Ο αστικός Τύπος στην Ελλάδα εξέφρασε έκπληξη: «ο Σόιμπλε άφησε για πρώτη φορά παράθυρο για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων». Στην πραγματικότητα, εκείνο που περιέγραψε ο κυνικός ιμπεριαλιστής ήταν η εργαλειοποίηση του ελληνικού κρατικού χρέους.
Μιλώντας στο ετήσιο γεύμα της Ενωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου στο Βερολίνο, ο Σόιμπλε είπε κάποια στιγμή ότι «το ερώτημα για πόσο η Ελλάδα θα έχει πρωτογενές πλεόνασμα και αν θα είναι 3,5% ή 2,7% είναι αντικείμενο των διαπραγματεύσεων, ασχολούνται οι ειδικοί». Δεν παρέλειψε να συμπληρώσει, όμως, ότι «αυτό εξαρτάται επίσης από την εξέλιξη της οικονομίας και την αποφασιστικότητα και ικανότητα των ελληνικών Αρχών να υλοποιήσουν αυτά που έχουν συμφωνηθεί».
Ο Σόιμπλε δεν είπε τίποτα το διαφορετικό απ' αυτό που συμβαίνει όλα τα μνημονιακά χρόνια. Ομως, με την ξενοδουλεία που «δέρνει» τους μηχανισμούς προπαγάνδας της ελληνικής αστικής τάξης, κάνουν είδηση ό,τι κοινότυπο λέει ο εκπρόσωπος του γερμανικού ιμπεριαλισμού.
Αυτό που είπε ο Σόιμπλε είναι πως το ύψος των «πρωτογενών πλεονασμάτων» μπορεί να αυξηθεί ή να μειωθεί, υπό τον όρο ότι το ελληνικό κράτος θα εφαρμόζει με απόλυτη συνέπεια τα μέτρα που του υπαγορεύει η τρόικα, που εκπροσωπεί την κεφαλαιοκρατία (ξένη και ντόπια). Οταν εκπληρώνεται αυτός ο όρος, τότε κανένας στην τρόικα δεν είναι «τρελός» να απαιτεί εξωπραγματικούς στόχους «πρωτογενών πλεονασμάτων». Μπορούν να καταλήξουν σε στόχους που θα είναι «επιτεύξιμοι». Εκείνο που δε δέχονται είναι να υπάρξει οποιαδήποτε χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής.
Αλλοι στόχοι τέθηκαν όταν η συγκυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων ψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο και άλλους στόχους συζητούσαν για να κλείσουν την πέμπτη αξιολόγηση, η οποία δεν έκλεισε ποτέ. Κι άλλους στόχους, σημαντικά μειωμένους, επέβαλαν στους Τσιπροκαμμένους όταν αυτοί υπέγραψαν το τρίτο Μνημόνιο. Το «πρωτογενές πλεόνασμα» για το 2015 μειώθηκε σημαντικά και κλιμακώθηκε τα επόμενα χρόνια, για να φτάσει το 3,5% το 2018. Η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζε αυτή τη μείωση (που ήταν αναπόφευκτη) σαν αποτέλεσμα δήθεν της σκληρής διαπραγμάτευσης που έκαναν αυτοί.
Ποια είναι, όμως, η ουσία; Οτι οι μεν στόχοι για το «πρωτογενές πλεόνασμα» μειώθηκαν, όμως τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα αυξήθηκαν. Δεν καταργήθηκε ούτε ένα από τα μέτρα των δύο προηγούμενων Μνημονίων, ενώ προστέθηκαν νέα μέτρα. Οχι τίποτα συμπληρώματα μικρής σημασίας, αλλά μέτρα φορομπηχτικά και μέτρα αντιασφαλιστικά. Και τώρα, βρισκόμαστε στο σημείο που τους ζητούν νέα μέτρα για την περίοδο μετά τη λήξη του τρίτου Μνημόνιου. Πάντα στην ίδια κατεύθυνση: πετσόκομμα του αφορολόγητου και πετσόκομμα των συντάξεων. Με διατήρηση όλων των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων που επισώρευσαν τα τρία Μνημόνια.
Οταν το κεφάλαιο -με εμπροσθοφυλακή του την τρόικα και το Eurogroup- πετυχαίνει αυτούς τους στόχους, το ύψος των «πρωτογενών πλεονασμάτων» έρχεται να καθοριστεί σχεδόν αυτόματα. Και ο κάθε Σόιμπλε δεν έχει κανένα πρόβλημα αν θα είναι 3,5% ή 2,7%. Αρκεί να υπάρχει ένας τέτοιος καθορισμός που θα επιτρέπει τη συνέχιση -χωρίς την παραμικρή χαλάρωση- της μνημονιακής πολιτικής.
Οπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές, οι δυο βασικοί πυλώνες αυτής της πολιτικής είναι ο αποικισμός της χώρας και η κινεζοποίηση του προλεταριάτου. Το χρέος είναι ένα εργαλείο για τη συνέχιση αυτής της πολιτικής. Η λειτουργία αυτού του εργαλείου προβλέπει αναδιάρθρωση των ετήσιων τοκοχρεολυτικών δόσεων ανά διαστήματα και καθορισμό «πρωτογενών πλεονασμάτων» που χρησιμοποιούνται για τη σχετική μείωση του ύψους του χρέους. Οταν εξασφαλίζονται ο αποικισμός και η κινεζοποίηση, τα υπόλοιπα δεδομένα αλλάζουν, όπως έχει αποδειχτεί όλ' αυτά τα χρόνια.
Π.Γ.
