Είναι η πρώτη φορά που η συγκυβέρνηση κλείνει μια συμφωνία με την τρόικα, κορωνίδα της οποίας αποτελεί η κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο και η απόλυση 15.000 εργαζόμενων, και το κάνει σε κλίμα κοινωνικής άπνοιας. Χωρίς καν την καθιερωμένη 24ωρη απεργία.
Το σημειώνουμε, όχι για να πούμε πως κακώς δεν έγινε απεργία, αλλά ως ένδειξη ενός γενικότερου κοινωνικού κλίματος, το οποίο σφραγίζεται από το σύνδρομο της ήττας.
Δεν νομίζουμε ότι οι πλατιές εργαζόμενες μάζες, που ζουν σε έσχατη ένδεια, αντιμετωπίζοντας ακόμα και πρόβλημα επιβίωσης, παραμυθιάζονται απ’ αυτά που τους λένε ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης. Ελάχιστοι είναι αυτοί που αρχίζουν να τρέφουν φρούδες ελπίδες. Οι πολλοί δεν πιστεύουν πως θ’ αλλάξει κάτι στο δράμα επιβίωσης που περνούν.
Το πρόβλημα είναι πως οι εργαζόμενοι δεν πιστεύουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν κάτι με μια ακόμη 24ωρη απεργία. Για την παγίωση αυτής της ηττοπαθούς αντίληψης φρόντισαν η συνδικαλιστική γραφειοκρατία όλων των χρωμάτων και οι κομματικοί φορείς της αντιπολίτευσης. Από τότε που ψηφίστηκε το πρώτο Μνημόνιο, ξεκινώντας από τις 24ωρες απεργίες, περνώντας από το κίνημα της μούντζας και φτάνοντας στο σήμερα, ένας ολόκληρος πολιτικός και συνδικαλιστικός κόσμος φρόντισε να σκοτώσει κάθε αγωνιστική ελπίδα, με την υποταγή στην αστική νομιμότητα και τον εγκλωβισμό σε αδιέξοδες τακτικές στείρας διαμαρτυρίας.
Αν οι τρεις «μνημονιακές» κυβερνήσεις απετέλεσαν την αιχμή του δόρατος για την επίθεση του κεφάλαιου ενάντια στην εργασία, αυτός ο πολύχρωμος πολιτικός και συνδικαλιστικός «αντιμνημονιακός» κόσμος απετέλεσε την επιμελητεία του συστήματος. Στο εκλογικό παιχνίδι κάποιοι απ’ αυτόν τον κόσμο ευνοήθηκαν και κάποιοι άλλοι έχασαν, όμως όλοι μαζί συνεχίζουν στην ίδια ρότα, σκορπώντας απογοήτευση και μπετονάροντας το σύνδρομο της ήττας. Η δική τους εναλλακτική πρόταση ακούει πάντα στο όνομα «εκλογές».
Γι’ αυτό λέμε πως ζητούμενο για την εύρεση του τόσο απαραίτητου ταξικού βηματισμού είναι η σύγκρουση με όλο αυτόν τον κόσμο, που πρέπει να οδηγήσει στην πολιτική συγκρότηση της εργατικής τάξης. Αυτή η στοχοπροσήλωση είναι σήμερα πιο απαραίτητη από χθες, γιατί το σύνδρομο της ήττας γεννά αδρανειακές καταστάσεις παντού. Η δε συνήθεια του αγωνιστικού ακτιβισμού (που είναι το εύκολο) έρχεται να ενισχύσει αυτές τις αδρανειακές καταστάσεις.
Τώρα είναι που οι επαναστάτες πρέπει «να δείξουν χαρακτήρα», εμμένοντας στην πολιτική ζύμωση και κάνοντας μια «δουλειά μυρμηγκιού» με ανοιχτό και όχι στενό ορίζοντα.