Οταν ακούς κραυγές για εθνική ενότητα, εργατικό κρέας μυρίζει. Κάθε φορά που οι κυβερνήσεις ετοιμάζονται να πάρουν αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα, σηκώνουν τον κουρνιαχτό του εθνικού κινδύνου. Μπορεί κάθε φορά αυτός ο κίνδυνος να αναφέρεται σε διαφορετική προέλευση και να περιγράφεται με διαφορετικές λέξεις και χρωματισμούς, πάντα όμως είναι εθνικός. Από την πεπατημένη δεν ξέφυγε –γιατί να το κάνει άλλωστε;– και ο σημερινός πρωθυπουργός, που διάνθισε την ομιλία του στη φιέστα του Ζαππείου, την περασμένη Δευτέρα, με μπόλικη εθνική κινδυνολογία και άφθονες δόσεις πατριωτικών εκκλήσεων. Είχε προηγηθεί ομιλία του στο υπουργικό συμβούλιο, κατά την οποία είπε ότι κινδυνεύει η εθνική μας ανεξαρτησία.
Οταν κινδυνεύει «το έθνος», τότε «το έθνος των εργαζόμενων» καλείται να πληρώσει τα βάρη που έχει δημιουργήσει «το έθνος των καπιταλιστών». Αυτή τη μορφή έχει πάρει ο δωσιλογισμός στις μέρες μας. Μη σας παραξενεύει ο χαρακτηρισμός. Μη κάνετε το λάθος να τον θεωρήσετε υπερβολικό. Αυτοί οι ίδιοι που είτε συνεργάστηκαν με τους κατακτητές την περίοδο της ναζιφασιστικής εισβολής είτε την έκαναν για τη Μέση Ανατολή, αυτοί οι ίδιοι που ματοκύλησαν εκείνους που διέθεσαν με ανιδιοτέλεια τους ζωές τους στον αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία, οι ίδιοι που απομύζησαν κάθε ικμάδα της χώρας και του λαού κατά την περίοδο του μοναρχοφασισμού και της χούντας των συνταγματαρχών, έχουν φορέσει μετά το 1974 τα κοινοβουλευτικά κοστούμια και εξακολουθούν το ίδιο έργο: απομυζούν κάθε φυσικό πόρο της χώρας και στραγγαλίζουν τους παραγωγούς, εργάτες και εργαζόμενη φτωχολογιά, με μοναδικό σκοπό την αποκόμιση του μέγιστου κέρδους και τη συσσώρευση ασύλληπτου πλούτου.
Οταν τα πράγματα ζορίζουν, όταν η απληστία τους και η απόλυτη αναρχία που προκαλεί το κυνήγι του κέρδους οδηγούν το σύστημα σε κρίση, τότε θυμούνται το «έθνος». Τότε γινόμαστε «όλοι ένα», όπως είπε ο Παπανδρέου. Οχι για να πληρώσουμε όλοι μαζί, ο καθένας ανάλογα με την οικονομική του κατάσταση, αλλά για να πληρώσουν οι πολλοί και να αυξηθούν τα κέρδη των λίγων. Γι’ αυτό μιλάμε για σύγχρονο δωσιλογισμό. Γιατί τα εθνικά τους κηρύγματα έχουν τη μορφή ενός καθαρού εκβιασμού, γκανγκστερικού τύπου. Οπως ακριβώς είχαν τα κηρύγματα των ταγματασφαλιτών και λοιπών δωσιλόγων της ναζιφασιστικής κατοχής, που προστατεύονταν από τα όπλα των κατακτητών. Σήμερα, στη θέση των κατακτητών είναι το κράτος της «μηδενικής ανοχής». Οπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος, μας λένε. ‘Η θα υποταχτείτε στο εθνικό κήρυγμα και θα αποδεχτείτε την πιο σκληρή λιτότητα ή θα αναλάβουν οι πραίτορες να σας υποτάξουν.
Κανένα έθνος δεν κινδυνεύει. Οχι μόνο γιατί το έθνος έχει οριστικά διασπαστεί σε ανταγωνιστικές τάξεις με ασυμβίβαστα συμφέροντα, αλλά και γιατί ο μόνος πραγματικός κίνδυνος είναι για τα υπερκέρδη και τον συσσωρευμένο πλούτο της κεφαλαιοκρατίας. Με τόσο συσσωρευμένο πλούτο στη χώρα κανένας κίνδυνος χρεοκοπίας δεν υπάρχει. Ας πάρουν απ’ αυτόν τον πλούτο για να πληρώσουν τα χρέη που οι ίδιοι δημιούργησαν. Επειδή, όμως, αυτό δεν θέλουν να το κάνουν, επειδή ο… πατριωτισμός τους εξαντλείται στη συσσώρευση κερδών, θέλουν ν’ αρπάξουν από το υστέρημα του εργάτη, του εργαζόμενου. Θέλουν να τον βυθίσουν σε ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια. Να του απαλλοτριώσουν κι αυτά τα ελάχιστα που κατάφερε να κατακτήσει από το 1974 και μετά. Ο,τι απέμεινε απ’ αυτό που ονομάζουμε κανονικές εργασιακές σχέσεις, κοινωνική ασφάλιση, πρόνοια, παροχές υγείας και παιδείας.
Ο πατριωτισμός που σαλπίζει ο Παπανδρέου είναι ίδιος με το δωσιλογισμό του παππού του. Είναι η πιο άγρια επίθεση του κεφάλαιου σε βάρος της εργασίας.
Π.Γ.
