«Ακουσα, μάλιστα, ότι ο πρωθυπουργός σας δήλωσε ότι συμφωνεί με το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, απλώς ζητά μια χαλάρωση αυτού του Συμφώνου. Είναι σαν να λέει κανείς ότι συμφωνεί με την ιδέα να φοράει έναν ζουρλομανδύα, απλώς θέλει να τον έχει λίγο πιο χαλαρό. Και την ίδια στιγμή είναι έτοιμος, ως παραχώρηση για να χαλαρώσουν λίγο αυτόν τον ζουρλομανδύα, να προσχωρήσει πλήρως στη λογική της νεοφιλελεύθερης ανταπανάστασης, δηλαδή να δώσει όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που γκρεμίζουν τις κοινωνικές κατακτήσεις και τη δημοκρατία».
Αστραψε και βρόντηξε κατά του Ματέο Ρέντσι ο Αλέξης Τσίπρας, από το βήμα της συνέντευξης Τύπου που έδωσαν στη Ρώμη οι ευρωβουλευτές της «λίστας Τσίπρα». Τα ίδια περίπου είπε και τρεις μέρες μετά σε ανοικτή συγκέντρωση στην Πιάτσα Φαρνέζε της «αιώνιας πόλης». Κι εμείς τρίβαμε τ’ αυτιά μας για να σιγουρευτούμε ότι ακούμε καλά, ότι δεν ακούμε φωνές σαν την Ζαν ντ’ Αρκ.
Διότι δεν πέρασε πολύς καιρός που από την Αθήνα ο Τσίπρας εκθείαζε την πολιτική Ρέντσι. Ελεγε στο εκλεκτό κοινό των τραπεζιτών, βιομηχάνων, μανατζαραίων, δημοσιογράφων που συγκεντρώθηκε στο ετήσιο συνέδριο του Economist:
«Το αίτημα για την άμεση διευκόλυνση των προϋποθέσεων για την ανάπτυξη διατυπώνεται πλέον ανοιχτά από τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά και από κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου:
α) για τη χαλάρωση των δημοσιονομικών περιορισμών του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης,
β) την τροποποίηση του όρου του ευρωπαϊκού δημοσιονομικού συμφώνου για την ετήσια μείωση του λόγου του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ κατά το ένα εικοστό του, όταν αυτό υπερβαίνει το 60%, και
γ) για ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδύσεων. Μια παραλλαγή της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ για ένα “ευρωπαϊκό NewDeal”».
Στο συνέδριο του Economist στην Αθήνα υμνούμε τη «χαλάρωση» που προτείνει ο Ρέντσι και τη βαφτίζουμε παραλλαγή των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνέντευξη Τύπου των «αριστερών» της Ρώμης χαρακτηρίζουμε την ίδια πολιτική «χαλάρωση του ζουρλομανδύα». Ανάλογα με το ακροατήριο και οι απόψεις!
Δεν μπορούσε, βέβαια, να πάει στη Ρώμη και να υμνήσει τον Ρέντσι ο Τσίπρας. Ο Ρέντσι είναι ο βασικός πολιτικός αντίπαλος των «Τσιπραίων» της Ιταλίας, αυτός που με το 41% τους πάτησε, περιορίζοντάς τους στο 4%. Στην Αθήνα, όμως, που μπαίνει συνεχώς το ερώτημα «πώς θα κάνετε την ΕΕ να αλλάξει πολιτική;», ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δείξει ότι έχει συμμάχους. Και υποδεικνύει τον Ρέντσι και… λιγουλάκι τον Ολάντ. Τις «κυβερνήσεις του Νότου», όπως τις λέει.
Οταν μάλιστα το κοινό δεν είναι λαϊκό, αλλά καθαρά αστικό, όπως στο συνέδριο του Economist, τότε η αναζήτηση κοινών πολιτικών προτάσεων με τον Ρέντσι και με τον σύμβουλο της Μέρκελ Χανς-Βέρνερ Ζιν αποτελεί ένα είδος διαπιστευτηρίων προς αυτό το αστικό κοινό, που έχει δυνατότητες επηρεασμού των πολιτικών εξελίξεων. Για να γίνει αποδεκτός απ’ αυτό το κοινό ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας υπενθυμίζει πως κατά βάση καταθέτει τις ίδιες προτάσεις με τον Ρέντσι και τον Ζιν.
Υπάρχουν κάποιοι αφελείς οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, που υποστηρίζουν ότι αυτή η διγλωσσία είναι απαραίτητη για να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία και μετά να εφαρμόσει μια φιλολαϊκή πολιτική σε κόντρα με όλους τους αστούς συνομιλητές του. Υποστηρίζουν, δηλαδή, ότι «θα τους τη φέρει». Δε θα μπούμε σε συζήτηση επ’ αυτής της βλακώδους άποψης. Απλά, καλούμε τους υποστηρικτές της να τη χαράξουν σ’ ένα μαχαίρι, για να κόψουν μ’ αυτό το χέρι τους όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση και διαπιστώσουν ότι εξαπατήθηκαν.
Π.Γ.
