Αν πιστέψουμε την προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, στο λεγόμενο ευρωπαϊκό Νότο συντελείται μια κοσμογονία. Με δειλά έστω βήματα, οι κυβερνήσεις Ρέντσι και Βαλς ορθώνουν ανάστημα στην μερκελικής έμπνευσης λιτότητα και απαιτούν μια άλλη πολιτική. Για την ισπανική και την πορτογαλική κυβέρνηση δε γίνεται λόγος (πού οι εποχές που ο Τσίπρας αποθέωνε τον Ραχόι, τον «ισπανό Σαμαρά», όπως έλεγε, διότι υποτίθεται ότι αντιστάθηκε και δεν έβαλε την Ισπανία σε μνημόνιο!), όμως Γαλλία και Ιταλία αρκούν, αφού είναι η δεύτερη και η τρίτη οικονομική δύναμη της Ευρωζώνης και με αυξημένη πολιτική ισχύ.
Σε πρόσφατο άρθρο του στην ΕφΣυν, ο Τσίπρας το είπε καθαρότερα από κάθε άλλη φορά: «Πράγματι κάτι αλλάζει στην Ευρώπη. Η συντονισμένη αντίδραση της Γαλλίας και της Ιταλίας σε αυτές τις πολιτικές είναι στην πράξη, η αμφισβήτηση της ταύτισης της ευρωζώνης με τη λιτότητα». Κατηγόρησε δε τον Σαμαρά, ότι «βάζει την Ελλάδα απέναντι στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου» και «αντί να το κάνει σημαία (σ.σ. την υποτιθέμενη γαλλοϊταλική μάχη κατά της λιτότητας), τάσσεται με το στρατόπεδο του Βερολίνου».
Η πλάκα είναι πως ο Ρέντσι στην Ιταλία κατηγορείται από την προσκείμενη στο κόμμα του συνδικαλιστική γραφειοκρατία για «μπερλουσκονισμό», ενώ οι Ολάντ-Βαλς δέχονται συντονισμένα πυρά από την λεγόμενη αριστερή πτέρυγα του PSF, η οποία τους κατηγορεί για αντιαναπτυξιακές πολιτικές λιτότητας, εναρμονισμένες με την πολιτική Μέρκελ! Καλά λένε «ουδείς προφήτης εν τη εαυτού πατρίδι». Μόνον ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ «βλέπουν» στροφή της ιταλικής και της γαλλικής κυβέρνησης ενάντια στη λιτότητα. Αντίθετα, οι αριστερές πτέρυγες στα ίδια τους τα κόμματα τους χτυπούν άσχημα.
Δεν πρόκειται απλώς για απατηλή προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, που επιδεικνύει ανύπαρκτους συμμάχους. Πρόκειται για αντιδραστική προετοιμασία ενόψει μιας αυριανής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (με συμμάχους ή μη).
Πράγματι, κάτι αλλάζει στην ΕΕ, μόνο που αυτό που αλλάζει δεν έχει καμιά σχέση με τα εργατικά συμφέροντα. Αντίθετα, έχει σχέση με τον διιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Η γαλλική και η ιταλική αστική τάξη, στριμωγμένες από την κρίση, αναζητούν ένα άλλο μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής, που θα τους επιτρέψει να ανακάμψουν και να μειώσουν την απόσταση που τις χωρίζει από τη γερμανική αστική τάξη, η οποία με τη σειρά της έχει κάθε λόγο να επιμένει στην πολιτική της απόλυτης δημοσιονομικής πειθαρχίας, η οποία επέτρεψε στο γερμανικό ιμπεριαλισμό να αποκτήσει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.
Η μικρή δημοσιονομική χαλάρωση, την οποία προωθούν ο Ρέντσι και οι Ολάντ-Βαλς, αφορά τη δυνατότητα στήριξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού στις χώρες τους, η οποία εξελίσσεται παράλληλα με τις επιθέσεις ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα και στο πολυδιαφημισμένο κοινωνικό κράτος. Απόδειξη, ο εργασιακός νόμος που προωθεί ο Ρέντσι και η καρατόμηση των κοινωνικών δαπανών που αποφάσισαν οι Ολάντ-Βαλς (αυτή ήταν και η αιτία που οδήγησε εκτός κυβέρνησης τον Μοντμπούρ, τη Φιλιπετί και τον Αρνό).
Οταν αυτή η πραγματική τάση της Γαλλίας και της Ιταλίας παρουσιάζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ ως το αντίθετό της, δεν έχουμε παρά την ιδεολογική προετοιμασία για μια αντίστοιχη πολιτική από μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, θα εμφανίσουν ως προοδευτική διακυβέρνηση μια πολιτική όπως αυτή που εφαρμόζουν οι Ρέντσι και Ολάντ-Βαλς. Γι’ αυτό μιλάμε για αντιδραστική προετοιμασία.
Π.Γ.