Ενα ακόμη νομοσχέδιο που σαρώνει εργατικά δικαιώματα πέρασε από τη Βουλή. Αβρόχοις ποσί. Χωρίς η κυβέρνηση να ματώσει, ούτε στη Βουλή, ούτε -πολύ περισσότερο- έξω απ’ αυτή.
Στη Βουλή η αντιπολίτευση περιορίστηκε στα τετριμμένα. Κριτική, ενστάσεις, καταψήφιση. Χωρίς κραυγές, χωρίς θεαματικές αποχωρήσεις (λίγο πριν την ψηφοφορία έφυγε το ΠΑΣΟΚ). Πολιτισμένα πράγματα. Αλλωστε, στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που εκ των πραγμάτων αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της αντιπολίτευσης, την ίδια στιγμή αρθρογραφούσαν υπέρ των μεταρρυθμίσεων και ασκούσαν κριτική στην κυβέρνηση για… ατολμία. Για να μην πούμε για την παλαιότερη απόπειρα του ΠΑΣΟΚ να θεσμοθετήσει τα ίδια ακριβώς πράγματα, για τις ιδιωτικοποιήσεις, που επί των ημερών του γνώρισαν τη μεγαλύτερη άνθιση, και για τη φασιστική θεωρία των «ρετιρέ», που αυτό λάνσαρε.
Εξω από τη Βουλή τα ίδια. Μια 24ωρη γενική απεργία από τη ΓΣΕΕ και άλλη μια 24ωρη στις ΔΕΚΟ και το σύνθημα εδόθη: τώρα πάμε για τα γιορτινά ψώνια. Κινητοποιήσεις εθιμοτυπικές, χωρίς πνοή, χωρίς προετοιμασία, χωρίς προοπτική, τουφεκιές για την τιμή των όπλων. Με λίγο παραπάνω κόσμο και στην απεργία και στις συγκεντρώσεις. Για να είναι επιεικώς αξιοπρεπής αυτή της Αθήνας επιστρατεύτηκαν και πούλμαν για να μεταφέρουν «φίλιες δυνάμεις» από την επαρχία (ευκαιρία και για ψώνια). Και εκείνοι που απήργησαν και εκείνοι που κατέβηκαν στις συγκεντρώσεις για την τιμή των όπλων το έκαναν. Περισσότερο ως ηθικό χρέος, παρά ως κατάθεση δύναμης, ως πράξη που εγγράφει υποθήκες για μελλοντική κλιμάκωση.
Γι’ αυτό και εμείς βάζουμε για μια ακόμη φορά το ερώτημα: ως πότε; Ως πότε θα σερνόμαστε αξιοθρήνητοι πίσω από πολιτικάντηδες και γραφειοκράτες συνδικαλιστές; Ως πότε θα αναθέτουμε στον κάθε Γιωργάκη και στον κάθε Πολυζωγόπουλο να μας αντιπροσωπεύουν, να μιλούν αυτοί για λογαριασμό μας; Ως πότε θα εθελοτυφλούμε;
Η λέξη συνέλευση έχει εξαφανιστεί από το εργατικό λεξιλόγιο. Εχει ταυτιστεί μόνο με την εκλογοαπολογιστική. Μαζεύονται μερικοί, την τρίτη φορά έχουν απαρτία, ρυθμίζουν τα των εκλογών και αυτό ήταν. Οι εργαζόμενοι δεν συζητούν για τα προβλήματά τους, δεν αγωνιούν, δεν υποβάλλουν και δεν κρίνουν προτάσεις και αντιπροτάσεις, δεν συναποφασίζουν. Ολες οι διαδικασίες καθορίζονται από μια χούφτα εκπροσώπους. Αυτοί σκέπτονται για μας, πριν από μας, χωρίς εμάς. Πλήρης κοινοβουλευτικοποίηση.
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Και βέβαια, βολεύει και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που λειτουργεί και αναπαράγεται χωρίς περιττές ενοχλήσεις, και το σύστημα του καπιταλισμού, που εξασφαλίζει τον έλεγχο των κοινωνικών δράσεων και αντιδράσεων. Ας είμαστε ειλικρινείς, όμως. Δεν το κέρδισαν με το σπαθί τους αυτό. Εμείς τους το χαρίσαμε. Εμείς υποχωρήσαμε. Εμείς σκύψαμε το κεφάλι και γίναμε μοιρολάτρες. Εμείς κλειστήκαμε στο καβούκι μας. Εμείς απαλλοτριώσαμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε οι ίδιοι για την τύχη μας.