Θες ακολουθώντας την πεπατημένη, θες από κεκτημένη ταχύτητα, οι περισσότερες πολιτικές δυνάμεις που βγάζουν ανακοινώσεις και κινητοποιούνται από τότε που άνοιξαν τα δυο πολεμικά μέτωπα, στη Γάζα και στο Λίβανο, περιορίζονται στις σφοδρές καταγγελίες για τους μαζικούς βομβαρδισμούς, τις δολοφονίες αμάχων και τις σκόπιμες καταστροφές υποδομών, που κάνουν οι ισραηλινοί σιωνιστές. Δε λέμε, σωστό είναι να υπάρχουν αυτές οι καταγγελίες, όμως στο συγκεκριμένο πόλεμο υπάρχει και μια άλλη πλευρά, που δεν υπήρχε το προηγούμενο διάστημα.
Δεν αναφερόμαστε μόνο ούτε τόσο στην αντίσταση των παλαιστινιακών ένοπλων οργανώσεων, που εκ των πραγμάτων είναι οριακή, αφού ουσιαστικά είναι περικυκλωμένες στο εσωτερικό μιας μεγάλης φυλακής. Αναφερόμαστε κυρίως στον πόλεμο που διεξάγουν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Χεζμπολά στο νότιο Λίβανο. Πόλεμο με ρουκέτες που πλήττουν στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους στο έδαφος του Ισραήλ. Πόλεμο με καταδρομικές επιχειρήσεις μέσα στο ίδιο το έδαφος του Ισραήλ, που αποφέρουν θανάτους, τραυματισμούς, αιχμαλωτίσεις, δολιοφθορές. Πόλεμο χαρακωμάτων που αποτρέπει τη διείσδυση σιωνιστικών δυνάμεων στο λιβανικό έδαφος. Είναι περιττό να θυμίσουμε, ότι αυτόν τον πόλεμο, το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου στα βόρεια σύνορα του Ισραήλ, τον ξεκίνησε η Χεζμπολά, σε ένδειξη μαχητικής αλληλεγγύης προς την Παλαιστινιακή Αντίσταση.
Μήπως γι’ αυτό αποσιωπάται αυτή η δεύτερη (και σημαντικότερη, κατά την άποψή μας) πλευρά του πολέμου; Μήπως τα προοδευτικά κινήματα στη Δύση δε μπορούν να «σηκώσουν» το βάρος της υπεράσπισης αυτού του δίκαιου απελευθερωτικού πολέμου;
Τα ερωτήματα έχουν ρητορική σημασία, γιατί την απάντηση τη γνωρίζουμε. Ναι, η πλειοψηφία εκείνων που κινητοποιούνται και καταγγέλλουν το Ισραήλ διέπονται από πασιφιστικές αρχές και από το σύνδρομο του καρπαζοεισπράκτορα. Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελαν ένα κόσμο πιο δίκαιο, χωρίς τόσο μεγάλες ανισότητες, με περισσότερες ελευθερίες και προπαντός ειρηνικό. Να μη σκοτώνονται, ρε παιδί μου, οι άνθρωποι σαν τις μύγες.
Παλαιότερα αυτό το ονόμαζαν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο». Σήμερα έχουν βρει ένα πιο φανταχτερό σύνθημα:
«Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Οπως τους είναι πολύ εύκολο να χτυπάνε το σαμάρι (την «παγκοσμιοποίηση») και όχι το γάιδαρο (τον καπιταλισμό), έτσι τους είναι εύκολο να υπερασπίζονται τους κατηγορούμενους για «τρομοκρατία» που υπερασπίζονται την αθωότητά τους, καταγγέλλοντας ότι είναι θύματα σκευωρίας και όχι εκείνους που αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή τους σε οργανώσεις ένοπλης επαναστατικής βίας και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο να καταγγέλλουν τις θηριωδίες των Σιωνιστών, αποφεύγοντας οποιαδήποτε υπεράσπιση των οργανώσεων της Αντίστασης, που δεν απαντούν βέβαια με ροδοπέταλα, αλλά ρίχνουν φωτιά στη φωτιά, μολύβι στο μολύβι.
Η πραγματικότητα, όμως, έχει τις δικές της απαιτήσεις και δε μπορεί να προσαρμοστεί στις πολιτικές «ντροπαλοσύνες» και στις πασιφιστικές ιδεοληψίες. Στην πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί, όποιος δεν υπερασπίζεται την Αντίσταση, όποιος δεν εκφράζει την αλληλεγγύη του σ’ αυτή, όποιος τηρεί αιδήμονα σιωπή και μένει μονομερώς στη μια πλευρά των γεγονότων, αφήνει ελεύθερο το έδαφος στην αστική προπαγάνδα, που ένα από τα μεγάλα όπλα της είναι το τσουβάλιασμα θυτών και θυμάτων στον κοινό παρονομαστή της «κακής βίας», που «είναι καταδικαστέα απ’ όπου κι αν προέρχεται».
Π.Γ.
