Η λέξη «διάλογος» γνωρίζει και πάλι δόξες. Αν δεν είχαμε και τα πασοκικά καραγκιοζιλίκια, θα κυριαρχούσε στο δημόσιο λόγο. Ολοι θέλουν «διάλογο» για το Ασφαλιστικό. Η κυβέρνηση όπως τον εννοεί, η ΓΣΕΕ τάχα με άλλη ατζέντα, το ΠΑΣΟΚ συντεταγμένο, ο Πολυζωγόπουλος (της ΟΚΕ) ειλικρινή και πάει λέγοντας. Τους εργαζόμενους, βέβαια, κανένας δεν τους ρωτά και πάλι. Αυτούς έχει αναλάβει να τους «εκπροσωπήσει» ο παρδαλός συρφετός της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ειδικευμένος στο να ξεπουλά δικαιώματα και αιτήματα σε κάποια τραπέζια «διαλόγου».
Πάνω σε τι να «διαλεχτεί» η εργατική τάξη με την κυβέρνηση που εκπροσωπεί τους καπιταλιστές; Πάνω στο πόσα ακόμα από τα ασφαλιστικά της δικαιώματα θα χάσει; Βλέπετε καμιά άλλη βάση «διαλόγου»; Ακόμα και η ΓΣΕΕ με την ΑΔΕΔΥ έχουν εγκαταλείψει το παλιό αίτημα της κατάργησης των αντιασφαλιστικών νόμων του 1990-92. Αν υπάρξει «διάλογος», αυτός δεν θα έχει άλλο περιεχόμενο εκτός από τη διαπραγμάτευση των όρων μιας παράδοσης χωρίς μάχη. Δηλαδή, σε κάθε περίπτωση χαμένοι οι εργαζόμενοι, θα πρέπει να παραδεχτούν αμαχητί πως το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να παρακαλέσουν το νικητή να μην τους επιβάλλει τους πλέον επαχθείς όρους, αλλά να τους γλυκάνει λίγο με κάποια κλιμάκωση.
Οποιος έχει μια τέτοια αντίληψη ας την πει ανοιχτά και ας πράξει αναλόγως. Ομως, χρειάζεται και μια στοιχειώδης σοβαρότητα απέναντι στη δήθεν άρνηση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να προσέλθει στο «διάλογο». Παμπάλαιο το κόλπο, δεν είναι η πρώτη φορά που εφαρμόζεται. Το παίζουμε τάχα αδιάλλακτοι και ντούροι ταξικοί, αφήνουμε το χρόνο να κυλά και την κυβέρνηση να κάνει τη δουλειά της, κάνουμε μετά καναδυό συλλαλητήρια και καμιά 24ωρη απεργία και όταν ο νόμος ψηφίζεται αράζουμε και… πάμε γι’ άλλα.
Τρεις είναι οι όροι για να μπορέσει η εργατική τάξη και μαζί της όλοι οι εργαζόμενοι να δώσει με αξιώσεις τη μάχη για την υπεράσπιση του ασφαλιστικού:
1. Καμιά συμμετοχή στο κακόφημο «διάλογο», σε όλες τις φάσεις του. Αγώνας στο δρόμο από τώρα, για να αρχίσουν να διαμορφώνονται όροι ουσιαστικής αντίστασης.
2. Καμιά εμπιστοσύνη στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Ευθεία αμφισβήτηση κάθε μορφής εκπροσώπησης από τους αστικοποιημένους θεσμούς του συνδικαλιστικού κινήματος.
3. Διατύπωση ταξικών ασφαλιστικών αιτημάτων και επιθετική διεκδίκησή τους και όχι υπεράσπιση του σημερινού status quo, που συνιστά ένα επίσης αντεργατικό ασφαλιστικό πλαίσιο.
Μπροστά στους εργαζόμενους δυο επιλογές ανοίγονται σήμερα: ή θα υψώσουν από τώρα λευκή σημαία, ζητώντας έλεος από τον αντίπαλο, ή θα βγουν στο δρόμο μαχητικά και αποφασισμένοι να σπάσουν τα όρια της αστικής νομιμότητας.