«Οι συχνές αλλαγές της δομής και η αλόγιστη μείωση της θητείας (που όλοι θέλουν και επιδιώκουν, έτσι όπως προβάλλεται) μήπως έχει ως συνέπεια την αποσταθεροποίηση της αμυντικής ικανότητας;
Οι πειραματισμοί με διάφορες κατηγορίες ενόπλων που στρατιωτικοποιούν τη ζωή των νέων, βελτιώνουν την αμυντική θωράκιση της χώρας; Μήπως έτσι αντικαθιστούν τον πατριωτισμό με τη νοοτροπία μισθοφόρου;
Δεν είναι επικίνδυνη η αποδέσμευση των νέων από την υποχρέωση και το δικαίωμα να υπηρετούν την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας από εξωτερικούς κινδύνους;».
Γιώργος Καρατζαφέρης; Στυλιανός Παπαθεμελής; Σύνδεσμος Αποστράτων Αξιωματικών; Ομιλος φίλων των ενόπλων δυνάμεων; Οσο και να ψάξετε σ’ αυτή την κατεύθυνση λάθος απαντήσεις θα δίνετε. Δύσκολα θα πάει το μυαλό σας στον συντάκτη του παραπάνω κειμένου. Είναι η «Κίνηση για την Εθνική Αμυνα», μετωπική οργάνωση του Περισσού στο χώρο των απόστρατων και των εν γένει στρατόγκαυλων και το αγωνιώδες κείμενό της, «με αφορμή τις πρόσφατες ανακοινώσεις του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, περί νέας δομής και για τις αποστολές των Ενόπλων Δυνάμεων», δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη» (7.12.04), υπό τον τίτλο «Αποσταθεροποίηση της αμυντικής ικανότητας».
Η διαμαρτυρία για τη μείωση της στρατιωτικής θητείας προκαλεί ανατριχίλα σε κάθε αριστερό που αναλογίζεται ότι για δεκαετίες η Αριστερά και το μαζικό κίνημα είχαν ως βασικό νεολαιίστικο αίτημα τη μείωση της θητείας. Θα μας επιτρέψετε, όμως, αυτό να το θεωρήσουμε το έλασσον. Το μείζον είναι η λογική που οδηγεί εκεί, η οποία ξεπηδά από κάθε φράση του κειμένου. Είναι η λογική της αναγόρευσης του αστικού στρατού σε υπερταξικό-εθνικό θεσμό, αποστολή του οποίου είναι η άμυνα της χώρας και του λαού.
Πρόκειται για την ανατροπή του μαρξισμού και την άρνηση της ιστορικής πείρας. Ο στρατός είναι όργανο ταξικής κυριαρχίας. Αποστολή του είναι πρωτίστως η καταστολή του εσωτερικού εχθρού και η προώθηση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης στο εξωτερικό. Αυτό ισχύει για κάθε αστικό στρατό, είτε πρόκειται για το στρατό της ιμπεριαλιστικής Αμερικής είτε γι’ αυτόν της εξαρτημένης Ελλάδας. Οσο για τη σχέση των νέων μ’ αυτόν, είναι μια σχέση υποταγής, σύνθλιψης της προσωπικότητάς τους, διαπαιδαγώγησης στο εθνικιστικό και φυλετικό μίσος, στρέβλωσης της συνείδησής τους και αλλοτρίωσης της προσωπικότητάς τους.
Η σχέση των κομμουνιστών μ’ αυτόν τον στρατό, μέσα ή έξω από τις τάξεις του, ήταν πάντοτε μια σχέση σύγκρουσης. Μια σχέση σύγκρουσης τελικός στόχος της οποίας είναι η συντριβή αυτού του στρατού από την ένοπλη λαϊκή επανάσταση. Γι’ αυτό και οι κομμουνιστές ήταν πάντα φακελωμένοι στο στρατό. Οσο πιο μαζικός ήταν ο στρατός τόσο σκληρότερος ήταν ο διωγμός τους. Σήμερα που ο στρατός γίνεται ολοένα και περισσότερο μισθοφορικός η σχέση του με την εργαζόμενη κοινωνία και τη νεολαία της, σχέση αντιπαράθεσης, σχέση εχθρική, γίνεται ολοένα και πιο καθαρή. Μόνο οι άνθρωποι του Περισσού δεν τη βλέπουν. ‘Η μάλλον δεν θέλουν να τη δουν. Γιατί έχουν διαλέξει στρατόπεδο. Εχουν προ πολλού εγκαταλείψει το στρατόπεδο της επανάστασης και έχουν ενταχθεί στο στρατόπεδο της αστικής εξουσίας, βγάζοντας το πιο άθλιο ρεφορμιστικό πρόσωπο ακόμα και για θεσμούς όπως ο αστικός στρατός.
Π.Γ
