17 εργάτες νεκροί και 45 τραυματίες το δίμηνο Ιούλη-Αυγούστου. 2 εργάτες νεκροί στο κάτεργο της ΛΑΡΚΟ μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα.
Ο,τι απέμενε από δάσος στη βορειοανατολική Αττική κάηκε μέσα σ’ ένα τετραήμερο, σ’ ένα ακόμη προδιαγεγραμμένο και προαναγγελθέν έγκλημα.
Η ανεργία καλπάζει. Τα τριήμερα και τα τετραήμερα εργασίας δίνουν και παίρνουν, χωρίς οι καπιταλιστές να δίνουν λογαριασμό σε κανένα.
Τα επίσημα στατιστικά στοιχεία δείχνουν βάθεμα της υποκατανάλωσης των λαϊκών νοικοκυριών, ακόμη και αναφορικά με τα είδη πρώτης ανάγκης.
Κι όμως, το πολιτικό σύστημα περί άλλα τυρβάζει. Αποκλειστικό μέλημά του είναι το μοίρασμα της εξουσίας. Σενάρια επί σεναρίων έβλεπαν καθημερινά το φως της δημοσιότητας. Κανένα απ’ αυτά δεν αφορούσε την άσκηση πολιτικής. Ολα αφορούσαν το χρόνο των εκλογών, τις πιθανότητες του ενός κόμματος να κερδίσει αυτοδυναμία και του άλλου να επανέλθει όσο πιο σύντομα γίνεται στην εξουσία. Πακέτο πάνε και οι προσωπικές στρατηγικές των πρωτοκλασάτων πολιτικών.
Η διαχείριση έχει μπει στον αυτόματο πιλότο. Η κρίση επιτελεί το καταστροφικό της έργο, οι καπιταλιστές οργανώνουν τους τρόπους με τους οποίους θα εξασφαλίσουν τη μέγιστη κερδοφορία στις συνθήκες της κρίσης και θα εξασφαλίσουν πλεονεκτήματα για την εκμετάλλευση των εργατών και στη φάση της ανάκαμψης που κάποτε θα έρθει, και η κυβέρνηση απλά διαχειρίζεται τα δημόσια οικονομικά θεσπίζοντας συνεχώς νέα πακέτα φόρων.
Οσο για τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους εργαζόμενους, εκεί που θα περίμενε κανείς στις συνθήκες της κρίσης να κάνει μια-δυο δημαγωγικές κινήσεις, έχει πυκνώσει τις επαφές και τα κομπρεμί της με τους καπιταλιστές και την κυβέρνηση, ενώ η «πράσινη» πλειοψηφία της λειτουργεί πλέον ως ντουντούκα του ΠΑΣΟΚ.
Οι εκλογές θα γίνουν τελικά στις 4 Οκτώβρη. Ολα δείχνουν ότι θα έχουμε νέα κυβέρνηση. Ομως, η πολιτική θα παραμείνει ίδια. Πολιτική διαχείρισης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. Χωρίς καμιά ουσιαστική αλλαγή, γιατί τα περιθώρια ελιγμών σε συνθήκες κρίσης και δημοσιονομικής ανισορροπίας εξαφανίζονται.
Μπροστά στους εργάτες, τους εργαζόμενους, τους νέους υπάρχουν δυο δρόμοι, δυο επιλογές. ‘Η θα εναποθέσουν τις ελπίδες τους στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι, υποθηκεύοντας και πάλι το μέλλον τους, ή θα θέσουν στο στόχαστρό τους το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, που παράγει πολιτικές και πολιτικούς για να το διαχειρίζονται και να το υπερασπίζονται.