζιλάι που νίκησε το 2018, εκπροσωπώντας το Ισραήλ. Φανατική σιωνίστρια, τοποθέτησε το διαγωνισμό όχι στην πρωτεύουσα της σιωνιστικής οντότητας, που είναι το Τελ Αβίβ, αλλά στην Ιερουσαλήμ, πρωτεύουσα της ιστορικής Παλαιστίνης.
Ο Νετανιάχου έσπευσε να ανακοινώσει ότι η επόμενη διοργάνωση θα γίνει στην Ιερουσαλήμ. Η ΕBU, η πανίσχυρη ένωση των κρατικών τηλεοπτικών σταθμών δεν του έκανε τη χάρη. Για να έχει ήσυχο το κεφάλι της, τήρησε το τυπικό και μετά από πολύμηνες διαπραγματεύσεις ανακοίνωσε ότι η διοργάνωση θα γίνει στο Τελ Αβίβ.
Υστερα, «ενέσκυψε» ο σπουδαίος Ρότζερ Γουότερς (Pink Floyd), σταθερός υπερασπιστής των δικαιωμάτων του παλαιστινιακού λαού, που απευθύνθηκε σε όλους τους εκπροσώπους των χωρών που θα έπαιρναν μέρος, στον καθένα στη γλώσσα τους, καλώντας τους να μποϊκοτάρουν τη διοργάνωση, καταγγέλλοντας την κατοχή και το διωγμό που υφίσταται ο παλαιστινιακός λαός.
Πολλοί (και πρώτοι οι σιωνιστές) πίστεψαν ότι ο Γουότερς δεν κατάφερε τίποτα, αφού δεν υπήρξε καμιά άρνηση συμμετοχής. Αλλωστε, το είδος που υπηρετούν όσοι συμμετέχουν σ' αυτό το κιτς θέαμα δεν είναι και τόσο συμβατό με ευαισθησίες σαν κι αυτές του Γουότερς και άλλων καλλιτεχνών του επιπέδου του. Αγνωστοι είναι οι περισσότεροι απ' όσους συμμετέχουν και ψάχνουν την ευκαιρία για μια καριέρα στη «σόου μπιζ».
Γελάστηκαν, όμως. Η Μαντόνα, ποπ είδωλο παγκόσμιου βεληνεκούς, αν και στη Δύση της καριέρας της, πήρε από τους σιωνιστές ένα σκασμό λεφτά για να εμφανιστεί ως αστέρι του πανηγυριού. Και θεώρησε πρέπον να κλείσει το σόου της με μια «πολιτικά ορθή» πινελιά, μάλλον ως απάντηση στο κάλεσμα του Γουότερς. Δυο χορευτές εμφανίστηκαν στη σκηνή πιασμένοι από το χέρι. Στην πλάτη τους έφεραν ο ένας την παλαιστινιακή και ο άλλος την ισραηλινή σημαία. Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα φτωχομπινεδιάρικο μήνυμα ειρήνης, όμως ο σιωνισμός δε σηκώνει ούτε τα ειρηνιστικά μηνύματα. Γι' αυτό και το μήνυμα της Μαντόνα καταγράφηκε ως εχθρικό προς τη σιωνιστική οντότητα.
Κι ύστερα ήρθαν εκείνα τα τυπάκια του πανκ συγκροτήματος από την Ισλανδία, που σήκωσαν κασκόλ με τα σύμβολα της Παλαιστίνης, την ώρα που όλες οι κάμερες ήταν στραμμένες πάνω τους. Οι ίδιες κάμερες κατέγραψαν τους ασφαλίτες να τους παίρνουν τα κασκόλ. Αλλες κάμερες είχαν καταγράψει στη συνέντευξη του συγκροτήματος, την παρουσιάστρια να τους εμποδίζει να απαντήσουν σε μια ερώτηση για τις ρουκέτες της Παλαιστινιακής Αντίστασης, τάχα επειδή είχε παρέλθει ο χρόνος.
Δεν ξέρουμε (και δεν μας ενδιαφέρει στην παρούσα φάση) ποιο ήταν το κίνητρο των Ισλανδών. Αν δηλαδή είναι πραγματικοί φίλοι του παλαιστινιακού λαού ή αν επέλεξαν αυτόν τον τρόπο για να κάνουν θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Εκείνο που μετράει είναι πως με την ενέργειά τους χάλασαν το σιωνιστικό πανηγύρι. Ελάχιστοι θυμούνται πια ποιος και με ποιο τραγούδι κέρδισε. Ολοι θυμούνται τις παλαιστινιακές σημαίες που σήκωσαν οι Ισλανδοί.
ΥΓ. Αυτή η Ντούσκα, που αντιπροσώπευσε την ΕΡΤ (και όχι την Ελλάδα) αποδείχτηκε, εκτός από ατάλαντη, και αφελής. Αν αποδεχόταν την πρόταση του Γουότερς, θα την ήξερε όλος ο κόσμος. Και θα είχε μια ελπίδα να κάνει καριέρα στο είδος. Πήγε άνευ όρων, πάτωσε, γύρισε και σε λίγο θα την έχουν ξεχάσει ακόμα κι αυτοί που κάθησαν και την παρακολούθησαν.
Π.Γ.
