Από τους καλύτερους μαθηματικούς που έχουμε στην Ελλάδα είναι ο καθηγητής του ΕΜΠ Βένιος Αγγελόπουλος, επομένως πρέπει να δώσουμε βάση στη μαθηματική προσέγγιση του εκλογικού προβλήματος που έκανε στην «Εποχή» της περασμένης Κυριακής:
«Αν το πρώτο κόμμα πάρει κάτω από 42,7.(1-x)%, όπου x το ποσοστό των κομμάτων εκτός βουλής, αυτοδυναμία δεν υπάρχει. Που σημαίνει, πως αν τα εκτός βουλής κόμματα πάρουν συνολικά 4% η αυτοδυναμία χρειάζεται 41%, ενώ αν πάρουν 6,5% (πιθανό ποσοστό τετρακομματικής βουλής) αρκεί το 39,9%. Το ποσοστό τους (και το από πού προέρχονται οι ψήφοι τους) επηρεάζει, λίγο αλλά αποφασιστικά, το τελικό αποτέλεσμα».
Σε κάποιους, βέβαια, δεν άρεσε καθόλου αυτή η προσέγγιση. Αναφερόμαστε στο ΜΕΡΑ (ή, για να ακριβολογούμε, στο ΝΑΡ), που από τις στήλες του «Πριν» προχώρησε σε μια χαζή λαθροχειρία, προκειμένου να στηρίξει έναν ωμό εκβιασμό. Εγραψε, ότι με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο η αποχή, το άκυρο και το λευκό στηρίζουν το πρώτο κόμμα, δηλαδή τη ΝΔ. Είχαμε την ευκαιρία (στο ΖΟΟΜ του περασμένου φύλλου) να αποκαλύψουμε αυτή τη λαθροχειρία, σημειώνοντας ότι αν ακολουθήσουμε την αριθμητική λογική (πρόκειται για τη λογική της «χαμένης» και της «χρήσιμης» ψήφου), τότε οι ψήφοι στα κόμματα που δεν υπάρχει περίπτωση να σπάσουν το όριο του 3% και να εκλέξουν βουλευτή είναι αυτές που ενισχύουν την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος. Ο Β. Αγγελόπουλος ήρθε να μας δώσει το μαθηματικό τύπο (προσεγγιστικό ασφαλώς) που επιβεβαιώνει αυτό που γράψαμε.
Ο ίδιος δεν διστάζει να ακολουθήσει με συνέπεια (και η ρεφορμιστική αντίληψη μπορεί να είναι συνεπής) τη μαθηματική λογική, γράφοντας: «Για την ενίσχυση της κοινωνικής αντιπολίτευσης μετά τις εκλογές προτιμώ μια μη μονοκομματική κυβέρνηση, κι αυτό θα βαρύνει στην ψήφο μου. Θα ψηφίσω λοιπόν κοινοβουλευτικό κόμμα, διότι έτσι η ψήφος μου μειώνει το ποσοστό του πρώτου κόμματος δυόμισι φορές παραπάνω απότι αν ψήφιζα λευκό ή εξωκοινοβουλευτικό κόμμα (όπως πολλές φορές έχω κάνει). Μένει να δούμε ποιο. Με το ίδιο σκεπτικό, θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ» (και εξηγεί για ποιο λόγο ΣΥΡΙΖΑ).
Γιατί είναι ρεφορμιστική αυτή η λογική; Γιατί απλούστατα συναρτά (αν και η συνάρτηση γίνεται με το καθαρά υποκειμενικό κριτήριο του «προτιμώ», το οποίο μάλιστα δεν αιτιολογείται) την ενίσχυση της κοινωνικής αντιπολίτευσης με την ύπαρξη μιας μη μονοκομματικής κυβέρνησης. Ποια θα είναι αυτή; Αγνωστο. Για ποιο λόγο μια μη μονοκομματική κυβέρνηση θα υποβοηθήσει την άνοδο των κοινωνικών αντιστάσεων; Επειδή θα είναι λιγότερο επιθετική ή επειδή θα είναι λιγότερο κατασταλτική; Και γιατί αυτή η προσέγγιση δεν θα έπρεπε να ισχύει το 2004, το 2000 και πάει λέγοντας; Μάλλον πολιτική μανούβρα υποκρύπτει ο διαχωρισμός των φετινών εκλογών από προηγούμενες.
Πέρα από τα προαναφερθέντα, όμως, και πάνω απ’ όλα, υποδηλώνει πολιτική παρακμή (όταν αναφερόμαστε σε χώρους ή πρόσωπα με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό) η αριθμητική προσέγγιση, η στηριγμένη σε εκλογικούς νόμους που παραβιάζουν κι αυτή ακόμα την ισότητα της ψήφου. Υποδηλώνει υποταγή στο θεσμικό παιχνίδι των αστών.
Π.Γ.
