Στην «Ανακοίνωση για τον Τύπο της Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων», που οργανώθηκε την περασμένη βδομάδα στον Περισσό, διαβάζουμε ότι «στη συζήτηση αναδείχτηκε και υπογραμμίστηκε η επικαιρότητα του σοσιαλισμού και ανταλλάχτηκαν σκέψεις για τους τρόπους προβολής και προώθησης αυτού του στόχου στον 21ο αιώνα». Διαβάζουμε ακόμη, ότι αποφασίστηκαν «μια σειρά από πρωτοβουλίες, οι οποίες μπορούν να αποτελέσουν ένα θετικό βήμα στην παραπέρα ανάπτυξη της αλληλεγγύης και της κοινής δράσης μεταξύ των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων». Μία απ’ αυτές τις πρωτοβουλίες, με τον αριθμό 4 σε σύνολο 15, είναι η εξής: «Καμπάνια για την επικαιρότητα του Σοσιαλισμού με την ευκαιρία της 90ής επετείου της μεγάλης Σοσιαλιστικής Οχτωβριανής Επανάστασης το 2007».
Θ’ αφήσουν να περάσει κι ένας χρόνος για να αναδείξουν την «επικαιρότητα του σοσιαλισμού» (τόσο πολύ τους κόφτει), όμως δεν είναι αυτό που θέλουμε να σχολιάσουμε. Για τη σχέση αυτών των κομμάτων με το σοσιαλισμό θέλουμε να μιλήσουμε. Δεν έχουμε ανάγκη να πάμε είκοσι χρόνια πίσω, τότε που υμνούσαν το σοσιαλισμό του Μπρέζνιεφ, ούτε δεκαπέντε, όταν υμνούσαν την περεστρόικα και τη γκλάσνοστ του Γκορμπατσόφ, μέχρι να τους πέσει το τείχος του Βερολίνου στο κεφάλι και να πνιγούν στα κύματα των «βελούδινων επαναστάσεων», με τις οποίες οι έως τότε «σύντροφοι» άλλαζαν χρώμα και πολιτικό προσανατολισμό. Μπορούμε να αναφερθούμε στο σήμερα, στη σημερινή σχέση αυτού του συρφετού με το σοσιαλισμό, στα πρότυπά του, στα μηνύματα που εκπέμπει προς το παγκόσμιο προλεταριάτο και ειδικά προς τη νέα βάρδια του.
Αν ένας νέος εργάτης ξυπνούσε σήμερα από βαθύ λήθαργο, κουβαλώντας ένα βαθύ αμνησιακό σοκ, και έπαιρνε στα χέρια του τη λίστα με τα 73 κόμματα που συνυπογράφουν την ανακοίνωση, θα έβρισκε ανάμεσά τους όχι μόνο πρώην κόμματα εξουσίας, αλλά και νυν κόμματα εξουσίας. ΚΚ Βιετνάμ, ΚΚ Ιράκ, ΚΚ Κίνας, ΚΕ Κορέας, ΚΚ Κούβας, ΑΚΕΛ. Μιλώντας λοιπόν για την επικαιρότητα του σοσιαλισμού, θα έπρεπε να μιλήσουν για το… σοσιαλισμό του Ιρακινού ΚΚ, που συμμετέχει στην κυβέρνηση των κατοχικών Κουΐσλιγκ. Για το πώς το ΑΚΕΛ οικοδομεί το… σοσιαλισμό στην Κύπρο, χέρι-χέρι με τον «αδίσταχτο, φανατικό αντικομμουνιστή, με πολιτική τη διπλή Ενωση, τον διαμελισμό της Κύπρου» Τάσσο Παπαδόπουλο (οι χαρακτηρισμοί είναι της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, τον Αύγουστο του 1977). Και βέβαια, θα έπρεπε να μιλήσουν για τον βιετναμέζικο, τον κουβανέζικο και προπαντός τον κινέζικο… σοσιαλισμό.
Ετσι είναι. Συνυπογράφοντας κείμενα για την επικαιρότητα του σοσιαλισμού μαζί με τους δωσίλογους της Βαγδάτης και τους νέους αυτοκράτορες του Πεκίνου, το δικό τους… σοσιαλιστικό πρότυπο αναδεικνύεις. Και επειδή οι δωσίλογοι της Βαγδάτης δεν έχουν τόσο θράσος ώστε να μιλήσουν για σοσιαλισμό, σου μένουν οι νέοι αυτοκράτορες του Πεκίνου. Αυτοί που έχουν μετατρέψει τη μεγαλύτερη χώρα του πλανήτη σ’ ένα τεράστιο γκέτο εκμετάλλευσης και εξαθλίωσης των εργατών, σε ατμομηχανή του παγκόσμιου καπιταλισμού. Αυτός ο… σοσιαλισμός, που ξαναγυρίζει την εργατική τάξη στην εποχή του «Ζερμινάλ» αποτελεί τη ζωντανή, την απτή συκοφάντηση του σοσιαλισμού.
Π.Γ.
