«Η Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα), ήταν η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε με απόφαση Εκτακτου Στρατοδικείου. Γεννήθηκε το 1923 κοντά στη λίμνη του Οστρόβου. Οι γονείς της ήταν φτωχοί αγρότες Σλαβομακεδόνες. (…) Σε όλο το δρόμο τραγουδούσε τη “Διεθνή“ και άλλα επαναστατικά μακεδονικά τραγούδια».
Το απόσπασμα δεν είναι από κάποιο δημοσίευμα της εφημερίδας μας, που και πρόσφατα έχει αναφερθεί στη σλαβομακεδόνισσα κομμουνίστρια, την πρώτη γυναίκα που καταδικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και εκτελέστηκε το 1946. Είναι από την εφημερίδα «Ριζοσπάστης». Οχι από το επίσημο όργανο του παλιού επαναστατικού ΚΚΕ, αλλά από το κλεψίτυπο όργανο του Περισσού. Το σχετικό αφιερωματικό άρθρο δημοσιεύτηκε στις 31 Ιούλη του 2016 (σχετικά πρόσφατα δηλαδή) και φέρει την υπογραφή της κας Κατερίνας Κομπλίτση, «μέλους της Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ για τις νέες γυναίκες και τα νέα ζευγάρια».
Η Μίρκα Γκίνοβα (ή Ειρήνη Γκίνη, όπως υποχρεωτικά είχε ταυτοποιηθεί από το ελληνικό κράτος), λοιπόν, ήταν σλαβομακεδόνισσα και όταν την πήγαιναν για εκτέλεση τραγουδούσε τη «Διεθνή» και άλλα επαναστατικά μακεδονικά τραγούδια (το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται και από τον μοναρχοφασιστικό Τύπο της εποχής).
Το εν λόγω κόμμα έχει εκδώσει μια προκήρυξη με τίτλο «Για τις εξελίξεις με την ΠΓΔΜ», την οποία διανέμει και σε χώρους δουλειάς (μας την έφερε σύντροφος). Σ’ αυτή, μετά τη γνωστή αντιιμπεριαλιστικλή φλυαρία, διαβάζουμε (με έντονη γραφή): «Το ΚΚΕ θεωρεί ότι το κυριότερο είναι η διασφάλιση των σχέσεων ειρηνικής συνεργασίας, διασφάλισης του απαραβίαστου των συνόρων των δύο χωρών, αλλαγή του Συντάγματος της γειτονικής χώρας, αποφυγή κάθε αλυτρωτικής προπαγάνδας. Μόνο έτσι μπορεί να ακυρωθεί όλη εκείνη η βάση που στηρίζει την ανιστόρητη θεωρία περί “Μακεδονικού έθνους“».
Δεν υπάρχει μακεδονικό έθνος, δεν υπάρχει μακεδονική γλώσσα, λέει ο Περισσός. Τι υπάρχει; Αρκεί να βάλουμε αυτό το ερώτημα για να καταρρεύσει η προπαγάνδα του Περισσού. Τι υπάρχει; Ποια είναι η εθνική ταυτότητα αυτού του λαού, πώς ονομάζεται η γλώσσα του; Ανιθαγενείς είναι; Μιλούν μια ξένη γλώσσα; Το πιο προκλητικό είναι να μιλά η ηγεσία του Περισσού για «ανιστόρητη θεωρία», περιφρονώντας την ιστορία αυτού του λαού, τους αγώνες που έδωσε (από την εθνική επανάσταση του Ιλιντεν μέχρι τον αντιφασιστικό-αντικατοχικό αγώνα και ειδικά στην Ελλάδα μέχρι τον αγώνα του ΔΣΕ), και αποπατώντας πάνω στην ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος που είχε ξακάθαρη θέση σ’ αυτό το ζήτημα.
Οταν το συγκεκριμένο κόμμα θέλει να βγάλει πολιτική υπεραξία από τη θυσία των επαναστατών του παρελθόντος (όπως της ηρωίδας Μίρκα Γκίνοβα), δεν έχει πρόβλημα να πει ότι υπάρχουν σλαβομακεδόνες και μακεδονική γλώσσα. Οταν παρεμβαίνει με μαζική ζύμωση (ενόψει και της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα που ετοιμάζει) ταυτίζεται με τον πυρήνα του αστικού εθνικισμού, τον οποίο τυλίγει σε χρυσόχαρτο ανούσιου αντιιμπεριαλιστικού βερμπαλισμού.
Εχουμε γράψει και άλλη φορά, ότι το συγκεκριμένο κόμμα αποτελεί μια αστική αίρεση (και όχι μια αίρεση κομμουνιστικής αναφοράς). Οπως κάθε αίρεση, έχει φτιάξει ένα ηθικολογικό credo, με το οποίο ρίχνει στάχτη στα μάτια των μελών και οπαδών του. Οσο πιο δεξιά βαδίζει σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής τόσο πιο «αριστερό» γίνεται το ηθικολογικό του credo. Δε δίστασε να εντάξει σ’ αυτό το credo τον Στάλιν και τον Ζαχαριάδη, την ίδια στιγμή που παρουσιάζει σαν… πρωτότυπη ιστορική ανάλυση την επίθεση του τροτσκισμού στη γενική γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς κατά τον Μεσοπόλεμο και της γραμμής του ΚΚΕ κατά την ίδια περίοδο και μετά, μέχρι και το 1956.
Π.Γ.
