Τα συγκροτήματα των ΜΜΕ, εκτός από όργανα στα χέρια συγκεκριμένων καπιταλιστικών συμφερόντων που λυμαίνονται τις εργολαβίες και τις προμήθειες του κράτους, επιτελούν και ένα γενικότερο ρόλο. Το ρόλο της συνείδησης του συστήματος, που διαμορφώνει συνειδήσεις (ιδεολογικός μηχανισμός σημαντικότερος ίσως από το σχολείο) και υπαγορεύει πολιτικές συμπεριφορές. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η συναινετική ομοβροντία του περασμένου Σαββατοκύριακου, ενόψει της τελευταίας φάσης της προεκλογικής περιόδου. Είδαν το ανέβασμα των τόνων στην αντιπαράθεση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, είδαν την εμπλοκή των Παπανδρέου-Σαμαρά στην προεκλογική μάχη και αποφάσισαν να χτυπήσουν το καμπανάκι του κινδύνου. Δεν ξέρουμε αν υπήρξε και επικοινωνία μεταξύ των μεγαλοπαραγόντων των ΜΜΕ (που δεν αποκλείεται), όμως και χωρίς επικοινωνία μεταξύ τους είναι σε θέση να καταλήγουν σε κοινές απόψεις, διότι σ’ αυτές τις περιπτώσεις μιλά η πείρα. Αλλωστε, οι μεγαλοπαράγοντες των ΜΜΕ βρίσκονται σε συνεχή επικοινωνία με στελέχη καπιταλιστικών ομίλων, με στελέχη διεθνών οργανισμών και με ξένες πρεσβείες και οι ζυμώσεις μεταξύ τους είναι συνεχείς.
Τα «Νέα» του Σαββάτου στο κύριο άρθρο τους χαρακτήριζαν «άσκοπη» την πόλωση και έριχναν την ευθύνη στην ηγεσία της ΝΔ που την ξεκίνησε. Η κυριακάτικη «Καθημερινή», στο δικό της κύριο άρθρο που είχε τίτλο «Ωριμότητα και συναίνεση», τόνιζε πως υπάρχει ανάγκη «να επικρατήσει ένα κλίμα εθνικής συναίνεσης και πολιτικής ωριμότητας» και καλούσε τον μεν Σαμαρά να μην προωθεί την πόλωση, τον δε Παπανδρέου να αποφεύγει τις εμπρηστικές δηλώσεις. Και ο Ψυχάρης, με το γνωστό λαϊκίστικο ύφος του, καλούσε από το κύριο άρθρο του κυριακάτικού «Βήματος» τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά «να θυμηθούν τις φιλικές ημέρες τους στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο, παρά να επιδίδονται σε πολέμους με παρακμιακά σποτάκια».
Οι ιθύνοντες των ΜΜΕ, λειτουργώντας ως συνείδηση της αστικής τάξης και των ξένων πατρόνων, προσπαθούν να τραβήξουν τα λουριά των ηγετών του δικομματισμού, ώστε αυτοί να αποφύγουν την προεκλογική πόλωση, διότι αυτή μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική πόλωση. Ολοι γνωρίζουν ότι τα χειρότερα έπονται. Θέλουν επομένως το πολιτικό σύστημα ισχυρό, συσπειρωμένο, με καθορισμένους τους ρόλους, για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές εκρήξεις που ωριμάζουν.
Σε κανονικές, ομαλές εποχές, η δικομματική κοκορομαχία μπορεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις, διότι δεν διακυβεύεται τίποτα, ενώ αντίθετα μέσω αυτής εξασφαλίζεται ο εγκλωβισμός ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων στη λογική της κοινοβουλευτικής εναλλαγής, από την οποία και μόνο προκύπτει η ελπίδα. Ομως, σε εποχές κρίσης, όταν χάνεται η εμπιστοσύνη στο ίδιο το κοινοβουλευτικό σύστημα, οι κοκορομαχίες πρέπει να είναι εξαιρετικά χαμηλής έντασης και να τίθενται υπό την ομπρέλα της συναίνεσης. Βεβαίως, η αντιπολίτευση χάνει από μια τέτοια τακτική, το σύστημα όμως απαιτεί απ’ αυτή υπομονή. Να περιμένει τη σειρά της και όχι να βιάζει τα πράγματα. Ο Καραμανλής «την έκανε» στο παραπέντε και άφησε την καυτή πατάτα στα χέρια του Παπανδρέου. Αυτός πρέπει να πιει το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος και όχι να ωθείται στην έξοδο από την πίεση της αντιπολίτευσης. Καθήκον της αντιπολίτευσης είναι να ελέγξει την κριτική προς την κυβέρνηση, να την κρατήσει στο επίπεδο των λόγων και να μην την αφήσει να δραπετεύσει προς τους δρόμους, γιατί εκεί εγκαταλείπει τα λόγια και μιλά με τις πράξεις, οι οποίες γεννούν κινδύνους για το σύστημα.
Π.Γ.
