Μεγάλη αναταραχή στις δυτικές πρωτεύουσες. Ηγέτες τους έχουν κληθεί να συμμετάσχουν στις φιέστες που οργανώνει η ρωσική ηγεσία για τα 65 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη της 9ης Μάη 1945, όμως σκέφτονται σοβαρά να επιστρέψουν τις προσκλήσεις ή να στείλουν κάποιο δευτεροκλασάτο πολιτικό στέλεχος να τους αντιπροσωπεύσει.
Ο λόγος; Οι δημοτικές αρχές της Μόσχας ετοιμάζονται να γεμίσουν τη ρωσική πρωτεύουσα με γιγαντοαφίσες, ανάμεσα στις οποίες είναι και μία με το πορτρέτο του Στάλιν. Πώς μπορεί η αφρόκρεμα των ιμπεριαλιστών ηγετών να κυκλοφορήσει στους δρόμους της Μόσχας και να βλέπει τον τρισκατάρατο να τους χαιρετά στρατιωτικά;
Διχασμένο φαίνεται και το κόμμα του Πούτιν, η «Ενιαί-α Ρωσία». Τα περισσότερα στελέχη συμφωνούν με την απόφαση των δημοτικών αρχών, που δήλωσαν ότι έχουν λάβει πληθώρα εκκλήσεων από οργανώσεις βετεράνων του αντιφασιστικού πολέμου, που ζητούν την αποκατάσταση του ρόλου του Στάλιν στη νίκη, δεν λείπουν όμως και εκείνοι που θεωρούν λαθεμένη την απόφαση, γιατί «δοξάζει μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα», όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Δούμας Μπορίς Γκριζλόφ.
Τη λύση θα δώσει, ως φαίνεται, ο Πούτιν, ο οποίος θα σταθμίσει τα υπέρ και τα κατά. Τον εξευμενισμό των δυτικών ηγετών, από τη μια, και την ανάγκη τόνωσης του ρωσικού εθνικισμού – θεμέλιου της εξουσίας του, από την άλλη. Ισως να βρει κάποια σολομώντεια λύση. Ισως στο τέλος θυμίσει στους ηγέτες της Δύσης πως όπως αυτοί κρεμούν τα πορτρέτα του Ρούσβελτ και του Τσόρτσιλ, έτσι και η ρωσική ηγεσία έχει το δικαίωμα να κρεμάσει το πορτρέτο του Στάλιν.
Οποια κι αν είναι η εξέλιξη, τελικά, χαμένος θα είναι… ο Στάλιν και ό,τι συμβολίζει η μνήμη του για το ρωσικό λαό. Οχι μόνο ως αρχιστράτηγου στο μεγάλο πατριωτικό πόλεμο που οδήγησε στη συντριβή του ναζιφασισμού, αλλά και ως ηγέτη του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο.
Εδώ και μερικά χρόνια, από τότε που εξαφανίστηκε το διεφθαρμένο καθεστώς του Γέλτσιν και ο Πούτιν ανέλαβε να ξαναδώσει στη Ρωσία την ιμπεριαλιστική της λάμψη, έχει διαφανεί μια προσπάθεια να ενσωματωθεί ιδεολογικά η περίοδος του αντιφασιστικού πολέμου στην κυρίαρχη ιδεολογία, στην ιδεολογία του ρωσικού εθνικισμού. Ο Στάλιν ως αρχιστράτηγος μπορεί να χωρέσει σ’ αυτή την ιδεολογία, όπως χώρεσαν ο Σαράφης και ο Αρης στο νεοελληνικό εθνικισμό, μετά το 1981. Οπως ο Σαράφης και ο Αρης τοποθετήθηκαν στο ίδιο εθνικό κάδρο με το Ζέρβα, τμήμα των δωσιλόγων και τους αγγλόδουλους πολιτικούς, έτσι και ο Στάλιν μπορεί να τοποθετηθεί στο ίδιο κάδρο με τον Πούτιν, που είναι ο σημερινός ηγέτης της «μητερούλας» Ρωσίας.
Ο Στάλιν ως κομμουνιστής ηγέτης, όμως, δε μπορεί να χωρέσει σε κανένα εθνικιστικό κάδρο. Οπως δε χώρεσε ο Νίκος Ζαχαριάδης, μολονότι ήταν αυτός που με την πολιτική του διορατικότητα έχτισε από τον Οκτώβρη του 1940 τις πολιτικές βάσεις για την εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Οπως η ελληνική αστική τάξη ποτέ δεν συγχώρησε στο Ζαχαριάδη ούτε την επανάσταση του 1946-49 ούτε το «όπλο παρά πόδα», έτσι και η ρωσική μπουρζουαζία δε μπορεί να συγχωρήσει στο Στάλιν την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και το τσάκισμα κάθε αντεπαναστατικής κίνησης. Οι κρατικοκαπιταλιστές του Πούτιν και οι ολιγάρχες φίλοι τους τρέμουν στην ιδέα μιας καινούργιας Οκτωβριανής Επανάστασης και μιας σοσιαλιστικής οικοδόμησης που θα τους απαλλοτριώσει. Γι’ αυτό και η ενσωμάτωση μιας μόνο πλευράς του σταλινικού έργου, αυτής που θεωρούν ότι τους βολεύει για να εξαπατούν το ρωσικό λαό, γίνεται προσεκτικά, δοκιμαστικά και με συνεχή μπρος-πίσω. Ευχόμαστε να αποτύχουν.
Π.Γ.