Ολο και συχνότερα η ηγεσία του Περισσού στρέφει τα βέλη της περισσότερο κατά της αποχής και λιγότερο κατά των αντίπαλων δημοτοπεριφερειακών συνδυασμών. Προφανώς, όποιος ψηφίσει ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ακόμα και ΛΑΟΣ είναι… περισσότερο πολίτης από εκείνον που θα απόσχει.
Ετσι, εμμέσως πλην σαφώς, ο Περισσός αυτοπροσδιορίζεται ως ένα κόμμα του κοινοβουλευτικού φάσματος, το οποίο θεωρεί ως υπέρτατο καθήκον του πολίτη, αλλά και ως απόδειξη της πολιτικής του ωριμότητας, την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος. Θα θεωρούσαμε θετική αυτή την εξέλιξη, αν δεν μας επιφόρτιζε με το πρόσθετο καθήκον να αναλύουμε τις επαμφοτερίζουσες ανακοινώσεις τις ηγεσίας του Περισσού και να τινάζουμε τη σκόνη της επαναστατικής λογοκοπίας, με την οποία πασπαλίζει την αστική του πολιτική.
«Το να καθίσουμε στα σπίτια μας, η αποχή, σημαίνει ότι δεν έχω γνώμη, δε θέλω να δράσω, βαριέμαι ό,τι θέλεις είναι», έλεγε η Παπαρήγα την περασμένη βδομάδα. Επειδή κατάλαβε ότι αυτό εύκολα ανατρέπεται, έσπευσε να συμπληρώσει ότι «βεβαίως, είναι και μια μορφή διαμαρτυρίας», για να ακυρώσει απνευστί τη διαπίστωση: «αλλά μια διαμαρτυρία που δε μετράει». Αφού δε ξεκαθάρισε ότι τα μέλη του Περισσού θα πάνε και στο δεύτερο γύρο και θα ψηφίσουν λευκό ή άκυρο, τονίζοντας ότι «κόσμια θα το εκφράσουμε, βεβαίως» (μη τυχόν και ξεγελαστεί κάνας Κνίτης και βάλει μορταδέλα, γελοιοποιώντας έτσι την ίδια την… ιερή διαδικασία της ψήφου), επέστρεψε στο θέμα που τους καίει, την αποχή: «Η αποχή από την κάλπη είναι αποχή και από τους αγώνες. Κάποιοι μπορεί να μην ψηφίζουν αλλά στον αγώνα να πάνε. Αλλά είναι μειοψηφία αυτοί. Η πλειοψηφία δεν πάει ούτε στους αγώνες».
Πρέπει να παραδεχτούμε ότι το παλεύουν. Προσπαθούν να μπαλώσουν τις τρύπες που άφησε η περσινή προπαγάνδα τους στη διάρκεια των ευρωεκλογών, που δέχτηκε ένα ηχηρότατο χαστούκι στην κάλπη. Τώρα είναι έτοιμοι ν’ αναγνωρίσουν ότι κάποιοι που δεν ψηφίζουν συμμετέχουν στους κοινωνικούς αγώνες, έχουν όμως την απάντηση: αυτοί είναι μειοψηφία, η πλειοψηφία απέχει και από τους αγώνες.
Πρέπει να είναι κανείς εξαιρετικά απελπισμένος για να σκαρώνει επιχειρήματα που γίνονται εύκολα μπούμερανγκ. Μήπως αυτοί που ψηφίζουν τον Περισσό συμμετέχουν στους αγώνες; Οι στατιστικές λένε πως αυτοί που κινητοποιούνται είναι μόνο ένα πολύ μικρό κλάσμα απ’ όσους ψηφίζουν τον Περισσό. Ασε που αυτοί καλούν και τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να τους ψηφίσουν. Μήπως αυτοί είναι οι πρωτομάχοι των αγώνων; Ακόμα κι αν δεχτούμε τη λογική τους, ότι η μειοψηφία των απεχόντων κάνουν αγωνιστική αποχή, με την ίδια ακριβώς (λαθεμένη) λογική μπορούμε να διαπιστώσουμε πως η ίδια –αν όχι μεγαλύτερη μειοψηφία– των συμμετεχόντων συμμετέχουν με αγωνιστική προοπτική.
Πάνω απ’ όλα, όμως, η λογική τους αποκαλύπτεται ως λογική του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, όταν συνδέει ευθέως την αγωνιστικότητα με τη συμμετοχή στις αστικές κάλπες. Το αγωνιστικό διαβατήριο ταυτίζεται με το εκλογικό βιβλιάριο. Μια ματιά στη διδασκαλία των κλασικών του κομμουνισμού –που κατά τα άλλα τους επικαλούνται– μπορεί να πείσει και τον πλέον δύσπιστο πως η όποια στάση έναντι των εκλογών (συμμετοχή ή αποχή) δεν είναι παρά ένα θέμα τακτικής και σε κάθε περίπτωση δεν είναι το βασικό μέτωπο ανάπτυξης των ταξικών αγώνων, όπως το έχουν μετατρέψει οι αναθεωρητές του Περισσού.
Π.Γ.
