Αμέσως μετά τη συνάντηση του Καραμανλή με τους Αλογοσκούφη και Μαγγίνα, το περασμένο Σάββατο, ο κυβερνητικός προπαγανδιστικός μηχανισμός άρχισε να δουλεύει την ιδέα των «ήπιων παρεμβάσεων» στο Ασφαλιστικό. Αυτό θυμίζει πολύ την «ήπια δημοσιονομική προσαρμογή» της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή, για την οποία δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα, αφού όλοι την έχουμε ΒΙΩΣΕΙ (και εξακολουθούμε να τη βιώνουμε, εν αναμονή της νέας αύξησης του ΦΠΑ).
Για πολλοστή φορά παίζεται το γνωστό έργο με το στάβλο του χότζα. Αφού βγήκαν μπροστά οι «κακοί», ο Αναλυτής και ο Γκαργκάνας, θα έρθουν ο Αλογοσκούφης με τον Μαγγίνα και θα πουν στους εργαζόμενους: «είδατε; δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα». Και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αισθανθούν ευχαριστημένοι επειδή δεν θα πάνε όλα τα όρια ηλικίας στα 67, όπως προτείνουν οι «κακοί», αλλά θα βγουν από τα ΒΑΕ τα μισά επαγγέλματα και θα πάει η σύνταξη με τριακονταπενταετία στα 60. Επειδή, δεν θα υπολογίζεται ο συντάξιμος μισθός με βάση όλο τον εργασιακό βίο, όπως προτείνουν οι «κακοί», αλλά με βάση την τελευταία 15ετία. Και πάει λέγοντας.
Αυτή είναι η λογική του μικρότερου κακού. Η λογική της υποταγής. Μια λογική που δεν οδηγεί σε κάποιο νέο status quo, αλλά στην κατάργηση κάθε status quo, στην παράδοση άνευ όρων. Θυμηθείτε τι έγινε το 2002. Ψήφισε ένα νόμο η κυβέρνηση Σημίτη (Ρέππας-Χριστοδουλάκης) και μαζί με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ υποσχέθηκαν ότι έλυσαν το Ασφαλιστικό για τα επόμενα τριάντα χρόνια (μέχρι το 2032). Πριν παρέλθει πενταετία, αυτό το υποτιθέμενο status quo της τριακονταετίας θεωρείται ως μη γενόμενο. Ζητούν και πάλι νέες ανατροπές, διότι τα Ταμεία «δεν βγαίνουν». Ο,τι καταφέρουν ν’ αρπάξουν τώρα, θα είναι γι’ αυτούς ένα «συν». Σε λίγα χρόνια θα επανέλθουν με νέες απαιτήσεις, για νέες ανατροπές, για νέες αρπαγές. Κι αυτή η ιστορία δεν θα σταματήσει ποτέ.
Ουσιαστικά, αυτό που κάθε φορά εμφανίζεται ως «λύση ανάγκης», ως «ήπια παρέμβαση» δεν είναι παρά μια άνευ όρων παράδοση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων στις αδηφάγες ορέξεις του κεφάλαιου. Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτή η υποταγή φέρει και την υπογραφή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, ενώ και στις υπόλοιπες η αντίθεση ήταν υποκριτική, άσφαιρη, σκόπιμα αναποτελεσματική.
Κάθε συζήτηση επί του Ασφαλιστικού, που ξεκινά το κράτος, έχει ως στόχο της την αφαίρεση κάποιων ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Οι εργαζόμενοι έχουν δυο επιλογές. ‘Η μπαίνουν σε μια διαδικασία διαπραγμάτευσης για το πόσα θα χάσουν ή αρνούνται οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και βγαίνουν στο δρόμο με ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ αιτήματα, με ταξικά αιτήματα. Μόνο έτσι μπορεί να σπάσει ο μονόλογος της εξουσίας και των καλοπληρωμένων προπαγανδιστών της. Μόνο έτσι μπορούν να μετρηθούν οι πραγματικοί ταξικοί συσχετισμοί.