Δεν θα σχολιάσουμε βέβαια την τροτσκιστική γκρούπα που ανακοίνωσε με κάθε επισημότητα ότι η επανάσταση ξεκίνησε («Μαρξιστική Φωνή»). Θ’ ασχοληθούμε με τους πιο… σοβαρούς και… μετριοπαθείς. Αυτούς που έχουν κάνει σπίτι τους την πλατεία Συντάγματος, προσδοκώντας ν’ αντλήσουν από εκεί εκλογικά οφέλη, γλείφοντας με αηδιαστικό τρόπο τον κόσμο και υποκλινόμενοι στις πιο αντιδραστικές πλευρές του «κινήματος» που έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες εβδομάδες.
Βέβαια, η μεγάλη μάζα, αυτή που κατεβαίνει στο Σύνταγμα κάθε Κυριακή και κάνει μια πραγματικά εντυπωσιακή παρουσία, αδιαφορεί παντελώς για τη «λαϊκή συνέλευση» της πλατείας. Ενδεχομένως να αγνοεί και την ύπαρξή της. Υπάρχει, όμως, ένας μικρότερος αριθμός ανθρώπων (δυο-τρεις χιλιάδες) που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στη συνέλευση και απ’ αυτόν τον κόσμο προσπαθούν να αντλήσουν εκλογική πελατεία οι μασκαρεμένοι «μη κομματικοί» που μανιπουλάρουν την κατάσταση.
Ο κ. Τσίπρας, απαντά εκστασιασμένος σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, ότι το κίνημα των «αγανακτισμένων» είναι ικανό να φέρει πολιτική μεταβολή. «Οι μέρες που ζούμε είναι μέρες τομής. Η μαζική παρουσία του κόσμου θα φέρει σίγουρα πολιτική μεταβολή». Στη συνέχεια διαπίστωσε ότι η κυβέρνηση «δεν υφίσταται» και με το γνωστό εξυπνακίστικο ύφος του συμπλήρωσε: «απλά πρέπει κάποιος να το πει και στον Πρωθυπουργό».
Ο νηστικός καρβέλια ονειρεύεται. Ομως ο κ. Τσίπρας δεν είναι τόσο αφελής ώστε να ονειρεύεται μια πολιτική μεταβολή με το κόμμα του επικεφαλής ενός μεγάλου συνασπισμού. Αυτά είναι απλώς προεκλογική προπαγάνδα. Αλλωστε, το κάζο των συντρόφων του στην Πορτογαλία, μόλις προχθές, είναι διδακτικό και για τον ίδιο. Εκείνο που ονειρεύεται, όπως κάθε λιγούρης ψηφοσυλλέκτης, είναι να τσιμπήσει κάποια ψηφαλάκια μέσα στην τούρλα του Σαββάτου, μέσα στη γενική διαμαρτυρία και απογοήτευση.
Αν ο Τσίπρας έχει κάθε λόγο ως χυδαίος ψηφοθήρας να λέει τέτοιες παπαριές, τι να πεις για την… αντικαπιταλιστική ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που «χαιρετίζει τον αγωνιζόμενο λαό, αγανακτισμένο και αποφασισμένο, που παίρνει την υπόθεση στα χέρια του» και εκφράζει τη σιγουριά της ότι «οι εργαζόμενοι, η νεολαία και όλος ο λαός θα κλιμακώσει τον αγώνα διαρκείας, με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, για να μην περάσει το Μνημόνιο 2 (Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα) και το Σύμφωνο για το Ευρώ, για να ανατραπεί η άθλια κυβέρνηση Παπανδρέου και όλο το σάπιο πολιτικό σκηνικό, που εξυπηρετεί το κεφάλαιο».
Αφήνουμε στην άκρη το στόχο περί ανατροπής «του σάπιου πολιτικού σκηνικού που εξυπηρετεί το κεφάλαιο», που υπονοεί ότι χωρίς επαναστατική αλλαγή μπορεί να υπάρξει ένα πολιτικό σκηνικό που δεν θα εξυπηρετεί το κεφάλαιο (Σχολή δημιούργησε ο Περισσός με τη διά των εκλογών «λαϊκή εξουσία») και μένουμε μόνο στη διαπίστωση ότι ο λαός «παίρνει την υπόθεση στα χέρια του».
Τίνι τρόπω συμβαίνει αυτό; Με τις μούτζες, τα ουστ, τις σφυρίχτρες και τις περιοδικές περατζάδες στο Σύνταγμα; Αντί να υποβληθεί σε θετική κριτική αυτό το «κίνημα», να υποδειχτούν οι αυταπάτες, οι ανεπάρκειες και οι αναπηρίες του, αντί να προωθηθούν αιτήματα που να μπορούν να πάνε αυτόν τον κόσμο ένα βήμα μπροστά, έχουμε το πιο αισχρό γλείψιμό του, που υποδεικνύει ότι οι κύριοι αυτοί είναι ευχαριστημένοι με ένα ειρηνικό κίνημα διαμαρτυρίας, από το οποίο ευελπιστούν να αντλήσουν μια μικρή εκλογική επιρροή.
Π.Γ.
