Οι ορίτζιναλ εθνικιστές έχουν τη μαγκιά να βγαίνουν στους δρόμους να καίνε σλαβομακεδονικές και αμερικάνικες σημαίες και να φωνάζουν τα εμετικά συνθήματά τους. Εκείνοι που προκαλούν τη νοημοσύνη μας είναι οι κυριλέ εθνικισταράδες, που καλύπτονται με την τήβεννο του αγνού πατριωτισμού και προσπαθούν να αναμοχλεύσουν τα εθνικιστικά πάθη στον ελληνικό λαό, χρησιμοποιώντας τα υλικά του 1992. Δηλαδή, τον βιασμό της Ιστορίας με όλους τους τρόπους.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν περιέλθει, βέβαια, σε γελοία θέση. Γιατί δεν έχουν την «τρέλα» των εθνικοφασιστών για να πάρουν τους δρόμους, ενώ από την άλλη το πολιτικό κλίμα δεν πολυσηκώνει τα καουμποηλίκια. Εχουν πάρει, λοιπόν, ύφος περίλυπο και θρηνούν για το χαμένο όνομα, προειδοποιώντας ταυτόχρονα για τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον.
Ο Γεωργουσόπουλος με τον Τριάντη έφτασαν στο σημείο να γράφουν ότι θα απαγορευτεί το όνομα… «Μακεδονικός χαλβάς» ή ότι θα απαγορευτεί στους Ελληνες της Μακεδονίας να δηλώνουν Μακεδόνες. Δεν μπαίνουν, όμως, στον κόπο να εξηγήσουν τίνι τρόπω θα επιτρέπεται στον κάτοικο των Σκοπίων να δηλώνει Μακεδόνας και θα απαγορεύεται στον κάτοικο της Θεσσαλονίκης ή στον κάτοικο του Σαντάνσκι της Βουλγαρίας να δηλώνει το ίδιο. Ο καθένας μπορεί να δηλώνει αυτό που αισθάνεται και κανείς δεν μπορεί να του το απαγορέψει, όπως μπορούμε να καταλάβουμε, χωρίς να καταβάλουμε ιδιαίτερο κόπο.
Το βαρύ πυροβολικό των επιχειρημάτων τους, όμως, είναι η παραχάραξη της Ιστορίας από την πλευρά της ηγεσίας των Σλαβομακεδόνων, που δηλώνουν απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων και τρισέγγονα του Μεγαλέξανδρου. Και λοιπόν; Δικαίωμά τους να ζούνε με τους δικούς τους εθνικούς μύθους. Μήπως η κυρίαρχη ιδεολογία του νεοελληνικού κράτους δεν στηρίζεται σε τέτοιους μύθους; Αν αρχίσουμε να τους απαριθμούμε, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Ετσι κι αλλιώς, οι εθνικοί μύθοι, που αναζητούν καταγωγές στην αρχαιότητα, είναι εξ ορισμού αντιεπιστημονικοί και πολιτικοκοινωνικά γελοίοι. Τυχαίο είναι που στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού αυτοί οι μύθοι έχουν σχεδόν εξαφανιστεί, γιατί το εθνικό ζήτημα έχει κατά βάση λυθεί;
Αφού, όμως, οι κυριλέ εθνικιστές ενοχλούνται τόσο από τους εθνικούς μύθους των Σλαβομακεδόνων και ανακαλύπτουν ακόμα και εδαφικές διεκδικήσεις (!), γιατί δεν μας λένε και πού θα στηριχτούν αυτές οι διεκδικήσεις; Σε ιστορικές αναφορές ή μήπως σε μειονοτικό πληθυσμό; Κι αν υπάρχει τέτοιος πληθυσμός, πώς μας προέκυψε; Ξαφνικά τα τελευταία χρόνια; Δεν έχει καμιά ιστορία σε τούτο τον τόπο; Δεν έχει προγόνους, προγονικές εστίες, περιοχή που κατοικεί; Γιατί δεν μας λένε τί υπέστησαν οι Σλαβομακεδόνες καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα; Γιατί δεν μιλούν για τον μαζικό διωγμό τους, τις φυλακίσεις, τις εξορίες, την αναγκαστική μετανάστευση, τις δημεύσεις των περιουσιών τους, την απαγόρευση όχι μόνο της εκπαίδευσης, αλλά ακόμα και της χρήσης της γλώσσας τους στις καθημερινές συναναστροφές, στα τραγούδια του πανηγυριού και στα μοιρολόγια που συνοδεύουν το ξόδι προσφιλών προσώπων; Και μόνο η απόκρυψη αυτής της πτυχής της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας είναι αρκετή για να αποκαλύψει τους σκοπούς τους.
Π.Γ.
