Γιατί κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές φουντώνουν οι κάθε είδους διεργασίες και διαδικασίες αναζήτησης «μιας άλλης Αριστεράς»; Μια έρευνα στο αρχείο μας επιβεβαίωσε αυτή την αίσθηση. Ολα τα «κορυφαία γεγονότα» που σχετίζονται μ’ αυτό το ζήτημα έχουν οργανωθεί -όλως τυχαίως- σε περιόδους με έντονη την οσμή εκλογών. (Αντίστοιχα, γεγονότα που αφορούν την αναζήτηση «ενός νέου εργατικού κινήματος» κορυφώνονται όταν υπάρχουν εκλογές σε συνδικαλιστικούς χώρους).
Ακόμα και σημειολογικά, έχουμε το εξής αξιοσημείωτο: μια μεγάλη μερίδα αυτών που επαγγέλλονται την επαναστατική ανατροπή ενεργοποιείται πιο έντονα από κάθε άλλη φορά κατά τις προεκλογικές περιόδους, δείχνοντας έτσι ότι οι εκλογές για τους κάθε είδους «αντιπροσωπευτικούς» θεσμούς της αστικής δημοκρατίας (συνδικάτα, τοπική αυτοδιοίκηση, κοινοβούλιο) αποτελούν γι’ αυτούς το μείζον πεδίο παρέμβασης. Ετσι δημιουργείται εξαρχής μια αντίφαση στους όρους. Επαναστατική ανατροπή και εκλογές ως μείζον πεδίο πολιτικής παρέμβασης είναι νερό και λάδι.
Το παράδειγμα της Γαλλίας, στο οποίο αναφερθήκαμε στο σημείωμά μας την προηγούμενη βδομάδα είναι διδακτικό για το πού οδηγεί η αναγόρευση των εκλογών σε μείζον πεδίο πολιτικής παρέμβασης. Η οιονεί Αριστερά της επαναστατικής ανατροπής, αποκομμένη από κοινωνικά στηρίγματα, ανίκανη να επικοινωνήσει με τα κομμάτια της ριζοσπαστικής αντίστασης στο σύστημα, αποστασιοποιημένη (αν όχι αντίθετη) από τα κύματα της νεολαιίστικης αντιβίας στα προάστια, σύρθηκε σαν σκυλάκι στον καναπέ των Σοσιαλιστών, με μια κοντόφθαλμη αντι-Σαρκοζί τακτική στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.
Στην πραγματικότητα, αυτή η Αριστερά είναι μια ηττημένη Αριστερά που προσπαθεί απλώς να διαχειριστεί την κρίση της. Μια Αριστερά που δεν πιστεύει στην επαναστατική ανατροπή, μια Αριστερά που αισθάνεται βολεμένη στις παρυφές του συστήματος και δεν θέλει να χάσει τη βολή της. Δεν είναι τυχαία η στάση αυτής της Αριστεράς έναντι της λαϊκής και επαναστατικής αντιβίας, που αποτελεί πρόβλημα-κλειδί για τις εξελίξεις στην εποχή μας. Ετοιμη να χαιρετίσει τη λαϊκή αντιβία όταν εκδηλώνεται στις εσχατιές του κόσμου, «κόβει λάσπη» όταν αυτή ξεσπά στο εθνικό της περιβάλλον. Τότε δηλαδή που μετράει πραγματικά η τοποθέτηση κάθε πολιτικής δύναμης. Ποια είναι η στάση αυτής της Αριστεράς στη Γαλλία ως προς το ζήτημα των φυλακισμένων αγωνιστών της Action Directe; Ποια είναι η στάση αυτής της Αριστεράς στη χώρα μας στις διώξεις των τελευταίων ετών κατά μελών (ή φερόμενων ως μελών) της 17Ν και του ΕΛΑ; Απουσία στην καλύτερη περίπτωση, λάσπη και πρακτορολογία στη χειρότερη. Ιδια στάση και απέναντι στη χωρίς οργανωμένο χαρακτήρα διάχυτη νεολαιίστικη αντιβία.
Η εκλογική παρέμβαση, λοιπόν, αποτελεί όρο επιβίωσης γι’ αυτή την Αριστερά. Της δίνει λόγο ύπαρξης. Της επιτρέπει να ενεργοποιεί και να περιχαρακώνει τις λιγοστές δυνάμεις της και να αναπαράγεται μέσα στη συστημική πολιτική πράξη. Είναι το άλλοθι για άτομα αδρανοποιημένα και οργανώσεις που τους το προσφέρουν. Ενα άλλοθι βολικό για όλους, αφού μετατρέπουν την αδυναμία τους σε θεωρία και τη φορτώνουν «στις μάζες».
Π.Γ.
