«”Τι θέλει η Ευρώπη;”. Αυτό είναι το ερώτημα που εσείς οι Ελληνες θέτετε στην Ευρώπη και βεβαίως ξέρετε ποια είναι η απάντηση, ότι θέλετε τον κ. Τσίπρα ως πρωθυπουργό»!
Αυτό ήταν το πρώτο ερώτημα που έθεσε στο ακροατήριό του ο «πολύς» Σλάβοϊ Ζίζεκ, καλεσμένος σε προεκλογική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα. Από την εισαγωγή ακόμη φρόντισε να καταστήσει σαφές, ότι δεν ήρθε στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για να μιλήσει ως κοινωνιολόγος, κρατώντας μια απόσταση και προσπαθώντας να δει αντικειμενικά τα γεγονότα, αλλά ότι ήρθε για να μιλήσει «κατά παραγγελίαν» (το αν αυτό έχει και ταρίφα, καταπώς το συνηθίζουν πολλοί διανοούμενοι, δεν το ξέρουμε και δεν μας ενδιαφέρει).
Ολόκληρη η ομιλία του ήταν ένα ποτ-πουρί από φληναφήματα με παραδείγματα από… Τομ και Τζέρι και… Τζον Λένον, ανάκατα μ’ ένα ακατάσχετο γλείψιμο στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα:: «Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, αντίθετα, είναι η μοναδική ευκαιρία για την Ευρώπη, που πολύ απέχει από το να αποτελεί απειλή για την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει μια ευκαιρία στην Ευρώπη να ξεφύγει από την αδράνεια και να βρει έναν νέο δρόμο» – «Είναι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, πραγματικά, ένας επικίνδυνος εξτρεμιστής; Οχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ για να φέρει τη ρεαλιστική, κοινή λογική. Για να καθαρίσει το χάος που δημιούργησαν άλλοι» – «Εσείς, δεν καταστρέφετε τίποτα, αντιδράτε στον τρόπο με τον οποίο το σύστημα το ίδιο αυτοκαταστρέφεται» – «Και μετά, υπάρχει και η εξαίρεση, εσείς, ο ΣΥΡΙΖΑ, το πραγματικό θαύμα» – «Θα πρέπει να κάνει τη δουλειά, που θα έπρεπε να είχαν ήδη κάνει οι άλλοι, έτσι ώστε να δημιουργήσει ένα καλύτερο κράτος και να καθαρίσει τον κρατικό μηχανισμό από τις πελατειακές σχέσεις. Ξέρω, είναι δύσκολο και βαρετό» – «Αν περιμένει κανείς για τη σωστή στιγμή, αυτή η στιγμή ποτέ δεν θα έρθει. Κάθε παρέμβαση, γίνεται πρόωρα» – «Ετσι, τώρα, είναι μεγάλη μου τιμή, να δώσω τη σκυτάλη του λόγου στον μελλοντικό σας πρωθυπουργό».
Είμαστε σίγουροι ότι πολλοί θ’ απογοητεύτηκαν από τον αφόρητα φτηνό και κοινότυπο λόγο του «μεγάλου διανοητή». Το λάθος τους βρίσκεται στο «μεγάλος διανοητής» που πίστευαν για τον Ζίζεκ, υποκύπτοντας με ευκολία στο μοντέλο του «λάιφ στάιλ ριζοσπαστισμού», που διαμορφώνεται σε κάποιες πανεπιστημιακές έδρες και διακινείται ανά την υφήλιο, με τη στήριξη αστικών κομμάτων, αστικών ινστιτούτων, καπιταλιστικών ιδρυμάτων, αστικών ΜΜΕ, χωρίς κανείς στις κορυφές του συστήματος να ενοχλείται.
Οι διανοούμενοι τύπου Ζίζεκ (είναι αρκετοί) είναι τόσο «αντισυστημικοί», τόσο ενοχλητικοί για το σύστημα, που βρίσκουν πάντοτε ανθρώπους να τους καλούν και να τους χρηματοδοτούν, άφθονη προβολή από τα αστικά ΜΜΕ, διάσημες πανεπιστημιακές έδρες. Φανταστείτε ότι ο Μαρξ ουδέποτε έγινε πανεπιστημιακός, κάντε τις συγκρίσεις μ’ εκείνους που «σκοτώνονται» τ’ αμερικάνικα πανεπιστήμια ποιο θα τους πρωτοκαλέσει και καταλήξτε στις κρίσεις σας.
Αυτού του τύπου οι διανοούμενοι, οι δήθεν ριζοσπάστες, εικονοκλάστες, αιρετικοί δεν είναι παρά τα καρυκεύματα στη βρόμικη σαλάτα της αστικής ιδεολογίας. Είναι εκείνοι που κλείνουν το καπάκι της χύτρας για να μην εκτιναχτεί. Κάποιοι μπορεί να έχουν συνεισφέρει κάτι σε ειδικά επιστημονικά πεδία, στον τομέα των κοινωνικών επιστημών, όμως, συγκροτούν όλοι μαζί μια κρίσιμη αντεπαναστατική μάζα. Μόνο που αυτοί δεν λειτουργούν όπως ο παπάς και ο χωροφύλακας. Είναι άλλος ο ρόλος τους, πιο σύνθετος, πιο ντελικάτος, πιο σημαντικός τελικά για το σύστημα.
Π.Γ.